Ik zal onmiddellijk het sociologisch jargon uitleggen dat in deze column verder aan bod komt. Het Boma-effect doet zich voor wanneer je iemand iets ten stelligste aanraadt wat je zelf nooit zou doen. Omdat je van die situatie beter wordt en de andere slechter, het is een hele speciale illustratie van the survival of the fittest. De term is genoemd naar de protagonist uit ‘De Kampioenen’, Balthasar Boma, alias Marijn Devalck alias Marino Falco: de rijke worstenfabrikant die zelf nooit van zijn producten eet wegens de drastische laxerende werking ervan.

Voorkennis

Een prominent voorbeeld van dit winnaarstype in het echte leven is politicus Karel De Gucht (Open-VLD). Karel wil dat iedereen braaf zijn belastingen betaalt want anders gaat de staat bankroet, maar zelf heeft hij een gloeiende hekel aan die activiteit. De Gucht kreeg een vorstelijke afscheidspremie als gewezen Europees Commissaris, zetelt in een half dozijn raden van bestuur (o.a. Proximus) en staat als docent ook op de loonlijst van de VUB, maar daarop fiscaal inleveren stuit hem tegen de borst. Vanuit de liberale logica is daar ook geen speld tussen te krijgen: in het DeGuchtiaans universum en volgens de wet van Boma zullen de slimsten overleven, terwijl belastingen betalen gewoonweg een uiting van domheid is, een eigenschap die gelukkig het merendeel van de onderdanen in dit koninkrijk kenmerkt.

Reporters

Karel Anthonissen, deskundig ‘kaltgestellt’

In dezelfde zin was de handel met voorkennis rond Fortis-aandelen in 2008, waarin ook zijn vrouw politierechter Mireille Schreurs was betrokken, een illustratie van de wet van Boma, de man met voorkennis van worsten. Maar dan was er natuurlijk die villa in Toscane met omliggende wijngaarden. In het televisieprogramma ‘God en klein Pierke’ van 2010 liet de humanistische herenboer en achtbaar logelid vol trots dat pareltje zien dat ook te huur is aan 9000 euro per week, en dat flessen opbrengt die hier aan 20 euro verkocht worden. Een televisieprogramma waarin het plebs zich kan vergapen aan wat de rijken met hard werken hebben bijeengeschraapt, maar waar ook belastingcontroleurs naar kijken. Dat zijn in de wereld van Karel gestoorde individuen, psychopaten die in een inrichting thuishoren.

Door dat gepronk met zijn villa begonnen de hyena’s van de Bijzonder BelastingInspectie effectief een onderzoek en ontdekten allerlei frauduleuze malversaties, pardon, fiscale spitstechnologie rond dat landgoed. De BBI eist een miljoen euro achterstallig belastinggeld, een zaak die al negen jaar aansleept, maar kan daar nu naar fluiten. De fiscale kamer van de Gentse rechtbank van eerste aanleg heeft hem namelijk vrijgesteld van vervolging. Niet dat er discussie is over de kern van de zaak: daarin kreeg de BBI al gelijk door het Hof van Cassatie. De Gucht’s advocaat beriep zich echter op een procedurefout, want men heeft zowaar de bankrekeningen van zijn cliënt ingekeken en dat mocht om privacy-redenen niet. Stel het u maar voor. BBI-inspecteur Karel Anthonissen, bijgenaamd le fou de Gand, heeft er zijn tanden al op stuk gebeten en zit nu ergens in een leeg bureel zijn pensioen af te wachten.

Burgerzin

Standaard Uitgeverij

Een procedurefout dus en een stevig opgestoken middenvinger naar de afdokkende meute. Meteen kunnen we Karel De Gucht in het rijtje plaatsen van de zware jongens die dankzij de Sven Mary’s van deze wereld fluitend het gerechtshof buiten wandelen. Omdat hun rekeningen niet zomaar mogen worden ingekeken, of hun telefoon afgetapt. Komt er nog bij dat de betrokken onderzoeksrechter zijn carrière begonnen is op het advocatenkantoor van De Gucht, en dat de Gentse rechter die hem vrijsprak tot hetzelfde achtbare logegezelschap behoort. Zoals, jawel, acteur Marijn Devalck, de man die zijn bijnaam schonk aan de wetenschap.

Nee, eerlijk is het niet. Maar dat is zoals gezegd naast de kwestie: de winnaars in het systeem zijn zij die geen belastingen betalen en daar ook de (voor)kennis toe hebben. Terwijl een zelfstandige die een potlood als beroepsuitgave inschrijft en daarmee zijn boodschappenlijstje opstelt, een grondige inspectiebeurt mag verwachten.

U begrijpt: de buitenvervolgingstelling (sommige kranten spreken foutief van ‘vrijspraak’) van Karel De Gucht zal de Vlaming of Belg nog meer motiveren tot het beoefenen van onze landelijke topsport: het ontduiken van belastingen, en liefst met stijl. Want we spreken hier niet over de kruidenier achter de hoek maar over de gewezen Europese Commissaris voor Handel. Als een eminent vertegenwoordiger van de wetgevende macht die sport mag beoefenen, al een paar keer op flagrante leugens is betrapt (o.m. over zijn correspondentie met de top van de BBI en de druk om Anthonissen opzij te schuiven), en met de resultaten mag pronken in televisieprogramma’s, dan is het inderdaad een bewijs van domheid om onnozelweg een belastingbrief in te vullen, mijn gedacht.

De fiscus,- het woord alleen,- dat zijn wij natuurlijk, de gemeenschap, die de politici het geld laat beheren, nodig om de boel te doen draaien. Maar die collectivistische idiotie mogen we nu laten varen, het is elk voor zich en tégen de fiscus. Nul komma nul burgerzin hou je nog over na kennisname van dit soort berichten. In de gemeenteraad van Berlare zal er echter weinig over gemord worden, en in de Gentse vrijmetselaarsloge nog minder. Wat me eraan doet denken dat ik hier nog een heel pak aandelen van Boma Vleesindustrie NV heb liggen die ik dringend van de hand wil doen wegens plaatsgebrek. Een formidabele investering, echt waar, toiletpapier gratis bijgeleverd.

Marijn Devalck

Paniek in de Pussycat