Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Dus jullie geven toe dat jullie gewoon open grenzen willen?

(Aan de vluchtelingenorganisaties die openlijk oproepen om landsgrenzen ‘net minder te bewaken’: ‘Dat creëert alleen maar gevaarlijke situaties.’ Toch moeten wij nog altijd horen dat ‘niemand pleit voor open grenzen’.)

Wat is er racistisch aan een opvangcentrum?

(Aan de migranten die in De Standaard mogen beweren dat ze na 10 jaar (!) onmogelijk nog in Zweden kunnen blijven vanwege — u raadt het al — ‘racisme’: ‘Ze wilden dat we in een centrum gingen wonen, samen met heel veel andere mensen.’ Zweden is van oudsher een van de meest tolerante welvaartsstaten ter wereld, maar niemand is veilig voor het toververwijt ‘racisme’.)

Hoeveel Slovenen spreken vloeiend Nederlands?

(Aan ‘sensitivity reader’ Rosalie Bas, die de thrillers van Toni Coppers aanpast voor wokegevoeligheden: ‘Zo zit in De geheime tuin een Sloveens personage dat gebrekkig Nederlands spreekt. Ik heb aanbevolen dat personage vloeiend Nederlands te laten spreken.’ Als u zich afvroeg wat 25 jarige meisjes met een master ‘Gender & Diversiteit’ zoal doen op de arbeidsmarkt: nu weet u het.)

Wanneer zal het ooit goed genoeg zijn?

(Aan politicologe Nadia Nsayi, die ontevreden is over de oprichting van een monument voor Congolese slachtoffers in Antwerpen. Het monument komt immers op begraafplaats het Schoonselhof en dat blijkt te ‘afgelegen’ te zijn. Blijkbaar gaat dit dus niet over een serene nagedachtenis, maar over het zo zichtbaar mogelijk propageren van een bepaalde boodschap. Nsayi heeft nog klachten: ‘Dit voelt, zo net voor de verkiezingen, aan als politieke recuperatie.’ Zeg dan gewoon dat je nooit gelukkig zal zijn.)

Wie is hier geobsedeerd door gendergedoe?

(Aan gewezen BV en kersvers Groen-kandidate Murielle Scherre, die klaagt dat iedereen focust op domme dingen: ‘Neem nu gender. Dat is ook een non-issue, maar toch gaat het plots daarover.’ Tja, de meeste mensen waren perfect gelukkig toen er nog enkel mannen en vrouwen waren. Het is net Groen dat — meer dan welke andere partij ooit — op non-binaire nagels klopt…)

Hoe belangrijk is dat sprookje voor uw zelfbeeld?

(Aan VRT-gezicht Joris Hessels, die zich zorgen maakt over de ‘verharding’: ‘Ik weet dat Vlaanderen politiek gezien vrij kil en hard is, zeker voor de meest kwetsbaren in de samenleving.’ Dit is een populair waanbeeld in BV-interviews. Veel progressieven lijken deze karikatuur over hun eigen buren en familie nodig te hebben. Ze willen zo graag de eenzame eerbaren zijn in een menigte van mestkevers.)

Hoe bent u zo paternalistisch en neokoloniaal geworden?

(Aan de lelieblanke stripscenarist Olivier Bocquet, die meer moslims wil in stripverhalen: ‘We kunnen niet zeggen dat de Arabische wereld maar eigen verhalen moet vertellen als ze helden willen die op hen lijken. Het is aan ons om hen een plek te geven, terwijl we wachten tot zij die plek innemen.’ Bocquet dreunt de debatfiche braafjes op. Hij lijkt alleen niet vertrouwd met het concept van de ‘white savior‘.)

Wordt u alleen geraakt door personages met uw huidskleur?

(Aan de CEO van Standaard Uitgeverij, die mea culpa slaat omdat er ‘geen gekleurde mensen’ te zien zijn in stripreeksen als FC De Kampioenen of Jommeke: ‘De personages in romans en strips moeten een staalkaart zijn van onze diverse samenleving.’ Stel je voor dat er in fictie geen alternatieve fantasiewerelden mogen bestaan. Stel je voor dat auteurs en tekenaars met quota moeten gaan werken. Of nog erger: stel je voor dat je alleen maar kan genieten van een stripheld die dezelfde huidskleur, dezelfde geslachtsorganen en dezelfde seksuele voorkeur heeft als jijzelf. Hoe arm ben je dan?)

Wat hebt u eigenlijk te vertellen, naast wat politiek-correcte platitudes?

(Aan artiest Loucka Fiagan, die zichzelf tegenspreekt. Enerzijds: ‘Het is niet omdat ik me als een zwart persoon identificeer, dat ik kunst moet maken over kolonialisme.’ Anderzijds, in hetzelfde interview, over zijn eigen toekomstplannen: ‘Ik stel me de vraag hoever het koloniale geweld doorwerkt in mijn eigen leven.’ Beroepsslachtoffers zoals Fiagan kunnen het gewoon niet helpen. Het is hun meest beminde onderwerp, en hun verdienmodel.)

Wanneer fusioneren jullie met Humo?

(Aan hoofdredacteur Remy Amkreutz, nu De Morgen een muziekoptreden organiseert in het Atomium: ‘Als het even kan, willen wij ook dagelijks hulp bieden en doen dromen.’ Dat gebeurt (niet voor het eerst) samen met Humo. Alle zweverige promopraatjes ten spijt: een krant organiseert dit soort feestjes niet zomaar. Ofwel is het fundraising — waar niets mis mee is — ofwel is het positionering. Als De Morgen en Humo zo nadrukkelijk in elkaar gaan overlopen, hoe lang duurt het dan nog voor het weekblad een weekendbijlage wordt?)

Hoe weet u zeker dat er geen moslima’s deel uitmaken van die campagnes?

(Aan ‘etnomarketeer’ — ja, dat bestaat nu ook — Wahiba Yachou, die de hoofddoek als handelsmerk heeft: ‘Ik vind het ondenkbaar dat sommige modemerken niet één moslima in hun campagnevideo’s hebben.’ Nog los van de vraag of die video’s dan ook hindoes, jodinnen en kloosterzusters moeten tonen: ben je dan alleen een moslima als je altijd en overal een hoofddoek draagt?)

Wat zou dat betekenen voor de modale consument?

(Aan modeontwerpster Ruth Goossens, die goedkope Chinese textiel wil bannen: ‘Je gaat mensen niet vanzelf die bocht doen nemen. Dat kan alleen met Europese wetgeving.’ Het staat in bepaalde middens goed om te dwepen met vergaand protectionisme en staatseconomie — ook als het over de eigen winkel gaat. Goossens verkoopt zelf uiteraard ‘duurzame’ mode. Het is onduidelijk hoe duur dat is, maar op haar webshop staan er geen prijzen, dat is meestal een slecht teken.)

Heeft Frederik Delaplace ooit uw lief afgepakt?

(Aan hoofdredacteur Karel Verhoeven, nadat De Standaard vorige week alle registers opentrok tegen de CEO van de openbare omroep. Zowel maandag, dinsdag, woensdag als donderdag vulde de krant een volledige bladzijde of nog meer met gestook tegen de VRT-topman, met zelfs duidelijke teleurstelling toen Delaplace niet echt in de problemen kwam. Daarnaast lanceerde de krant nog een hele podcast én een liveblog. Delaplace was lang hoofdredacteur van een krantenconcurrent van De Standaard, maar zo kleinzielig kan het toch niet zijn?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Murielle Scherre

Vergeten vragen van de voorbije week (211)