Een labiele grijsaard met een radicale woke-agenda die waarschijnlijk niet van hemzelf komt: de Amerikaanse president in een notendop.

Het is goedbeschouwd verbijsterend dat er in een land als Amerika geen betere kandidaten voor het presidentschap te vinden zijn dan Biden en Trump, mocht het echt zover komen. Al bejubelden de Nederlandse media deze week nog zo hard de kandidaatstelling van president Biden voor een tweede termijn. Met koppen als: hij is de kandidaat die Trump kan verslaan.

De man is 80 en lijkt niet meer geheel compos mentis. En al zou je hem het voordeel van de twijfel gunnen, dan zou ik als Amerikaan toch zwaar tillen aan getuigenverklaringen in een Senaatscommissie die hard maken wat iedereen eigenlijk al wist: Biden’s verkiezingscampagne in 2020 was zo rot als een mispel.

Voormalig CIA-onderdirecteur Mike Morell verklaarde hoe toenmalig campagneleider Anthony Blinken, nu minister van Buitenlandse Zaken, hem een totaal verzonnen brief liet schrijven over het inmiddels algemeen bekende laptop-verhaal van Hunter Biden. Volgens e-mails op die laptop was pa Biden betrokken bij dubieuze zaken van zijn zoon in China en Oekraïne, en was hij daar zelfs financieel beter van geworden.

Morell schreef in zijn brief dat dit verhaal ‘alle klassieke kenmerken vertoont van een Russische desinformatiecampagne’. Daar was geen enkel bewijs voor, zo geeft hij nu toe, maar hij wilde dat Biden de verkiezingen won. Datzelfde argument bracht ook 51 voormalig hooggeplaatste functionarissen van Amerikaanse inlichtingendiensten ertoe de brief mee te ondertekenen. Biden zelf zei destijds in het laatste verkiezingsdebat met Trump unverfroren: ‘Dat gezeur over die laptop is onzin. Het was gewoon een truc van de Russen. Wel 50 mensen van inlichtingendiensten hebben dat bevestigd, zelfs vijf vroegere directeuren van de CIA. Wat hij (Trump) zegt is a bunch of garbage.’

Hij loog, blijkt nu, al vind je er nauwelijks iets van terug in de media.

De actie van Biden’s campagneteam bleek zeer effectief: de brief overtuigde sociale media als Twitter en Facebook, die het verhaal meteen lieten verdwijnen. Ook de New York Times en CNN riepen triomfantelijk: ‘Hunter Biden laptop Russische propaganda, tientallen bazen van de inlichtingendiensten bevestigen het!’

Niemand vroeg nog naar bewijs.

Nepnieuws

Het was niet de eerste keer dat de Democraten presidentsverkiezingen beïnvloedden met nepnieuws. Kandidaat Hillary Clinton werkte in 2016 ook samen met inlichtingendiensten om bizarre beschuldigingen aan het adres van Trump te fabriceren. Ook toen speelden Russen zogenaamd de hoofdrol: kandidaat Trump zou jarenlang met hen onder één hoedje hebben gespeeld. En ook toen hobbelden de Amerikaanse media, op een enkele uitzondering na, achter de Democraten aan. Trump had met de Russen samengespannen, de inlichtingendiensten hadden het immers bevestigd.

De FBI en de CIA worden geacht neutraal te zijn, maar blijken consequent met de Democraten te hebben samengewerkt om Trump uit het Witte Huis te houden of te laten verdwijnen. Dat bleek ook nog eens uitgebreid uit de Twitter-files.

President Biden bestempelt routinematig Donald Trump en zijn aanhang als ‘gevaarlijk voor de democratie’, maar Trump lijkt in dat opzicht een amateur vergeleken met hem.

Diversity

Nog gevaarlijker voor de democratie en dankzij de media nauwelijks opgemerkt, is een presidentieel decreet dat Biden vorige maand afkondigde. Via de federale overheid wil hij racial equity topprioriteit maken om ‘achtergestelde groepen’ te steunen. Het klinkt onschuldiger dan het is. De president wil het hele beleid van de Amerikaanse overheid op de schop gooien om het op één lijn te krijgen met de woke-beginselen diversity, equity, inclusivity. Verscheidenheid, eerlijkheid, inclusiviteit.

