Met gemengde gevoelens heb ik naar de Pano-reportage van vorige week over de Denderstreek — Ninove, Denderleeuw en Aalst — gekeken en met al even diverse sentimenten las ik enkele commentaren.

Mager resultaat

Algemeen: ‘Wat een mager resultaat na twee maanden filmen in de Denderstreek.’ Dit terechte commentaar van mijn moeder was ook dat van Nico Van den Borre (vader, en directeur van de grootste secundaire school aan de Dender en coördinerend directeur van scholengemeenschap (SG) Denderland), die over Pano een uitgebreide en deels politiek correcte maar lezenswaardige open brief schreef.

De boodschap van Pano

‘De boodschap van Pano,’ zo vindt ze ook, was eigenlijk de volgende: ‘Het probleem is in de Denderstreek niet groter dan elders en een heel pak minder dan in de grootsteden. Vooral oudere blanken met weinig geld die zich tekort gedaan voelen kwamen een het woord.’ En ze voegde daaraan toe: ‘Misschien vond Pano weinig mensen die voor de camera durfden te spreken. Zeer wit-zwart. De zwarten waren toffe middenklassers die in een koor zongen en de blanken mislukte zageventen.’

Geen Nederlands en geluidsoverlast

Nu is dat niet helemaal waar. Veel mensen zijn terecht verontwaardigd over het feit dat de vrouw van een zwart-Afrikaans hoogopgeleid gezin er prat op ging dat ze geen moeite meer wil doen om Nederlands te leren/spreken. En het in koor zingen en dansen in de woonkamer (dat laatste doe ik ook weleens, maar dan niet ritmisch begeleid door een tamtam — mag ik het woord ‘tamtam’ trouwens nog wel gebruiken?), kan leuk gevonden worden of men kan er zijn schouders over ophalen. Maar dat verandert in afschuw en verontwaardiging wanneer een van de zwart-Afrikaanse vrouwen (of moet ik schrijven: ‘een van de dames met Congolese migratieachtergrond’?) al lachend vertelt hoe ze met haar luide tamtam-gedans het leven van haar autochtone buren — die elke dag de politie bellen — tot een hel maakt, waar alle talrijk in beeld gebrachte familieleden ‘smakelijk’ mee moeten lachen.

De verweesde samenleving

Langs de andere kant waren er de blanke autochtonen, die zo goed als ze konden probeerden uit te drukken dat ze zich niet meer thuisvoelen in hun wijk en gemeente; dat ze zich financieel en sociocultureel in de steek gelaten voelen; en dat ze zich onveilig voelen. Dat lukt niet altijd even goed: soms gaf men eerst expliciet aan dat men geen ‘racist’ wil zijn of niet zo wil worden genoemd, waarna er toch een racistische uitspraak volgde, of waarna men zei: ‘Maar ik ben wel racist aan het worden/geworden.’ Je voelt met je klompen aan dat hen eigenlijk is wijsgemaakt dat ze zichzelf als ‘racist’ moeten betitelen, terwijl ze dat in wezen doorgaans niet zijn – toch niet volgens de eigenlijke, oorspronkelijke, niet-politiek correcte definitie van ‘racisme’. Bij het zien van de beelden moest ik ook denken aan de verweesde ‘samen’leving, waar Pim Fortuyn ondertussen al bijna twee decennia geleden voor waarschuwde in zijn gelijknamige boek.

Geridiculiseerd en gemarginaliseerd: een karikatuur

Schooldirecteur Nico Van den Borre heeft dan ook gelijk wanneer hij schrijft: ‘De groep malcontenten worden door u en uw ploeg (Pano, SvR) geridiculiseerd en gemarginaliseerd, waardoor u voorbij gaat aan een meerderheid onder hen die niet in een karikatuur te vangen zijn.’

