Samuel Paty is niet het eerste slachtoffer van het islamfascisme. Mustafa Fehmi Kubilay was een 24-jarige leerkracht en een luitenant toen de Turkse Republiek werd opgericht in de jaren 1920. Hij hoopte de moderne hervormingen onder Atatürk te integreren in het stadje Menemen aan de Egeïsche kust, in de provincie Izmir. Achter de agressieve implementatie van het secularisme gaat een heel verhaal schuil. Sommigen vinden Atatürk een fascist, anderen dwepen met hem. Feit is dat tijdens de revolutie een zeer bloedige oorlog woedde onder de Turken zelf.

Kubilay zelf was één van degenen die het islamfascisme recht in de ogen keken, op 23 december 1930. Het koude lemmet van het vlijmscherpe mes ging door zijn halsslagader. Hij werd op barbaarse wijze onthoofd. Zijn hoofd werd op een stok gezet, waarna de daders er mee door de straten van Menemen paradeerden. Een verschrikkelijk, onmenselijk zicht. De barbaarse menigte was deel van de Naksibende-sekte die protesteerde tegen de seculiere hervormingen van Atatürk. Ze eiste de terugkeer van de sharia en dus het kalifaat.

Kubilay staat sindsdien symbool voor de Turkse revolutie. Kubilay is ieder van ons die gelooft in de verlichting en de seculiere waarden van een samenleving waar alle religies naast elkaar kunnen leven. Het jonge en toegewijde idealisme van de luitenant leeft voort in de harten van menig seculiere huishoudens in Turkije. Kubilay is het gezicht van de Turkse verlichting.

Iedereen islamofoob!

De parallel laat zich doortrekken naar 2020. Samuel Paty is de martelaar van de Franse verlichting. De vrijheid van meningsuiting staat overal in Europa onder druk. En toch kijken we allemaal verdwaasd naar de ontwikkelingen. Niemand zegt iets, iedereen is bang om het etiket van islamofoob opgeplakt te krijgen.

In Nederland mijden leerkrachten bepaalde onderwerpen in de klas uit angst voor bedreigingen. Tegenwoordig vinden we het maar normaal dat er gescheiden ouderavonden plaatsvinden op vraag van islamitische leerlingen. We worden geconfronteerd met gesegregeerde klassen, gesegregeerde ouderavonden. Almaar meer onredelijke voorwaarden en eisen in naam van de vrijheid van religie. En niemand durft dit een halt toe te roepen. We kunnen als vrije burgers niet meer de ogen sluiten voor de verontrustende ontwikkelingen in het dagdagelijkse leven. Wie nu nog schermt met het etiket ‘islamofoob’ is niet oprecht en van kwade wil.

Kijk naar Diyanet, het religieuze staatsorgaan van Turkije. Dat is intussen stevig verankerd op Europees grondgebied. De politieke islam opereert onder de Diyanet-moskeeën, faciliteert segregatie en werkt de integratie van de Turkse gemeenschap in heel Europa tegen. Erdogan heeft ondertussen in Turkije de positie van Diyanet sterker gemaakt dan de positie van het Turks leger. Het seculiere leger is afgezwakt, het religieuze leger in de vorm van Diyanet bepaalt het leven van miljoenen seculiere Turken. De opperimam van Diyanet, Ali Erbas, komt regelmatig in het nieuws met schokkende preken. Over de islamitische interpretatie van de evolutieleer bijvoorbeeld, of met indoctrinatie over het hiernamaals en homofobe uitspraken.

Wilders vs Erdogan

Macron zet de strijd in tegen het islamfascisme na de gruwelijke moord op Samuel Paty. En Erdogan? Die voelt zich geroepen om een diagnose te stellen over Macrons mentale welzijn. Intussen vinden populisten elkaar wereldwijd terug. De Nederlandse politicus Geert Wilders en Erdogan spreken eigenlijk dezelfde polariserende taal. Al zijn cartoons dan weer niet zo Erdogans meug.

En de carrousel draait verder op volle toeren. Erdogan roept Geert Wilders op om zijn plaats te kennen. Op de zoveelste rally in Turkije spreekt hij Wilders toe: ‘Weet je wel met wie je te maken hebt? Fascisme staat niet in ons boek. Het staat in jullie boek geschreven. We hebben het fascisme in Duitsland en in Italië gezien. We hebben het nazisme gezien. Jullie hebben hetzelfde pad bewandeld als hen. In ons boek staat noch het fascisme, noch het nazisme vermeld. In ons boek staat de sociale rechtvaardigheid vermeld. En wij bewandelen het pad van de sociale rechtvaardigheid.’ Zelfs ironie verliest haar waarde als Erdogan die toer opgaat.

Diplomatieke rellen als bliksemafleider

De Nederlandse premier Rutte veroordeelt het gedrag van Erdogan op Twitter. Pakistan haalt uit naar Macron om zijn ‘islamofobie’. De Europese Unie spreekt zich fors uit tegen Erdogans uitspraken over Macron. Duitsland spreekt zijn solidariteit uit met Frankrijk. Daarop roepen de Arabische landen de moslimgemeenschap op om Franse producten te boycotten. Erdogan neemt deel aan de boycot, terwijl de Turkse First Lady eigenlijk niet zonder haar Louis Vuitton en Hermes-verzameling kan leven. De wereld slaat een pingpongwedstrijd van woorden en forse uitspraken gade en eigenlijk komt Erdogan er weer als winnaar uit.

Stoere taal, platvloers gedrag, de hypocrisie van religie in stand houdend met veel spierballenvertoon: Erdogan weet hoe hij de wereld moet bespelen. Hij creëert bewust diplomatieke rellen om zo de aandacht af te leiden van de huidige economische crisis in zijn land. En daarbij schuwt hij de controverse en het bijkomende drama niet. ‘De moslims zijn de nieuwe Joden’ is zo’n uitspraak wanneer alle rede en dialoog ver zoek is. De moslimwereld krijgt een beeld te zien van een sterke leider die de belangen van alle moslims in de wereld zou verdedigen.

Wereldklasse

In werkelijkheid is Erdogan niet zo geïnteresseerd in de islam, maar wel in macht. Zijn drijfveer blijft de oprichting van een groot islamitisch rijk in het Midden-Oosten. Daar kan hij dan als een herboren kalief zijn naïeve onderdanen wijsmaken dat hij een gezant van god is.

In werkelijkheid zal mevrouw Erdogan — een Chanel-handtas aan de ene arm — de moslimbevolking nog maar eens toespreken en hen vertellen hoe nederig en dankbaar goede moslims moeten zijn. Dat materialisme niet de waarden van de islam symboliseert. Marie-Antoinette zou het schaamrood op de wangen krijgen en slechts een schim van haar eigen wereldvreemdheid zijn naast Emine Erdogan. Daarbij komt nog dat Erdogan wild in het rond blijft schoppen omdat hij niet de gewenste erkenning krijgt van de politici die behoren tot de wereldklasse. Met zulk gedrag en zulke uitspraken zal hij nog lang wachten op die erkenning.

Wereldklasse kan je aanleren maar niet kopen. Wereldklasse is Macron die met trillende stem praat over vrijheid voor iedereen, over de strijd voor de vrijheid en het gezicht van de Republiek: Samuel Paty.

Mustafa Fehmi Kubilay

Bliksemafleiders uit Ankara: hoe Erdogan aandacht afleidt