Samenzweringstheorieën hebben altijd iets aantrekkelijks, maar soms is de waarheid nog straffer dan de gekste theorie. De Stichting European Climate Foundation (ECF) geeft al jaren fortuinen uit om het beleid van de Europese Unie (EU) te beïnvloeden. ECF is daar ondertussen zo bedreven in dat ze zelfs via omwegen belastinggeld van lidstaten en zelfs grote subsidies van de EU weet los te weken.

Brusselse beïnvloeding van de EU

Via tal van high level groups en adviesorganen beheerst ze de Brusselse beïnvloeding van de EU als geen ander. Waar ten tijde van Jacques Delors met zijn Objectif 1992 (1988) de European Round Table of industrialists (ERT) onder leiding van Etienne ‘Stevie’ Davignon vooral de agenda van de grote industriële bedrijven wist door te drukken, delen nu zogenaamde niet-gouvernementele organisaties of ngo’s de lakens uit. Eén voordeel nu is dat de burger door het Transparancy Register enig zicht kan krijgen op de beïnvloeding.

Onder Delors was het een economisch verhaal. In 1988 schreef Delors in 1992, Le défi : nouvelles données économiques de l’Europe sans frontières : ‘Cet objectif — un espace unique, commun à 320 millions de personne, débarassé des multiples obstacles aux échanges et à la coopération entre les douze pays — avait le soutien des milieux économiques et sociaux.’ (‘Deze doelstelling – een gemeenschappelijke ruimte voor 320 miljoen mensen, bevrijd van de vele handelsbelemmeringen en samenwerking tussen de twaalf landen – had de steun van het economische en sociale milieu’.)

Alles plots politiek

Objectif 1992 was een wervend verhaal, het soort discours dat de EU al decennia kwijt is. Het was een economisch verhaal met enkel winnaars. De apotheose van een project dat Europa na twee wereldoorlogen 40 jaar duurzame vrede en welvaart had gegeven. Een jaar later implodeerde het Warschaupact en leek de Koude Oorlog gewonnen. Na 1992 werd de EEG de EU en werd alles plots politiek. Die politisering mag gerust de echte reden van de brexit genoemd worden.

Sindsdien deed een nieuw soort lobbyisten zijn intrede bij de Europese instellingen. Vakorganisaties en grote bedrijven delven nu het onderspit ten opzichte van drukkingsgroepen met een politieke agenda. De Europese technocraten die geleid worden door weggepromoveerde politici uit de deelstaten krijgen nu bezoek van ngo’s met een ander soort discours. Een discours waarbij de belangen veel minder voor de hand liggend zijn. De verborgen agenda is veel moeilijker te ontwaren bij een ngo dan bij een bedrijf of een sectorale organisatie als ACEA (de Europese autoconstructeurs).

Power brokers

Deze ngo’s werden ware power brokers. Het persagentschap Bloomberg meldde recent dat een groep van power brokers achter de Green Deal zat. ‘A former CEO of Unilever, 63-year-old Polman is part of a network of climate activists who in 2017 began lobbying the highest levels of EU leadership to make climate change a major policy focus.’ ( ‘De 63-jarige Polman, voormalig CEO van Unilever, maakt deel uit van een netwerk van klimaatactivisten die in 2017 begonnen met lobbyen op het hoogste niveau van het EU-leiderschap om van klimaatverandering een belangrijke beleidsfocus te maken’) Deze groep superrijken werkt vanuit de European Climate Foundation en bestaat uit belangrijke toppolitici en bedrijfsleiders van multinationals.

De budgetten van ECF zijn enorm. Zo kan ze een kleine 40 miljoen euro gebruiken om de EU te bewerken en door gelieerde ngo’s waar ze een grote geldschieter van is mobiliseert ze nog veel meer geld. De lobbyisten van ECF ontmoetten de Europese Commissie officieel 82 keer in 2018. Dit kostte meer dan een half miljoen euro. De cijfers voor 2019 zijn nog niet publiek. Een deel van hun middelen kwam van de Nederlandse Postcode Loterij. ECF heeft kantoren in Den Haag en Brussel. ECF was ook de lobbygroep die het Belgische milieu- en klimaatbeleid in 2019 zwaar aanviel in een zogenaamd ‘rapport’ aan de vooravond van de zoveelste klimaattop (COP).

Lobbyisten

Aan het hoofd van de European Climate Foundation staat Laurence Tubiana, een socialistische ‘klimaatveranderingsambassadeur’ voor de Franse premier Laurent Fabius op de klimaatconferentie van Parijs in 2015. Een van haar bekendste lobbyisten is de Belg Dries Acke. In het bestuur zitten naast Polman mensen zoals Caio Koch-Weser, een Duitse econoom en SPD-politicus met een verleden bij de Wereldbank. Koch was ook vicevoorzitter van Deutsche Bank tot 2016.

De Ierse socialistische politica Mary Robinson is dan weer ex-president van Ierland en was daarna ‘United Nations High Commissioner for Human Rights’. Die laatste baan moest ze verlaten na druk van de Verenigde Staten vanwege antisemitische uitspraken en kritiek op de war-on-terror. Ze was lid van de socialistische fractie in het Europees Parlement. In Ierland kwam ze recent in het nieuws vanwege belastingontduiking.

Ana Toni is nog zo iemand. Ze is voorzitster van de bestuursraad van Greenpeace. Ook Diederik Samson, de belangrijkste adviseur inzake de Green Deal van Frans Timmermans, vicevoorzitter van de Europese Commissie, heeft een verleden bij Greenpeace. Zowel Samson als Timmermans zijn prominente leden van de socialistische PvdA in Nederland. Samson is zelfs oud-voorzitter. Kortom allemaal alte Kameraden van bij de socialisten. Tel daarbij dat de socialistische fractie Ursula von der Leyen enkel wou aanvaarden als commissievoorzitter indien de Green Deal er zou komen.