Een subtiel verwijt

Van den Borre vindt ook dat Pano had moeten laten zien ‘waar het goed gaat langs de mooie Dender, bijvoorbeeld in de ontelbare verenigingen en sportclubs, op de vele evenementen en culturele festiviteiten. U kan misschien eens echt langsgaan op de scholen waar elke dag in harmonie wordt samengeleefd en jongeren van allerlei rang of stand opgroeien tot kritische wereldburgers.’ De reactie van Pano daarop luidt: ‘Natuurlijk springen héél veel mensen wel soepel om met een wereld in volle verandering. En uiteraard geven heel wat verenigingen en mensen in de Denderstreek elke dag het beste van zichzelf om het samenleven vlotter te laten verlopen. Het is niet allemaal kommer en kwel in de Denderstreek, dat weten we.’ Daarmee stuurt Pano alsnog een subtiel verwijt naar de mensen die zogenaamd ‘niet soepel genoeg’ zijn om ‘om te springen’ met ‘een wereld in verandering’.

Een roekeloos sociocultureel experiment

Newsflash, beste VRT-journalisten en aanverwanten: die mensen wilden en willen dat soort ‘wereld in verandering’ simpelweg niet, en daar hebben ze ook absoluut het recht toe. Ze willen niet het proefkonijn zijn in een nu al decennialang durend roekeloos sociocultureel experiment dat ‘melting pot’, ‘multiculturele samenleving’ of ‘(super)diversiteit’ heet: een gutmenschlich, cultuurmarxistisch ideaal dat wordt geleid door de dom-utopische waanidee dat, als er maar genoeg geïnvesteerd en geïntegreerd wordt, mensen afkomstig van waar ook ter wereld en met welke geschiedenis en (religieuze) cultuur ook uiteindelijk allemaal wel gekneed kunnen en zullen worden tot dezelfde zielloze consumenten, zonder wortels, tradities en culturele eigenheid. Een bezorgde mevrouw uit Qatar die in Noorwegen een integratiecursus heeft gevolgd, zei daarover: ‘No eastern man can be changed by a Norwegian class he goes to every Thursday. (…) No one will change. As soon as they get their residency, they say goodbye to what they were taught.’ (‘Geen enkele man uit het Oosten (of Midden-Oosten, maar men kan hier ook Afrika invullen, SvR) kan worden veranderd door een Noorse cursus waar hij elke donderdag naartoe gaat (…) Niemand zal veranderen. Zodra ze hun verblijfsvergunning krijgen, zeggen ze vaarwel aan datgene wat hen is geleerd.’)

Olie, azijn en mayonaise

Een van de laatste autochtonen die door Pano aan het woord werd gelaten, verwoordde dat op een schitterende, volkse, uitermate begrijpelijke manier: ‘Als je met olie en azijn schudt, is het gemengd. Dat proberen ze te doen. Maar als je dat tien minuten laat staan, heb je weer olie en azijn. Dat kruipt weer bijeen. Je kan er natuurlijk mayonaise van maken, maar dan heb je nog eieren nodig. Dat hebben ze niet. Ze hebben geen eieren, ze hebben geen bindmiddel.’ Die man heeft meer gezond verstand dan alle postmoderne socioloogjes, antropoloogjes, politici’tjes en journalistjes tezamen. ‘Ze’, dat zijn de overheid en het kosmopolitisch ingestelde establishment. Die eieren, dat bindmiddel, dat is dat zogenaamde burgerschap en die zogeheten leidcultuur. Hoelang spreekt men daar al over, maar vooral: hoe is die leidcultuur ook effectief af te dwingen, tenzij we willen vervallen in tirannie?

‘Een soort natuurlijke gemeenschap op basis van gedeelde grond, een natie’

De Nederlandse arabiste en rechtsfilosofe Machteld Allan, die net een prachtig boek heeft gepubliceerd over de islamitische rechtsgeleerde Ibn Taymiyya, slaat in dat verband de nagel op de kop. ‘Een rechtsstaat is alleen te handhaven in een fysieke gemeenschap die coherent is omdat ze een geschiedenis en cultuur deelt. Op het moment dat je alles per wet moet afdwingen en niets meer van nature gebeurt, is het voorbij. Dat je bijvoorbeeld op straat geen vrouwen lastigvalt, zou vanzelfsprekend moeten zijn en helemaal niet in een wet gevangen moeten worden. Die vanzelfsprekendheid kan er alleen maar zijn wanneer je een soort natuurlijke gemeenschap vormt op basis van gedeelde grond, een natie. Roger Scruton schrijft dat heel mooi. Hij zegt dat als men nationalisme loslaat, men moet aanvaarden dat mensen andere soorten gemeenschappen gaan vormen, bijvoorbeeld op grond van ras of religie. Dan heb je een recept voor oorlog.’

