Het belooft weer een hete zomer te worden, met volksverhuizingen naar de kust, ellenlange files, en verstandige mensen die in hun tuin blijven zonnen. Als ze die hebben. De anderen moeten naar een zogenaamd recreatiepark waar zich meestal een zwemvijver bevindt. We kennen de namen van die parken ondertussen allemaal, met de Gentse Blaarmeersen als neusje van de karper.

Vorig jaar kwam dat park herhaaldelijk in het nieuws door het verrassingsbezoek van Brusselse ‘jongeren’ die de badgasten lastig vielen en zelfs medewerkers het ziekenhuis insloegen. Tussendoor werd er al eens een karper doodgemarteld. Het blauwgroene Gentse stadsbestuur zat verveeld met de kwestie en wilde vooral niemand ‘stigmatiseren’. Dus werd er een 700 meter lang hek besteld van 2,5 meter hoog, dat de strand- en zwemzone afsluit. Kostprijs: 600.000 euro. Bovendien moet je op voorhand reserveren en zonder ticket kom je er niet in, dus dat komt wel in orde, dacht schepen Sofie Bracke (Open Vld).

Sfeerbeheerders

Twitter

Zomer 2022: Brusselse jongeren amuseren zich op de glijbaan met een gevangen karper.

Dat had Sofie dan fout gedacht, want dat hek oefende een speciale aantrekkingskracht uit op de Brusselaars, geholpen door ‘activisten’ die een tunnel onder hek groeven uit protest tegen de ‘crypto-racistische maatregelen’. De actie leverde resultaat op: een invasie van ‘jongeren’ die met veel portefeuilles en sieraden aan de haal gingen en, – dat is nieuw – een vrouw in monokini belaagden. Ondanks de aanwezigheid van sfeerbeheerders, voorwaar een job met inhoud. De vandalen zijn niet alleen baldadig en hinderlijk, ze blijken ook voor zedenpolitie te spelen. Feministen? Iemand?

Meteen zijn we bij de kern van de zaak, en begrijpen we waarom dat hek van 600.000 euro een nutteloze investering is, en bovendien een fout signaal geeft. Je houdt er namelijk de lastige bezoekers niet mee buiten, maar je sluit er wel de normale badgasten mee op. Zo’n omheining rond een badplaats is met andere woorden de omgekeerde wereld, een beetje vergelijkbaar met de safes spaces voor belaagde vrouwen op oudejaarsavond, met psychologen en alles erop en eraan.

We moeten durven eisen dat de straat veilig is zonder dit soort ghetto’s, en dat parken en allerlei recreatiedomeinen een ‘open’ karakter behouden, dat symbool staat voor een open, vrije samenleving. Waar de allochtone gemeenschap vanuit haar religieuze achtergrond helaas niét voor staat. Zo lang we hun getreiter gedogen, is het dweilen met de kraan open. En het is, paradoxaal genoeg, de progressieve zuil die deze open, vrije samenleving het minst genegen is.

Bruxelles plage

KIS Studio/SWECO/Imperfect

Nooit verder geraakt dan maquettes en powerpoints.

Camera’s en hekkens zijn een zwaktebod van een samenleving die de problemen niet durft te benoemen, laat staan aan te pakken. Een publieke ruimte die helemaal gesurveilleerd, omsloten en gefragmenteerd is, misbruikt de term ‘veiligheid’ om een controlemaatschappij te installeren die veel verder gaat dan het bewaken van een site.

Een betere maatregel is bijvoorbeeld om amokmakers in alle recreatieparken de toegang te ontzeggen, maar dat voorstel werd neergehaald door het ControleOrgaan op de Politionele Informatie. Het wat? Ja, dat bestaat dus, en blijkt een federale parlementaire instelling die zich met politie en privacy bezig houdt. Blijkbaar is de privacy van zo’n vandaal belangrijker dan het comfort van de modale bezoeker in een recreatiepark, dus helaas: geen nationaal toegangsverbod.

Ander voorstel: gezien het gros van hen uit het Brusselse afkomstig is, en dan nog vooral Anderlecht en Molenbeek, zorg dat die jongeren dicht bij huis aan hun trekken komen in plaats van de trein naar de provincie te nemen (de overlast begint al onderweg op het openbaar vervoer). Goed idee, recreatie dicht bij huis. Al sinds 2000 duikt de piste op van een Bruxelles Plage, naast het kanaal in Anderlecht. De maquettes en plannen circuleren vlotjes. Voor het echte ding is er geen geld: het armlastige Brussels gewest heeft, met zijn schuld van 11 miljard en zijn 15,1 procent werklozen (bij de jongeren loopt dat op tot 23,1 procent) voor niks nog geld. Men hoopt in alle stilte dat de jongeren met veel tijd, die dringend aan recreatie toe zijn, de weg wel zullen vinden naar de parken in de andere (vooral Vlaamse) regio’s en de kust.

Een kwestie van cultuur

VRT NWS

Verplichte boerkini zou veel spanningen wegnemen in de recreatieparken.

Enige politieke kwaadwilligheid mag de Brusselse bewindvoerders niet ontzegd worden. De desastreuze budgettaire toestand inspireert tot een soort parasitisme op grote schaal, waarbij de problemen van de slecht beheerde grootstad gewoon geëxporteerd worden. Wie daartegen zou protesteren is een racist. Tegelijk worden de tralies, de camera’s en de checkpoints een vanzelfsprekendheid. Is het dat wat we willen?

Het lijkt me zelfs niet denkbeeldig dat probleemplekken als de Blaarmeersen, en de overlast die mensen irriteert, dankbaar benut worden om een draagvlak te creëren voor een doorgedreven monitoring (ook via gsm-tracering bijvoorbeeld), waarvan de liberale justitieminister Vincent Van Quickenborne zoals geweten een groot fan is. De ‘kutmarokkaantjes’ zouden dan dankbaar ingezet worden als alibi om burgers te laten wennen aan de controlestaat, onder het motto: wie meer veiligheid wil, moet de camera’s erbij nemen. Dan gaan we naar Chinese toestanden.

Privacy-experten als Matthias Dobbelaere (‘We worden voortdurend behandeld als potentiële criminelen’) zijn zich van deze valstrik terdege bewust: het veiligheidsargument is een tweesnijdend zwaard. Uiteraard hoedt Dobbelaere er zich wel voor om de link te leggen met allochtone jongeren en de functie van trigger die hen daarin wordt toebedeeld, anders zou hij niet meer voor Knack mogen schrijven.

De conclusie is hoe dan ook dat amokmakers achter de tralies moeten, niet de badgasten die de overlast ondergaan. Voor de rest – en ik denk dan aan de moedige dame in monokini die door de jonkies werd uitgescholden en met zand bekogeld – is het een kwestie van normen waarden, onderwijs en opvoeding, culturele achtergrond. De zegeningen van de superdiversiteit. Hopelijk komt niemand van dat Gentse stadsbestuur op het idee om de monokini te verbieden of – godbetert – gescheiden ruimtes voor mannen en vrouwen te reserveren. Dat bestaat al in Brusselse badhuizen, en we weten in welke mate deze modelstad een voortrekkersrol speelt.

Matthias Dobbelaere

Een recreatiepark mag geen openluchtkooi worden