De inval van de islamitische terreurbeweging Hamas afgelopen zaterdag heeft een schokgolf door Israël en de hele wereld gejaagd. Duizenden tot de tanden gewapende Palestijnen staken de grens over en veroorzaakten complete chaos. Terroristen vielen een rave-party binnen op 5 km van de grens en schoten op al wat bewoog. Beelden van mishandelde gijzelaars gingen wereld de rond. Deze keer werden ook raketten ingezet, die tot in Tel Aviv en Jeruzalem neerkwamen. Maar wat is de echte beweegreden?

De Israëlische bevolking is in shock, niet alleen door de aanval zelf, de dodentol en de aangerichte schade, maar vooral ook door het duidelijke falen van een defensie die wereldwijd geroemd is om haar slagkracht en een geheime dienst die super efficiënt heet te zijn. Insiders en militaire analisten merken op dat de grensovergang tussen Gaza en Israël op het moment van de aanval zo goed als onbemand was, en dat het leger op dat moment nergens leek te zijn. Gemotoriseerde valschermen konden ongehinderd de grens overvliegen en tot diep het vijandig gebied binnendringen. De normaal compleet afgesloten Middellandse Zeegrens leek opeens een gatenkaas, waarbij Hamas ook over een operationele marine bleek te beschikken. Du jamais vu.

Contraproductief?

Vooral over de veiligheids- en inlichtingendiensten worden vragen gesteld. Het is bekend dat niemand in Gaza een wind kan laten zonder dat de Israëlische veiligheidsdiensten dat weten, en dat de hermetisch afgesloten grens vol hangt met camera’s-, sensoren en allerlei hightech spionagemateriaal. De Hamas-operatie veronderstelt een maandenlange intense voorbereiding, waarbij het ondenkbaar is dat bijvoorbeeld het transport van de raketten onder de radar kon blijven. Er zouden ook signalen van Egypte genegeerd zijn dat er ‘iets groots’ op til was.

Analisten piekeren zich anderzijds suf wat de echte beweegreden is van Hamas om zo vernielzuchtig uit de hoek te komen en de toorn van heel de wereld, behalve enkele pariastaten zoals Iran, over zich uit te roepen. Het is een kortstondige opsteker: de beweging oogst prestige op het thuisfront, tegen de algemeen als corrupt beschouwde officiële Palestijnse regering van Mahmoud Abbas. De banden met Hezbollah, de islamitische militie die in en vanuit Libanon opereert en ook de vernietiging van de staat Israël beoogt, worden weer aangehaald.

Maar strategisch is de Hamas-actie contraproductief, om de eenvoudige reden dat ze dit militair nooit kunnen winnen, het zijn daar toch ook niet allemaal uilen. De militaire grootmacht Israël heeft nu het ideale motief in handen om het Gazaprobleem definitief uit de wereld te helpen, zonder dat de internationale gemeenschap zal tegenpruttelen. De Gazastrook, nu al afgesloten van alle nutsvoorzieningen, zal eerst platgebombardeerd worden, burgers en milities zonder onderscheid, waarna Israël het gebied zal annexeren. Een nieuwe bezetting van Libanon is ook nog een optie.

Hiervoor zal een enorme mobilisatie nodig zijn, en een even grote ontplooiing van militaire middelen, maar grote broer Amerika staat al klaar met nieuwe wapenleveringen en financiële hulp. Er zullen duizenden jongemannen sneuvelen, naast slachtoffers bij de burgerbevolking, maar in de optiek van beide geradicaliseerde partijen is dit gewoon het verlengstuk van een heilige oorlog.

Machiavellisme

Benjamin Netanyahu: ‘we zullen hard en ongenadig terugslaan’

Dat brengt ons bij de positie van premier Netanyahu zelf. Er lopen zoals bekend klachten wegens fraude en corruptie tegen hem, en deze politieke overlever is er tot op vandaag in geslaagd om uit de handen van het gerecht te blijven. Ook al moest hij daarvoor met religieuze ultra’s een monsterverbond sluiten. Die niets minder beogen dan het verdwijnen van de democratische rechtstaat, door gewoon het Hooggerechtshof af te schaffen, of minstens te kortwieken.