Gescheiden werelden blijven doorgaans gescheiden

Je vraagt je werkelijk af hoeveel ellende en getto- en groepsvorming er nog moet zijn vooraleer door de machthebbers en hun slippendragers wordt ingezien dat dit demografische experiment, dat vernietigend is voor ons kostbare socioculturele weefsel dat zeer geleidelijk en met bloed, zweet en tranen tot stand is gekomen en dat onze vrije, democratische en open en tolerante samenleving schraagt, moet worden stopgezet. Mijn Iraanse vriendin, die in Vlaanderen biostatistiek studeerde samen met vrijwel alleen maar andere nationaliteiten uit verschillende continenten en culturen (autochtonen kiezen die moeilijke studierichting blijkbaar nauwelijks, dus trekken onze universiteiten clevere studenten aan uit de hele wereld), vertelde me hoe zelfs op de microschaal die de universiteit is, met allemaal hooggeschoolde mensen, de werelden gescheiden waren en doorgaans ook gescheiden bleven: grosso modo Aziaten bij Aziaten, Afrikanen bij Afrikanen, westerlingen/Europeanen bij westerlingen/Europeanen.

‘Ik ben allang gelukkig als we elkaar de kop niet inslaan’

Het doet denken aan filosoof Jan Leyers, die na zijn laatste reis door Europa, waarbij hij kennismaakte met de islamisering van heel wat wijken en met de getto’s, de segregatie en de reëel bestaande apartheid, stelde dat hij ‘realistisch, en misschien een beetje sceptisch, over de maakbaarheid van de samenleving’ is. Hij zei dat hij zich optrekt aan de fijne momenten, maar al lang voorbij het stadium is dat hij verwacht dat elk moment fijn zal zijn. Gevraagd naar zijn verwachting voor de toekomst antwoordde Leyers: ‘Verwachtingen? Ik ben allang gelukkig als we elkaar de kop niet inslaan.’ Zou het misschien kunnen dat de mensen in de Denderstreek, zeker de generaties die hun wijk en gemeente nog wél hebben gekend toen het socioculturele weefsel nog niet zozeer was aangetast door de massa-immigratie van mensen met compleet andere mores, de lat voor hun samenleving — terecht! — véél hoger leggen dan dat?

‘Ik wil niet in klein-Afrika wonen’

Het is dan ook bijzonder om te lezen dat Pano-journalist Fabian Lefevere over deze mensen in de Denderstreek schrijft als mensen ‘die de wereld rondom hen pijlsnel zien verbrokkelen en heimwee koesteren naar een tijd die nooit meer terugkomt’, en verder: ‘Het gevoel van heimwee is evenmin veranderd, het verlangen naar een wereld die nooit meer terugkomt, en misschien zelfs nooit heeft bestaan, tenzij in zeemzoete liedjes uit de jaren ’50, een wereld waarin de blanke Europeaan zijn eigen machtspositie als vanzelfsprekend zag.’ Hoezo ‘misschien zelfs nooit heeft bestaan’? De jonge Lefevere zet de (vaak oudere) mensen in de Denderstreek weg als dromers, terwijl zij — ook volgens cijfers die de VRT via een factcheck zelf laat zien — een razendsnelle etnisch-culturele verandering van hun gemeente (hebben) moeten ondergaan. Met de zinsnede over ‘de blanke Europeaan’ en ‘zijn eigen machtspositie’ maakt de VRT-journalist er ook een raciale machtskwestie van, terwijl het gros van de mensen zich gewoon niet meer thuis voelt en, zoals een van de geïnterviewden zei, niet in ‘klein-Afrika’ wil wonen.