Nog vijf andere lobbygroepen

ECF werkt ook indirect via vijf andere lobbygroepen. De belangrijkste gelieerde organisatie is de federatie Transport and Environment onder leiding van de Belg William Todts. T&E ontving in 2018 €555.088 van de EU en wordt gefinancierd door ECF. Ook deze ngo bestaat enkel om te lobbyen bij de EU. De Belg William Todts is er ‘executive director’. Het vakblad Flows omschreef hem als volgt:

‘Todts is geschiedkundige (KU Leuven) en master in de Europese studies (ULB). Hij startte zijn carrière als medewerker van Europees parlementslid Kathleen Van Brempt (sp.a) en als assistent van de milieuvertegenwoordiger van België tijdens het EU-voorzitterschap in 2010. Toen werkte hij mee aan de onderhandelingen over de eerste CO2-normen voor bestelwagens. Sinds 2011 werkt hij voor ‘Transport & Environment’, eerst als ‘policy officer’ en sinds begin vorig jaar als directeur ‘Freight and Climate’.

In die hoedanigheid stond hij aan het hoofd van de campagne van T&E om te bekomen dat ook de vrachtwagens opgenomen zouden worden in de EU-strategie van CO2-vermindering. Hij lobbyde voorts succesvol voor het concept van de veiligere en groenere truck, die de EU opnam in de herziening van de maten en gewichten van de zware vrachtwagens. Hij had ook invloed bij de uitwerking van de CO2-doelstelling voor de personenwagens, de zogeheten 95 gram CO2-limiet die tegen 2021 moet gehaald worden.’

Een propagandavehikel

In de transportsector is Todts niet erg populair. Onder meer omdat hij tegen rijden op aardgas of biobrandstoffen is. Enkel elektriciteit kan zijn goedkeuring wegdragen. Iets dat zonder meer onrealistisch blijkt. Bovendien valt hij de vrachtwagenconstructeurs aan wegens hun CO₂-emissies. Zo blijft hij volhouden, ondanks alle bewijzen van het tegenoverstelde, dat de afgelopen 25 jaar het brandstofverbruik van de vrachtwagens hetzelfde bleef.

Een tweede gelieerde lobbyorganisatie is het European Environmental Bureau dat zich presenteert als ‘internationale wetenschappelijke organisatie van Belgisch recht’. De verantwoordelijke is Patrick ten Brink, een activist voor CO₂-taksen. EEB ontving 1.419.596 € van het Directoraat-generaal Milieu van de EU. De lobby fungeert ook als spreekbuis voor o.a. de Bond Beter Leefmilieu, Natuurmonumenten. Het wetenschappelijk instituut is puur cosmetisch, EEB is een propagandavehikel.

Merkwaardig is dat op de gepubliceerde balans geen namen staan van bestuursleden, maar enkel ‘EEB EXECUTIVE COMMITEE Appendix 9’ dat geen ondernemingsnummer bezit. EEB heeft voor 2,5 miljoen euro schulden op een omzet van 1,8 miljoen euro en maakte een verlies van 120.000 euro in 2016-2017. De lobby stelt 30 personen te werk. De vzw is ook niet in orde met de publicatie van haar balans na 2018.

Campagneleider bij Greenpeace België

Een derde gelieerde ngo is Agora Energiewende. Deze eveneens door ECF gefinancierde lobby ontvangt 1,2 miljoen euro van de Duitse overheid. Het vierde lobby-bedrijf is Climate Action Network Europe. Dit door Wendel Trio geleide netwerk ontvangt 1.249.317 € van ECF. Trio was campagneleider bij Greenpeace België en werd later directeur van Oxfam. In 1992 was hij lid van de Belgische nationale adviesraad over klimaatopwarming tijdens de World Conference on Environment and Development in Rio de Janeiro (juni 1992). Onder auspiciën van Willy Claes en Eric De Rycke (beide sp.a) en Laurette Onkelinx (PS).

Tijdens deze eerste klimaattop begon Bert Bolin, de eerste voorzitter (1988-97) van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), de klimaatopwarming (nu klimaatverandering) gevaarlijk te noemen. Bolin gaf toe dat dit eerder een politiek dan een wetenschappelijk standpunt was. Vanaf 1991 bestookte hij politici met alarmerende berichten. Deze lobby ontvangt 300.728 € subsidie van de Europese Commissie. De financiers achter de schermen zijn ECF en Greenpeace.

Dezelfde geldschieters

De vijfde club van lobbyisten is Friends of the Earth Europe.Geleid door Paul de Clerck ontvangt deze lobbygroep 617.689 € van de Nederlandse overheid via Milieudefensie. Een pak meer dan wat de European Climate Foundation ontvangt, namelijk 172.136 €. Naast deze zes lobbygroepen is ook nog Climateworks Foundation actief dat eveneens banden heeft met ECF en over dezelfde geldschieters (de erfgenamen van de oprichters van Hewlett-Packard) beschikt.

Dat een organisatie van steenrijke klimaatactivisten met directe lijnen naar de socialistische partijen in Europa het Europese beleid stuurt en bepaalt tart elke verbeelding. Het is tevens ondemocratisch en onbegrijpelijk dat de regeringen van de lidstaten dit aanvaarden. Ontgaat het premiers zoals Wilmès en Rutte? Waarom de Europese Commissie dergelijke inmenging door ngo’s tolereert is onbegrijpelijk.

Mary Robinson

Amerikaanse miljardairs dringen Europa een radicaal klimaatbeleid op

Socialistische internationale achter de Green Deal