Afgelopen zaterdag las ik een erg interessant en inspirerend opiniestuk in De Morgen. Het was van de hand van Nicholas Kristof, columnist bij de New York Times. Die had het op zijn beurt over Daryl Davis, een zwarte muzikant van 63 jaar oud. Die man lijkt een bijzondere gave te bezitten, namelijk mensen van gedacht doen veranderen.

Op tienjarige leeftijd werd hij door een groep blanken bekogeld met flessen, blikjes en stenen. Hij kon die haat maar moeilijk bevatten. Na zijn studies trad hij toe tot een muziekgroepje dat af en toe ook speelde in bars die ook door blanke racisten gefrequenteerd werden. Daar raakte hij aan de praat met leden van de Ku Klux Klan, en sloot er zelfs vriendschap mee. Je moet het maar doen.

Hij slaagde er uiteindelijk in om een districtsleider van de KKK zover te krijgen dat deze zijn kap over de haag wierp. Het werd het begin van een lange reeks. Zelf beweert hij dat hij ondertussen een tweehonderdtal racisten overhaald heeft om de KKK en andere extremistische organisaties te verlaten.

Geroep, getier en gescheld

Het deed me terugdenken aan wat me deed toehappen op het voorstel dat Karl Drabbe mij jaren geleden deed om columns te gaan schrijven voor deze website. Ik vond het nuttig om de achterban van N-VA en Vlaams Belang ook eens een ander geluid te laten horen, en was ook wel benieuwd naar hun reacties. Dat laatste viel nogal tegen. Je hebt als auteur zelf de keuze om reacties toe te staan of niet. Ik stond reacties toe, en de eerste twee, drie keren las ik ze ook. Maar ze bestonden voor het grootste deel uit geroep, getier en gescheld.

Een zorgvuldige opbouw van argumenten en tegenargumenten bleek via dit medium onmogelijk. Het leek teveel op de mêlée op de zogenaamd ‘sociale’ media, waar de grootste brulapen de meeste ‘likes’ verzamelen en waar oneliners de boventoon voeren. Sindsdien lees ik de reacties niet meer, en sinds november 2020 ben ik ook afwezig op de sociale media.

Frank Vandenbroucke

Dat alles kwam me wel op een excommunicatie door de linkse kerk te staan. Ik had immers het cordon sanitaire geschonden. Het is een prijs die ik met de glimlach betaal. Zeker sinds het linkse kamp geïnfecteerd is geraakt door woke, zijn er vanuit die hoek nog maar weinig interessante geluiden te horen. Ik heb me dan maar gevoegd bij die andere ‘gecancelde’ linkse bannelingen zoals Dyab Abou Jahjah en Mark Elchardus. Akkoord, ik heb nog steeds een partijkaart van Vooruit. Maar dat is enkel omdat ik nog steeds achter de oorspronkelijke doelstellingen sta van de oprichters van de Belgische Werklieden Partij in café De Zwaan op de Grote Markt in Brussel in 1885.

Het heeft niks meer te maken met de politieke praktijk van die zwalpende partij met haar weifelende en vrijwel onbelezen voorzitter die voortdurend naar de gunst van de kiezer peilt en zich te vaak laat leiden door de waan van de dag. De enige waarin ik nog enig vertrouwen heb is Frank Vandenbroucke, de man waarmee ik ironisch genoeg aan het begin van deze eeuw ideologisch in aanvaring kwam toen hij zich nog in die doodlopende straat bevond die de ‘Derde Weg’ heette.

Zuhal Demir

En het deed me ook denken aan een recente en toevallige ontmoeting met Zuhal Demir. Het is namelijk zo dat de partner van Zuhal haast een buurman van ons is, en dat ik hen beiden en hun dochter ontmoette op restaurant. Ze nodigden ons aan hun tafel uit voor de koffie, en het werd een interessant en gezellig gesprek. We hadden het natuurlijk over het PFOS-dossier en haar moedige demarche daarin. Trouwens, Zuhal, beroepshalve heb ik onlangs bij de burgemeester nog een voorstel neergelegd om de Oosterweelwerken veilig te laten verlopen. Kan je het hem nog eens onder de aandacht brengen?

Zuhal vroeg me ook naar mijn opinie over kernenergie. Ik heb die – in een notendop – uit de doeken gedaan, en wil daar gerust nog eens een volgende column aan wijden, want ik ben absoluut niet gediend met dat partijpolitieke gesteggel rond die gascentrale in Vilvoorde. Maar dat is een ander verhaal. Wat mij vooral trof is hoe politiek andersgezinden interesse betonen in elkaars visie, en op een fijne, correcte en beleefde manier met elkaar van mening kunnen verschillen.

Dries Van Langenhove

Van Zuhal naar Dries is een gigantische stap. Daarmee zitten we terug veel dichter bij de KKK. Dries & co zijn er immers de Vlaamse versie van. Alleen dragen ze nette pakken in plaats van die malle hoedjes die me altijd doen denken aan het carnaval van Stavelot, met alle respect voor de blanc moussis trouwens. Nette pakken sluiten nu eenmaal beter aan bij de Vlaamse volksaard.

Ik beschik wellicht niet over de talenten van Daryl Davis, maar ik behoor wel tot zijn generatie, en ik wil hier in Vlaanderen ook wel eens iets proberen. Namelijk op een respectvolle manier in discussie treden met aanhangers van Vlaams Belang. Hoewel ik ideologisch gezien nog steeds evenveel lichtjaren van hen af sta als bij de oprichting van het Vlaams Blok in 1978, begin ik, ironisch genoeg sinds de watersnood in Wallonië, te begrijpen wat hen drijft. Ik ben echter niet op zoek naar schuldigen, zoals (extreem)rechts, noch naar slachtoffers zoals (extreem)links, maar naar oplossingen. We hebben immers allemaal kinderen en kleinkinderen. Het Vlaams Belang is die oplossing niet. Het Vlaams Belang is een levensgroot probleem op zich. En dat geldt, zij het in mindere mate, ook voor N-VA, het spijt me het te moeten zeggen, Zuhal.

In discussie treden

Daarover wil ik dus in discussie treden met kiezers en leden van het Vlaams Belang, en met dat doel heb ik een nieuwe gmail-account geopend waarvan u het adres kan vinden als titel van deze column. Ik zoek dus enkele geïnteresseerden voor dit project. We luisteren naar elkaar. Jullie trachten mij van mening te doen veranderen, en ik tracht hetzelfde te doen bij jullie. Met wederzijds respect.

Scheldtirades en wie weet zelfs doodsbedreigingen zal ik ook wel ontvangen. Die gaan recht de vuilbak in. Maar op alles wat van ver of nabij op een argument of opinie lijkt wil ik wel ingaan. In de mate van het mogelijke, want ik heb een voltijdse baan. En ik zal dat doosje van Pandora ook niet elke dag openen. Daarvoor moet ik in de stemming zijn.

Nicholas Kristof

[email protected]