‘Racificatie’

Komt een dergelijke uitspraak voort uit het feit dat heel wat Afrikanen en andere immigranten en allochtonen een andere huidskleur en klederdracht hebben, of gaat het om de verschillende taal, bepaalde danig andere opvattingen en gedragingen, en vreemde mores? Wellicht is het een combinatie van dit alles. Maar is het niet ook vooral een gevolg van het gevoel niet geheel vervangen of gedomineerd te willen worden door een ander, uitheems volk of andere volkeren, die in onze samenleving een andere cultuur of andere culturen met andere gewoonten, normen en waarden installeren (die niet zelden slechter zijn dan of zelfs haaks staan op de onze)? En is een dergelijk sentiment dan ‘racisme’? Of is het eerder de drang om iets wat men liefheeft en bijzonder waardevol vindt niet te verliezen en in stand te willen houden? De Nederlandse dr. Paul Cliteur schreef in dit verband dat ‘het grootste probleem niet racisme is, maar “racificatie”: iets tot rassenkwestie maken wat daar in feite niets mee te maken heeft’. Zo staat volgens Pano-journalist Lefevere de ‘redenering dat het Suikerfeest geen echt feest is omdat dat enkel bestaat uit “eten, eten, eten”’ gelijk aan racisme (je kunt die opvatting dom of fout vinden, maar hoezo racisme?) Ook schreef hij dat ‘de zwarte gemeenschap zegt dat het racisme eerder sluiks is. Geen harde uitspraken, maar in het stemhokje wel rechts een bolletje inkleuren’. Racificatie is zeer kwalijk, niet in de laatste plaats omdat het een immoreel en bovendien strafbaar feit bagatelliseert.

Racistische uitspraken

Maar wat dan met ranzige of racistische uitspraken en door sommigen in Pano geuite racistische sentimenten? In dat verband citeer ik graag mijn eigen vader, in een interview voor De Morgen door Joël De Ceulaer:

De Ceulaer: ‘Ik ken mensen die dat vandaag ook zeggen over de moslims: dat we die beter ook in treinen zouden afvoeren naar concentratiekampen.’

Wim van Rooy: ‘Ach, de volksmens is de volksmens. Wij zouden zoiets natuurlijk nooit zeggen, zelfs niet als we het zouden denken. Dat is de sluwheid van de intellectueel. Maar heel veel volksmensen zijn moegetergd. En op den duur spreken ze een taal die wij niet willen gebruiken. Die extreme taal is hun enige verweer.’

De Ceulaer: ‘U vindt dat soort zwaar racistisch praat relatief?’

Wim van Rooy: ‘Dat soort woorden zijn peanuts, het zijn maar woorden, dat stelt niets voor. Die mensen zijn gewoon bang. Maar de andere kant, die is niet bang, hoor: die jongens laten zich desnoods de lucht in vliegen, zoals we ondertussen weten.’

Voor ‘in de lucht vliegen’ kan men ook vandaliseren, roven, geweld plegen, aanranden of verkrachten invullen.

Antiblank racisme genegeerd

In de reactie op schooldirecteur Van den Borre verklaart Pano: ‘Hoeveel verhalen er ook achter het rauwe taalgebruik in de reportage schuil gaan, het kan nooit de bedoeling zijn om racisme te minimaliseren. Uiteraard hebben we ook mensen van Afrikaanse origine opgezocht. Veel meer, alweer, dan er in de uitzending te zien waren. Voor geen van deze mensen is racisme relatief en uit de reportage — zo hopen we — blijkt hoe hard een aantal zaken bij hen binnenkomt.’ U raadt nooit over welk racisme het in Pano alweer niét ging: het antiblanke racisme, dat vandaag een veel groter taboe is dan islamkritiek. Alsof het niet bestaat, en alsof het niet zelden blijkt uit bepaalde criminele feiten gepleegd door mensen met wortels in Afrika of het Midden-Oosten, die exclusief gericht zijn op autochtone, blanke jongeren en ouderen. De Turks-Franse Tarik Yildiz schreef daarover het spraakmakende boek: Le racisme anti-blanc. Ne pas en parler: un déni de réalité (‘Het antiblanke racisme. Praat er niet over: een ontkenning van de realiteit’).

