De afkeer — noem het haat — die de Gentse socialisten voor N-VA voelen is niet rationeel. Hij zorgt politiek voor een ongeziene situatie, want de socialisten zwalpen intussen net als op het federaal niveau hulpeloos rond.

Een onnatuurlijk kartel van liberalen en socialisten, dat slikte de rode Gentse achterban nog. Hoewel er politiek eigenlijk geen twee grotere tegenpolen zijn. In Gent zat dat ingesleten: de liberalen waren de (Franstalige) fabrieksbazen van de socialistische arbeiders. Maar goed, liberalen zijn vandaag buigzaam en zelfs progressief geworden. Ze zitten in dezelfde hippe koffiehuizen als de moderne socialisten (en groenen).

De volgende stap, besturen zonder Groen, was moeilijker te verwezenlijken. Dat was nochtans de bedoeling van het kartel Voor Gent, maar zo ver wou de socialistische achterban niet meegaan.

Verzuurd rechts

De socialistische partij is zo het slachtoffer geworden van haar eigen vakkundig opgebouwde verhaal en van gentrificatie, want het progressieve beleid trekt progressieve inwoners.

Gent is dat ene Gallische dorpje van progressieve onverzettelijkheid tegen het oprukkende en omsingelende neoliberalisme

‘Gent is liefde.’ Gent is dat ene Gallische dorpje van progressieve onverzettelijkheid tegen het oprukkende en omsingelende neoliberalisme. N-VA en niet Open Vld is daarbij dé partij die dat neoliberalisme belichaamt. De intellectuelen lezen het in Sampol, de anderen in publicaties van Vooruit, Groen, PVDA en in Gent zeker ook Open Vld.

Rechts is synoniem voor ‘koud’, ‘hard’, ‘neoliberaal’ en per definitie ‘verzuurd’. N-VA is ‘azijn en chagrijn’, zei burgemeester Mathias Declercq (Open Vld). De openheid komt van links. Zij zijn de open, vrije en blije medemens. Open voor migranten, met oog voor wie niet meekan en met een goed gesubsidieerd middenveld. Dat geloven ze zelf toch.

Exclusief nationalisme

Niets is sterker dan de identiteit die links heeft opgebouwd. Grappig, want links beweert ontkent een eigen identiteit voortdurend. Wat we gezien hebben bij de Gentse socialisten is niets anders dan ‘exclusief nationalisme’, identiteit die uitsluit. Je bent enkel een échte Gentenaar als je links bent. Ben je dat niet, dan kan je nooit ‘iemand van ons’ worden.

N-VA had veel redenen om het bestuursakkoord dat voorlag niet te aanvaarden, maar ze was bereid erg ver te gaan om er toch maar bij te zijn en bij te horen

N-VA had veel redenen om het bestuursakkoord dat voorlag niet te aanvaarden, maar ze was bereid erg ver te gaan om er toch maar bij te zijn en bij te horen. Maar al erkennen vele socialisten dat het akkoord zeker goed is, niet met N-VA! Zo lieten de Gentse Jongsocialisten ‘F*ck N-VA’ op stickers en taart prijken. Argumenten heb je niet nodig tegen de ‘donkere kant’, de vijand.

Gent is een probleem

En nu? Nu heeft Gent, het progressieve en verbindende baken van licht, in deze donkere tijden haar eigen problemen georganiseerd. De coalitie ligt aan diggelen. Het kartel staat onder druk want Open Vld stemde met grote meerderheid voor het akkoord. De vakkundig opgebouwde strategie van de socialisten gaat verloren. N-VA heeft getoond dat ze tot elke toegeving bereid is en Groen heeft vanaf dinsdag 29 oktober het initiatief. Mooie boel.

O ja, Open Vld kan niet uit het kartel. De socialisten hebben een meerderheid in de fractie van het kartel, dus als ze splitsen kan er geen enkele liberaal schepen worden. Na het opbod de voorbije dagen lijkt een gesprek tussen Groen en N-VA fictie. En Voor Gent opnieuw in gesprek met Groen, dat de eisen zal opdrijven? Moeilijk. De eerste acte van de Gentse b-soap eindigt met een cliffhanger. Eentje waarmee de scenaristen zich in de nesten hebben gewerkt.

De vergelijking met de federale vorming van een regering dringt zich op. De schulden zijn hoog en de socialisten maken er een potje van.

Mathias Declerc

Gent is afkeer en linkse polarisatie