Conner Rousseau (Vooruit) die niet alleen wilde zijn op Valentijnsdag en via Instagram een pathetische oproep deed om hem gezelschap te houden bij een kaarslichtendiner, Bart De Wever (N-VA) die in het Play4-programma Stukken van Mensen een stuk familiepatrimonium verkoopt, te weten een Romeinse munt, en zijn tranen niet kan bedwingen omdat die hem aan zijn overleden vader herinnert: ‘Bij elke meter die ik naar hier reed, zonk de moed wat verder in de schoenen om er afstand van te nemen’. Het weze duidelijk: de emo-politiek is helemaal terug.

Het moment is goed gekozen, de Vlaming zit op zijn tandvlees. Februari is traditioneel een moeilijke maand. De goede voornemens van januari zijn alweer verdampt, de lente is nog een eind weg, er is een gat in menig gezinsbudget geslagen, het doorheen de winter opgelopen tekort aan vitamine D vertaalt zich in depressies, het carnaval gaat dit jaar niet door, en je mag van Marijs Geirnaert, het brein achter Tournée Minérale, deze maand niet eens je ellende met een goed glas doorspoelen.

Ondraaglijke lichtheid

Vermoedelijk is het alweer af met VRT-journaliste Danira Boukhriss (Twitter)

Valentijn is een balsem op deze malaise, waarbij het eenzame-hartenbureau van Conner een keuze maakte uit zomaar eventjes 1.800 gegadigden. Een professioneel selectiegebeuren, zoals hij zelf verklapte, waardoor we meteen ook weten dat het een zorgvuldig opgezette pr-stunt betrof. Dat getuigt van enige wansmaak. Want er is ook échte eenzaamheid, veel zelfs, het niet kunnen deelnemen aan de samenleving om allerlei redenen, mensen die geen partner vinden, of bedot worden door een nepvriend(in) op het internet (zie verder).

Voor deze guitige filantroop een dankbare aanleiding om op 14 februari de tolk te worden van alle eenzamen, en Aphrodite in eigen persoon te aanroepen. Gezelligheid blijft het codewoord van het Vlaamse socialisme. Het lijdt geen twijfel: Conner Rousseau is een middelmatige leerling van Steve Stevaert en een kloon van Patrick Janssens. De eerste kwam eerloos aan zijn einde in het Albertkanaal, de andere zit als ex-voorzitter van KRC Genk in een zwartgeldschandaal verwikkeld. Gezelligheid heeft zijn prijs.

Sneakers

Zover zal het met Conner Rousseau wel niet komen, hopen we voor hem. Maar de ondraaglijke lichtheid van deze Vlaamse toppoliticus op sneakers doet de PVDA trillen van ingehouden vreugde, mede door het regeringsdebacle van Groen dat op de kiesdrempel afstevent. Dat is voorlopig niet het geval bij oppositiepartij N-VA, maar het zielige geklungel van de Jambonploeg – op Zuhal Demir na – verplichtte ook de voorzitter van die partij tot het psychodrama van een Romeins muntstuk, afscheidstranen, en de troost omwille van het goede doel. Smart, nostalgie, én menslievendheid in één groots gebaar vangen, in full exposure, het is enkel voor strategische genieën weggelegd.

Als de meesterstrateeg het niet droog houdt, is dat altijd groot nieuws (Radio 1)

Want de media spelen een cruciale rol in het opblazen van dit non-event. Natuurlijk is het voor een afgeborstelde jongen als Conner geen probleem om aan een Valentijndate te geraken. En zonder twijfel kon De Wever met zijn munt gewoon terecht in het antiekcircuit. Door het gemediatiseerde sentiment leren we hen echter kennen als warme, kwetsbare persoonlijkheden, voor wie alleen een harteloze onmens geen genegenheid opvat. Politieke correctheid is daarmee opnieuw gedefinieerd: dit is regelrechte vriendschapsfraude, het met voorbedachte rade uitlokken van empathie om daar winst uit te slaan.

Zielenknijperij

Om maar te zeggen: deze deze tournée sentimentale van twee spitsbroeders die vandaag ’t Stad beheren, is slechts vergelijkbaar met de emo-zwendel tegenover eenzame zielen die vandaag het internet teistert. ‘De oplichters gaan volgens een duidelijke methodiek te werk. Het zijn vaak gespecialiseerde bendes die niets anders doen dan slachtoffers emotioneel kneden en bewerken. Pas als de tijd rijp is, vragen ze geld’, verwittigt specialiste Mary Ann Borgers. Vervang het woordje ‘geld’ door ‘uw stem’, en we hebben de exacte beschrijving van de komedie die door de twee nette, fatsoenlijke, niet-extremistische partijvoorzitters wordt opgevoerd. Ook het advies daartegen mag gelijklopend luiden: laat u niet vangen, beste mensen, negeren die boodschap. Helaas bestaat er geen meldpunt voor dit soort zielenknijperij en is er geen enkele wet die dit verbiedt.

Politici die zich in het openbaar en voor de media ‘kwetsbaar’ tonen, zijn eigenlijk nog erger dan cynische ijskonijnen à la Poetin, die tenminste de schijn niet ophouden. Corona heeft een hoop ellende opgeleverd. Het volk is moe, boos, gedegouteerd. Gezinnen – ook uit de middenklasse – vragen zich af hoe ze die elektriciteitsrekening gaan betalen. Kinderen hebben jaren leerachterstand opgelopen, tieners zitten trouwens nog steeds met een mondmasker in de klas.

‘Ook maar mensen’

Desalniettemin is het ‘respectloos’ om politici ter verantwoording te roepen, om ons boos te maken, om op straat te komen, laat staan met foute partijen te sympathiseren, want beleidspolitici zijn ‘ook maar mensen’ die eenzaam zijn op Valentijn of snotteren als ze een familiestuk verkopen voor het goede doel. Of zoals twee eminente politicologen betoogden: een beetje empathie en begrip voor de moeilijke situatie van de bewindvoerders zou de zure Vlaming niet misstaan. De Vlaams Urheber van de politieke sentimentaliteit heet trouwens Bert ‘bleiter’ Anciaux. Zou De Wever dat beseffen?

Naarmate de geloofwaardigheid van politici daalt, neemt hun drang naar theater nog toe. Een fatale neerwaartse spiraal die men wel eens de Valentijnscirkel noemt. Wie gelooft die mensen nog? Ik heb het heel moeilijk met die emo-exhibities van doorwinterde Machiavellisten, in een tijd dat het vertrouwen in de politiek een absoluut dieptepunt heeft bereikt. Terecht, we zitten opgescheept met een kacistocratie, een bestuur van onbekwamen. 2024 nadert, en alleen het Vlaams Belang en de PVDA mogen die datum met vertrouwen tegemoet zien. Toevallig respectievelijk de nachtmerrie van Bart De Wever en Conner Rousseau.

Mary Ann Borgers

Vriendschapsfraude en partijvoorzitters