Anonieme getuigen

Als een autochtoon — die uit vrees voor represailles alleen anoniem durft te getuigen — weer eens in elkaar wordt gemept of verkracht wordt door lieden met een migratieachtergrond, dan denk ik telkens opnieuw aan wat gerechtsexpert Gust Verwerft me vertelde toen ik hem vroeg wat hij tijdens zijn decennialange carrière heeft zien veranderen:

‘Wat ook veranderd is, is de aard van de criminelen en de criminaliteit. Diefstallen, inbraken, iemand die zijn vrouw had geslagen, … vroeger waren de daders identificeerbare figuren. Dat waren mensen die iets verkeerd hadden gedaan, maar je zag daar geen zware bandieten in. Ze waren doorgaans beschaamd en hadden echt spijt. Maar vandaag voeren vreemdelingen en allochtonen de boventoon in rechtszalen en gevangenissen. Door de immigratie van alle mogelijke vreemdelingen en de verkleuring van deze stad, hebben we nu te maken met een compleet ander type en niveau van criminelen en criminaliteit. Je merkt geen enkele vorm van schaamte of spijt. Ze tonen geen berouw en voeren een permanente strijd van zij tegen ons. Ze voelen zich in hun recht, krijgen vaak de beste advocaten, op onze kosten dan nog, en zijn zeker van hun stuk. En er moet voortdurend in tolken worden voorzien, een peperdure zaak voor onze samenleving. De sfeer in de rechtbank is totaal veranderd. En ook een straf, een nederlaag, vieren ze als een overwinning. Dat beangstigt mij. Schuldgevoelens of het erkennen van fouten zie ik nooit meer.’

De openlijke haat en agressie en de vechtmentaliteit van bendes bestaande uit jongeren met een migratieachtergrond, de filmpjes van groepjes ‘jongeren’ die iemand in elkaar slaan, en de ‘steaming’ (afpersing met geweld) waarbij autochtonen worden geviseerd door groepjes bestaande uit jongeren van Tunesische, Congolese en Marokkaanse afkomst, zeggen genoeg. En dat is toch wel andere koek dan het zwarte jongetje in Pano dat bekende dat hij werd gepest door leerlingen die hem ‘cacao’ noemen – hoezeer ik ook medelijden met hem had en mijn hart brak toen het arme kindje dit schoorvoetend vertelde.

Niet alles is te vatten in cijfers en statistieken

Het is precies dat wat talloze mensen, in de Denderstreek en in de rest van Vlaanderen, maar al te goed aanvoelen. En dan kan de VRT nog zoveel factchecks doen om uit cijfers en statistieken te besluiten dat de geregistreerde criminaliteit evenals de socio-economische toestand in Ninove, Denderleeuw en Aalst niet ‘schrikwekkend’ slecht is omdat het Vlaams gewest en onze centrumsteden gelijk of slechter scoren. Voor mensen die hun hele leven in een streek wonen waar steekpartijen, roofovervallen en verkrachtingen van oudsher nauwelijks of niet regelmatig voorkomen, is een stijging van het aantal steekpartijen, roofovervallen en verkrachtingen, zelfs al blijft hun aantal (vooralsnog) onder het niveau van centrumsteden, uiteraard wél ‘schrikwekkend’. Bovendien zette ik ‘geregistreerde’ cursief, want niet alleen is er, zoals Pano ook vermeldde, in de Denderstreek veel ‘verborgen armoede’, ook is er heel wat verborgen overlast en criminaliteit. De mensen daar pikken het ook terecht niet dat er voortdurend zogeheten ‘kansarmoede’ wordt geïmporteerd, waarbij vreemdelingen vrijwel direct een beroep kunnen doen op het OCMW voor een sociale woning en een leefloon, terwijl autochtonen al jaren op een wachtlijst staan of in armoede leven. Dat botst, net zoals de veel te lage straffen voor (jonge) criminelen, met hun rechtvaardigheidsgevoel.

