Bob Wezenbeek (1939) spetterde van de invallen en werd een trouwe kameraad. Jarenlang was hij een puntig lid van de adviesraad van Trends. Die adviesraad kwam maandelijks bijeen en bekritiseerde en stimuleerde met invallen, tips, contacten het journalistieke werk van het economisch magazine. Ik zat de adviesraad voor, na het overlijden van Lode Claes (1997), en heb de allerbeste herinneringen aan wat Bob bijbracht aan Trends. De journalistiek was zijn eerste professionele liefde, voor hij directeur communicatie werd van het Vlaams Economisch Verbond (VEV) , in de glorietijd van René De Feyter, waar hij nauw bijstond.

Bob Wezenbeek en ik zaten voor de allereerste maal samen half de jaren 1960 bij een reuzegezellige maaltijd op het Sint-Niklaasplaatsje in Antwerpen. Toen en nu een plek voor de kenners van ‘t amusantere en romantische Antwerpen. Wat was de zaak? Hij organiseerde aan de Universiteit in Leuven het jaarlijkse kleinkunstfestival – toen een contestataire en nagelnieuwe artistieke subrichting – waar Kor Van der Goten, Antoon De Candt, Hugo Raspoet en Miel Cools hun eerste teksten en noten ten gehore brachten. Ik was de cultuurleider van de Wikings, het studentenverbond van de Universitaire Faculteiten Sint-Ignatius, en Bob kwam zieltjes winnen voor zijn Leuvense kleinkunst. Blokken deed hij in de allerlaatste maanden, het hoofddeel van zijn studentenjaar was gevuld met lol, gezang en organisatiewerk. Bob was een sociale, vrolijke, creatieve man en die kentrekken behield hij na zijn Leuvense tijd. Hij beleefde de nadagen van de student die zich bewust was van een maatschappelijke roeping voor de student doorbrak die allereerst dacht aan zijn portemonnee en de carrière. Deze ‘student-as-such’, naar een begrip dat Louis Vos, de portrettist van het Vlaamse studentenleven lanceerde, verdrong de geëngageerde Lovaniensis die wist te moeten meewerken aan een beter Vlaanderen.

Bob startte in de journalistiek bij Het Volk en De Standaard, waar hij de Wetstraat volgde. Later stapte hij over naar de door het VEV opgerichte De Financieel-Economische Tijd. Van temperament was hij een Volksunieman maar bij de CVP bouwde hij zijn beste contacten op. In 1970 was hij kabinetsmedewerker van Leo Tindemans. Wezenbeek schitterde in de omgeving van de DS-journalisten Manu Ruys en Hugo De Ridder. Het AVV-VVK van de krant in die jaren lag hem perfect. Een Vlaamse overtuiging heeft hij steeds behouden. Bob was ondermeer ondervoorzitter van het IJzerbedevaartcomité. In Stabroek werd hij eerste schepen voor de CVP en langs de politiek, zijn schoonvader was burgemeester Edouard De Bie, leerde hij zijn echtgenote kennen, Alida De Bie, die driemaal de taak uitoefende van haar vader. Op dat ogenblik trok Bob zich terug uit de gemeentepolitiek en werd hij een gedreven verenigingscoryfee. In 1999 tekende hij voor een relletje. In het plaatselijke blad De Nieuwe Week liet hij optekenen: ‘Ik weiger te geloven dat alle Vlaams Blok-stemmers onverdraagzame mensen zijn. Ik ben een voorstander om het cordon sanitaire op te heffen’. Heibel volgde.

Van dichtbij maakte Bob Wezenbeek de vervelling mee van het VEV van een Vlaamsgezinde vereniging met strijdbare teksten en standpunten naar een meer gezapig onderdeel van de complexe mechaniek die in België doorgaat voor sociaal overleg, maar vaker de expressie is van een inktvisachtige omarming van patroons en syndicalisten. De verandering bij het VEV verdriette hem zeer. Enerzijds was hij trots op de grotere invloed die de Vlaamse ondernemers verwierven als partner van het beleid, anderzijds zag hij hoe bedrijven en mensen van Franstalig Brussel die neutraal tot vijandig stonden tegenover de emancipatorische idealen van de stichters, en René De Feyter, het VEV dreven naar pragmatisme en voorzichtigheid.

Een episode bij het VEV die Bob Wezenbeek misnoegde was deze waarin Mieke Offeciers, die aangesteld werd door de oud-voorzitters van het VEV (die een belangrijke rol spelen bij de zoektocht naar een nieuwe afgevaardigd bestuurder), René De Feyter opvolgde. Dat begon zo. Offeciers was hoofd van de studiedienst van het VEV, viel in de smaak van De Feyter die haar coachte naar meer, verkaste onverwachts in 1992 als extra-parlementair voor de CVP naar de federale regering als minister van Begroting en brandde daar snel op. (Het is niet verboden om hier aan Philippe Muyters, minister en ex-VEV’er, te denken) Nadien werd Offeciers opgevist door de oud-voorzitters die niet ongevoelig waren voor de verstandige en leuke blondine die zich luidkeels liet voorstaan op haar (mislukte) ministerschap. Offeciers opnieuw bij VEV liep fout. Langs de achterdeur verdween zij in 2000 naar KPMG en later Interel. Bob Wezenbeek liet horen: zie je wel.

Beste Bob, je was een schat van een mens. Rust in vrede.

Foto: © www.dbnl.org (het praesidium van het KVHV in 1959-1960 met Bob Wezenbeek als tweede van links op de derde rij, in het midden vooraan Wilfried Martens, rechts daarvan latere Volksunie-Kamerlid Mik Babylon.)

Mieke Offeciers

Bob de Douwer