Maar dat bracht honderdduizenden verontruste burgers op de been, die helemaal niet willen wakker worden in een fascistische heilsstaat. In dat opzicht komt, bij de vraag ‘cui bono’ (wie heeft er voordeel bij?) rond de Hamas-actie, onvermijdelijk de Israëlische premier in beeld, en bij uitbreiding zijn fundamentalistische regering.

Deze haviken hebben dreiging en oorlog nodig om hun positie te legitimeren. Aan vrede of zelfs maar een gewapende vrede, hebben ze niets. De Israëlische burgerbevolking moet vooral angst ingeboezemd worden, liefst gekoppeld aan een existentiële vrees voor het overleven van deze staat, en dan zullen die protestgeluidjes van liberale progressieven wel verstommen. Het kan cynisch klinken, maar dat uitgerekend een ‘losbandige’ rave-party, gewijd aan seks en drugs, het doelwit werd van de Hamas-terreur, lijkt voor de religieuze orthodoxen een aanvaardbaar offer.

Israël heeft nu zijn eigen ‘9/11-moment’, en dat zal de geesten -zo hoopt Benjamin Netanyahu- rijp maken voor een Totale Krieg waarin futiele discussies rond democratie van geen tel meer zijn. Interne onruststokers en critici kunnen dan gemakkelijker opgepakt worden, en burgers ‘gemonitord’ omwille van de openbare veiligheid. Een les in machiavellisme ofte brutale machtspolitiek.

Verbonden vijanden

Mohammed Deif, het veronderstelde ‘brein’ achter de terreuractie

De betere onderzoeksjournalistiek zal de komende maanden, misschien jaren, moeten uitmaken of de Israëlische geheime dienst zelf betrokken was bij de Hamas-actie, hetzij er minstens van op de hoogte was en liet begaan. De ontstaansgeschiedenis van Hamas is in dit opzicht ook zelf dubieus. Amerikaanse inlichtingendiensten hadden vorige eeuw al achterhaald dat de beweging door Tel Aviv in het leven werd geroepen en gesponsord, als tegengewicht voor de de seculiere PLO van Yasser Arafat, en om diens succesrijke internationale positie te ondergraven. Een copy/paste van de manier waarop de VS Al Qaida in Afghanistan hebben gesteund.

De islamitische Hamas, gelinkt aan IS, heeft zich een machtsbasis op Gaza gecreëerd, controleert sociale netwerken en het dienstbetoon, en heeft op die manier ook de bevolking voor zich gewonnen. De radicalisering binnen de grootste openluchtgevangenis ter wereld is voor Israël een belangrijke hefboom. Mohammed Deif, de aanvoerder van de militaire vleugel van Hamas, en beschouwd als ‘het brein’ achter de actie, is op papier staatsvijand nummer één in Israël, en overleefde al een half dozijn pogingen om hem uit te schakelen. Naar het schijnt is hij kreupel en beweegt zich voort in een rolstoel.

Hij was in de jaren ’90 al een tegenstander van de Oslo-akkoorden, die ook in Israël door religieuze en nationalistische kringen werden verfoeid. Twee gezworen vijanden dus, met een gemeenschappelijke afkeer van verzoening. Gelet op een andere oervijandschap, deze tussen Iran (een Hamas-sympathisant van het eerste uur) en Saoedi-Arabië (schuchtere passen van toenadering met Israël), zijn alle ingrediënten aanwezig voor een nieuwe brandhaard waarvan ook wij de hitte zullen voelen. Alsof Oekraïne al niet volstond. In het Kremlin kijkt een potentaat glimlachend toe: de olieprijzen zullen weer pieken. De een zijn dood…

Mohammed Deif

Niets is wat het lijkt