Wat is daar mis mee, kun je denken. Het venijn zit in het woord equity, vaak verward met equality, gelijkheid. Dat betekent het niet. Eerder het tegenovergestelde: equity wil hier zeggen dat verhoudingen die als onrechtvaardig worden beschouwd, moeten worden rechtgetrokken door bepaalde groepen voor te trekken of positief te discrimineren. Volgens het dogma van de kritische rassentheorie: ‘de enige remedie voor discriminatie is meer discriminatie’.

Met name people of color en transgenders moeten voorrang krijgen: scholen worden bijvoorbeeld verplicht leerlingen buiten hun ouders om te assisteren als ze van gender willen veranderen. En mannen mogen niet geweigerd worden bij vrouwensporten als ze zeggen zich vrouw te voelen. Voor gekleurde minderheden moet ‘dekolonialisatie van het onderwijs’ beleid worden.

Leger ambtenaren

President Biden heeft positieve actie via een decreet nieuw leven ingeblazen. En dat voor ‘de komende generaties’. Hij wil een heel leger nieuwe ambtenaren om zijn racial equity in alle onderdelen van het overheidsapparaat af te dwingen. Een soort toezichthouders: soldaten in de cultuuroorlog die Biden heeft verklaard aan iedereen met twijfel over de woke-agenda. Lees: aan de Republikeinen. Dat moest wel per decreet omdat het nooit en te nimmer als wet door het Congres zou komen. Toch is dit vele miljarden kostende en niet aan enige tijdslimiet gebonden project zonder enige ophef tot stand gekomen. Biden heeft kennelijk meer krediet bij de media dan president Macron. Die kwam er met het opzij schuiven van de Assemblée om broodnodige pensioenhervormingen door te voeren, niet zo makkelijk af.

In Amerika zwijgen de media. Het volk zou eens in de gaten krijgen dat Biden en zijn Democraten de werkelijke culture warriors zijn. In plaats van degenen die zij daarvan beschuldigen: Republikeinen als de gouverneur van Florida, Ron DeSantis, de aangewezen presidentskandidaat om Biden te verslaan, mochten de Republikeinen Trump kunnen lozen.

Biden lijkt geen boodschap te hebben aan de Amerikaanse kiezer die op zijn beurt geen enkele boodschap lijkt te hebben aan zijn ‘positieve actie op steroïden’, zoals een commentator het noemde. Zelfs de betreffende minderheden niet, blijkt uit peilingen.

Pandemie

De president vaardigde al op de eerste dag van zijn presidentschap decreten uit om zijn racial equity op te leggen. Op grond daarvan kwam er in 2021een fonds om de middenstand te helpen met de gevolgen van de pandemie, uitsluitend bestemd voor winkeliers die tot een minderheid behoorden. In datzelfde jaar werd ook een regeling ingesteld om leningen aan landbouwers kwijt te schelden, maar niet voor witte boeren.

En na de verwoestende orkaan Ian in Florida vorig jaar, verklaarde vicepresident Harris letterlijk dat hulp geboden zou worden op basis van equity. Ze bedoelde: minderheden en vrouwen krijgen meer dan blanke mannen. Volgens Harris hadden die minderheden veel meer geleden. Onder president Biden hoeven armlastige witten consequent niet op steun te rekenen: zij hebben hun ‘white privilege’ en mogen het verder zelf uitzoeken.

Voor hij president was, leek Biden voor een Democraat nog behoorlijk rechts. Zijn plotselinge radicale agenda doet vermoeden dat hij niet zelf aan de touwtjes trekt. De naam van ex-president Obama valt dan vaak. Die is in ieder geval ook in een volgende ambtstermijn nog fit genoeg om van achter de schermen te regeren.

De grootste gotspe is dat Biden beweert dat zijn totalitaire racial equity-beleid ‘het vertrouwen in de overheid zal herstellen’. Een dwaze gedachte en het tegenovergestelde blijkt. Zeven van de tien Amerikanen zeggen geen trek te hebben in een tweede termijn van deze president. Zelfs de meeste Democraten zien Biden niet meer zitten, al zullen ze wel op hem stemmen.

Maar gelukkig wist de Volkskrant nog een paar hoogbejaarden in het rijke en Democratische hart van New York op te diepen, die razend positief zijn over Biden: ‘Hij is pas 80 en kan makkelijk een tweede termijn aan.’

Mike Morell

Wie wil Joe Biden nog?