De rij van zorgpersoneel dat premier Sophie Wilmès (MR) ostentatief de rug toekeerde bij haar bezoek aan het Brusselse Sint-Pieters Ziekenhuis. Het is een beeld dat de wereld is rondgegaan, als een roep om aandacht en respect van de witte sector in coronatijden. Applaus op alle banken, tot in Indië en Guatemala, twee landen die nu zelf niet direct uitblinken inzake medische infrastructuur. Protest tegen het beleid, de onderfinanciering, te lage lonen, zo werd de actie geduid.

Helaas, ‘un train peut en cacher un autre‘ zeggen ze in het Frans: dit is fake news. Want het ging niét om het globale beleid of de onderfinanciering van de sector, maar om een Koninklijk Besluit dat het mogelijk zou maken om personeel op te vorderen indien dat echt nodig zou zijn, de Italiaanse toestanden indachtig. Het ontwerp van dat KB dateert effectief van het begin van de coronacrisis en werd pas in het Staatsblad gepubliceerd op 4 mei omdat het nog langs de Raad van State moest passeren.

Het KB was toen al achterhaald, net door de snelle ombouw van de ziekenhuizen en de inzet van de witte sector. De Vlaamse artsen en verpleegkundigen maken er zich dan ook niet druk over, ze hebben wel wat anders te doen. De Franstalige collega’s wel, en dat heeft een politieke reden.

Pour les Flamands la même chose

VRTNWS

Mohamed Ouriaghli

Het is namelijk een actie, opgezet door de Franstalige socialistische bediendenvakbond Setca, waar het merendeel van het personeel in dat Sint Pieter Ziekenhuis bij is aangesloten. Een onderafdeling van de FGTB dus, die ook om de haverklap het spoor probeert plat te leggen. Uitgerekend nu hebben ze een stakingsaanzegging ingediend voor alle ziekenhuizen en rusthuizen in Wallonië en Brussel. Stel u de chaos maar voor.

Zo min als ik een fan ben van Maggie De Block, en evenzeer wél een fan van de witte sector die niet alleen applaus maar vooral meer loon naar werk verdient, zoveel bedenkingen vallen er te maken bij de actie aan het Sint-Pieter Ziekenhuis.

Onder ons gezegd: hebt u iets voor in Brussel, smeek de ambulancier dan om u niét naar Saint-Pierre te brengen, de inrichting die heel passend vernoemd is naar de hemelportier. In tegenstelling tot Arabisch is Nederlands er sowieso een onbekende taal, hoewel tweetaligheid wettelijk verplicht is.

De verhalen van Brusselaars die ik over dat ziekenhuis te horen krijg gaan over slordigheid, chaos, een algeheel je m’en fous-sfeertje, mensen die ’s morgens de spoed binnenkomen en die s’ avonds onverrichter zake weer verlaten zonder geholpen te zijn.

Het ziekenhuis is een bastion van de Brusselse PS die het instituut als een vlaggenschip van de multiculturaliteit afficheert. Voorzitter van de Raad van Bestuur is ene Mohamed Ouriaghli, een PS-apparatsjik die zich graag op snoepreisjes laat trakteren en in juli 2019 door het gerecht in verdenking werd gesteld voor passieve corruptie en inbreuken op de regels rond openbare aanbestedingen. Als bestuurder van de vzw Gial, die het informaticanetwerk van de stad Brussel beheert, was hij betrokken in een langlopend dossier van wanbeheer, cliëntelisme en graaien in de kas. Een echte sos dus.

Het is mede onder zijn impuls dat de staking is aangezegd, als een politieke actie die alleen in Franstalig België relevant is, waar de PS en de MR op pre-electorale ramkoers liggen. Nogal logisch dat de Vlamingen, bij monde van professor Geert Meyfroidt, voorzitter van de Belgische Vereniging Intensieve Geneeskunde, de schouders ophalen bij heel het gedoe.

Dus ja, artsen en verpleegkundigen bewijzen in deze tijd dat een goed gefinancierd zorgsysteem cruciaal is. De veel te lakse en trage aanpak anderzijds in het begin van de epidemie, de aperte onbekwaamheid van lieden op cruciale posten als Maggie De Block (federaal) en Wouter Beke (Vlaams), het gestuntel van Powerpoint Sophie, heel de never ending mondmaskersoap, en nu de testen die maar niet op gang komen,… daarover moeten spijkers met koppen geslagen worden.

Maar het is niet het moment om de zorgsector te ontwrichten met een staking die puur in functie staat van een machtsstrijd in Franstalig België tussen MR en PS, deze laatste opgejaagd door de extreem-linkse PTB. Als de Brusselse en Waalse ziekenhuizen in minimumbezetting gaan, komt er een tsunami van patiënten uit het Zuiden aangewaaid. Die allemaal netjes in hun taal zullen bediend worden, zo zijn we.

Mohamed Ouriaghli

Met de rug naar Wilmès