Het lijkt een oude grap. De extreem-linkse activist klaagt: ‘Die witte mensen zijn zo boos’. Zijn gesprekspartner zegt: ‘Maar u bent zelf toch ook wit?’. Waarop de extreem-linkse activist: ‘Ja, ik ben ook onderdeel van het probleem’.

Maar het is dus geen grap. Het komt letterlijk uit een interview in de Nederlandse Volkskrant met Michael van Zeijl en Rogier Meijerink van actiegroep De Grauwe Eeuw. Zij voeren ‘anti-racistische’ acties tegen dingen als Zwarte Piet of straten die genoemd zijn naar een of andere foute koloniaal. Met de naam van hun actiegroep verwijzen ze naar de Nederlandse Gouden Eeuw, die volgens hen onterecht verheerlijkt wordt.

Van het padje af

Meijerink en van Zeijl zijn helemaal van het padje af. Stapelgek. Onlangs deden ze aangifte tegen een kinderfeestje, omdat het “cowboys en indianen” als thema had. Binnenkort moet van Zeijl zelf voor de rechter verschijnen: hij riep op tot het vermoorden van een Sinterklaas-acteur: ‘Dubbele prijs als het tijdens de nationale intocht is, zodat alle kinderen getuigen ervan zijn, zelfs massaal onder zijn hersenen en botsplinters bedekt zitten. Zo kan de NPO geen onzinverhaaltje ophangen met een nieuwe Sinterklaas’.

Het is duidelijk dat deze heren niet meer geïnteresseerd zijn in een beschaafd debat. De Volkskrant vraagt hen of dialoog tussen andersdenkenden niet nuttiger is en Van Zeijl antwoordt gewoon: ‘Dialoog verlengt de status quo, terwijl er actie ondernomen moet worden‘.

Misschien zijn Meijerink en van Zeijl twee mafketels, alleen representatief voor zichzelf. Maar hun afkeer voor een nuchtere discussie wordt gedeeld in bredere kringen.

Stille revoluties

Extreem-linkse actievoerders zoals die van De Grauwe Eeuw zijn eigenlijk best invloedrijk. Zwarte Piet is een goed voorbeeld. Jarenlang vingen we in Vlaanderen omstreeks december geruchten op over racisme-relletjes in Nederland. Sommigen van ons vonden het zelfs amusant dat Hollanders zich zo druk maakten over de kleur van een kinderfiguur. Maar opeens werd ook bij ons het uiterlijk van Zwarte Piet veranderd. We kregen te horen dat de kindervriend al die tijd vreselijk racistisch en kwetsend was geweest, dat hij er voortaan anders zou uitzien en dat er verder geen debat meer over zou zijn.

De herinnering aan het koloniale verleden is een ander voorbeeld. Ook dit onderwerp beroert in Nederland al langer de gemoederen. De laatste tijd steekt het ook in Vlaanderen de kop op. In de komende jaren zal dit alleen maar erger worden. Verwijzingen naar het Belgisch kolonialisme en andere onfrisse aspecten uit ons verleden zullen met steeds meer vuur aangevochten worden. Opnieuw zullen we geconfronteerd worden met voldongen feiten. Wacht bijvoorbeeld maar af tot binnenkort het vernieuwde Afrikamuseum opnieuw opent in een nieuwe gedaante en we zicht krijgen op alle ingrepen die gedaan zijn in het museum, zonder dat daar een echt maatschappelijk debat over gevoerd is.

Er zijn mensen aan de rechterzijde die denken dat ze de cultuuroorlog aan het winnen zijn. Zij dwalen. De (extreme) linkerzijde is nog altijd zeer succesvol bezig met de grote herinrichting van onze samenleving. Terwijl rechts al blij is met enkele schijnoverwinningen (er komt wat meer ademruimte voor kritiek op asielbeleid, kritiek op de islam, kritiek op multicultuur), is links meer bezig met concrete veranderingen op het terrein. De linkerzijde weegt nog steeds zeer zwaar op de media, het onderwijs en de academia en die invloed wordt gebruikt om in alle stiltes revoluties door te voeren. U hoeft maar even om u heen te kijken.

Autoritair trekje van links

Veel mensen ter linkerzijde zijn ten gronde niet meer geïnteresseerd in een gesprek. Ze hebben zich zo vaak een moreel superieure houding aangemeten dat ze echt zijn gaan geloven dat hun overtuigingen boven elke discussie verheven zijn. Dat autoritaire trekje wordt vaak vereenzelvigd met de radicale rechterzijde, maar vandaag is het vooral de linkerzijde die verlost lijkt van elke vertwijfeling. In de plaats installeert zich bij veel progressieven een moreel absolutisme dat geen tegenspraak meer duldt.

Luister bijvoorbeeld naar het rauwe ongenoegen over de opsluiting van gezinnen in het gesloten centrum van Steenokkerzeel. Het linkse middenveld doet zelfs geen poging meer tot een genuanceerd gesprek over het uitwijzingsbeleid van de federale regering. Er komt geen enkel antwoord op de redelijke vraag wat je dan wél moet aanvangen met ouders die weigeren om het grondgebied te verlaten. Er komt alleen een eeuwige herhaling van het absolute, ononderhandelbare standpunt: ‘je mag een kind nooit opsluiten, punt’. Je ziet dit de laatste tijd steeds vaker: het Grote Gelijk van links neemt zulke proporties aan dat het geen argumenten meer nodig heeft.

We weten hoe dit afloopt. De linkerzijde verheft uiteindelijk de eigen overtuiging tot “feit”, zoals de multiculturele samenleving en massa-immigratie verheven zijn tot “feiten”, waar iedereen zich maar moet bij neerleggen. Iedereen met een andere mening is iemand die niet om kan met de realiteit: in het beste geval ‘een fossiel dat niet snapt dat de tijden veranderd zijn’ en in de meeste andere gevallen een racist en een onmens. Vanaf dat moment verdien je geen stem meer in het debat en wordt de discussie dus eenzijdig beëindigd. De radicale linkerzijde hoeft geen rekening meer te houden met jou en kan de eigen goesting doordrijven.

Het einde van elk gesprek

Dit stukje begon met iets dat leek op een grap, maar het heeft geen vrolijk slot. Er zijn tussen links en rechts steeds meer dovemansgesprekken. We mogen dat ook de linkerzijde zwaar aanrekenen, te meer omdat net dat kamp altijd zo prat gaat op de eigen ruimdenkendheid.

Er zijn genoeg mensen die nog altijd moeite doen. Filosoof Maarten Boudry is het type dat altijd nog probeert om er eens over te praten. Hij wordt door de linkerzijde beschouwd als een rechts sujet, ook al doet dat de waarheid geweld aan. Onlangs probeerde hij nog in debat te gaan met publicist Sander Philipse, die een totaal andere mening had over het nieuwe begrip “cultureel racisme”. Het voorstel tot debat werd door Philipse hooghartig van de hand gewezen: ‘Debatten zijn puntjes scoren voor publiek‘. Door een bepaald soort linkerzijde is Boudry opgegeven, zoals miljoenen mensen opgegeven zijn. Valt niet meer mee te praten.

Het is misschien een goede raad, voor uw volgende discussie. Stel uzelf de vraag: wil mijn gesprekspartner het wel horen? De kans is aanzienlijk dat het eerlijk antwoord “nee” is. En dan gaat u beter iets anders doen.

Michael van Zeijl

Wil Links wel tegenargumenten horen?