Het ‘Nieuwe Normaal’

Het is en blijft trouwens een bizarre, relativistische redenering: moet het ‘Nieuwe Normaal’ van de centrumsteden echt overál in Vlaanderen realiteit worden? Misschien leggen de mensen in de Denderstreek (en elders) hun lat wel een pak hoger en willen ze dat hun leven rustig en overzichtelijk blijft (of weer rustiger en overzichtelijk wordt), en niet evolueert zoals het leven in de grootsteden. Ziehier de kloof die overal in de westerse wereld zichtbaar is en dieper wordt: de kosmopolitische ‘smeltkroes’ van de dichtbevolkte, geatomiseerde, jachtige grootstad, met alle veiligheids- en multikulproblemen van dien, versus de kleine en middelgrote gemeenten en het platteland, waar mensen elkaar herkennen en vertrouwen, waar niet elke week een steekpartij, verkrachting of roofoverval plaatsvindt en waar men wil vasthouden aan zijn culturele eigenheid en het natuurlijk gegroeide gemeenschapsgevoel wil bewaren.

‘Wat gaat er achter dat enorme onbehagen schuil?’

‘Wat gaat er achter dat enorme onbehagen schuil?’ Met die vraag opende de Pano-reportage over de Denderstreek, en er werd daarbij verwezen naar de beruchte Panorama-reportage in de Antwerpse Seefhoek van meer dan 30 jaar geleden. De VRT is er echter nog steeds niet in geslaagd om op die vraag een afdoende, fundamenteel antwoord te geven. Het enige verschil met de Panorama-reportage van toen en de Pano-reportage van nu, is dat vandaag wordt onderkend dat het begrijpelijke obstakels en legitieme zorgen (of persoonlijke drama’s) kunnen zijn die ten grondslag liggen van ‘dat enorme onbehagen’, alsook dat dit (helaas) kan leiden tot racistische sentimenten of uitlatingen. De clichématige suggestie dat ‘onbekend onbemind maakt’ moet definitief in de prullenbak worden gegooid, want ook uit Pano bleek nu juist het tegenovergestelde: ‘bekend maakt onbemind’. Zoals ook een onderzoek in de VS waar onder meer de Amerikaanse politicoloog Robert Putnam bij betrokken was heeft laten zien, leidt een hogere etnische diversiteit tot minder vertrouwen, en dit zowel tussen de etnische gemeenschappen als binnen de etnische groep zelf. Bij een hoge etnische diversiteit trekken mensen zich terug in hun schulp, zoals schildpadden bij gevaar, en neemt de sociale samenhang af: hoe meer verschillende bevolkingsgroepen, hoe meer onderling wantrouwen alsook criminaliteit. Een recent rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) in Nederland onderstreept dat: het bestempelt ‘diversiteit’ als een sociaal probleem dat de samenleving onder druk zet.

De fundamentele analyse

Maar de fundamentele analyse, namelijk dat het gros van de ‘racistische’ sentimenten het gevolg en niet de oorzaak van de spanningen, de wrijvingen, de integratieproblemen en het onbehagen is, is nog altijd taboe. Het aantal mensen in onze contreien dat, los van elk sociaaleconomisch probleem of cultureel-religieus obstakel, werkelijk een probleem heeft met mensen louter omdat ze een andere huidskleur hebben, is een minuscule, te verwaarlozen minderheid. Ook in de oude Panorama-reportage komt goed tot uiting dat de meeste bewoners van de Antwerpse Seefhoek, ook al waren ze misschien soms wat onbehouwen en drukten ze het zacht gezegd niet altijd even fijnzinnig uit, in de eerste plaats enorm gesteld waren op hun manier van leven; op orde, tucht, respect en netheid; en op veiligheid. Ook lieten ze merken dat ze taalkennis en sociaaleconomische rechtvaardigheid hoog in het vaandel dragen en uitten ze — wat je in de oikofobe, zelfhatende tijdgeest van vandaag helaas een pak minder hoort — hun trots over de recent bevochten vooruitgang in hun maatschappij en cultuur.

‘Het probleem lost zich uiteindelijk vanzelf op’

Toch is het beeld dat uiteindelijk bij velen zal blijven hangen opnieuw dat van de racistische en verzuurde Vlaming. Het beeld van de oubollige mens van het verleden die toch zal moeten leren leven met en in het nieuwe, ‘superdiverse’ Vlaanderen. Wat gaande is wordt door Pano-journalist Lefevere immers afgedaan als een achterhoedegevecht van ‘mensen die de weg kwijt zijn’ tegen een vaststaande realiteit en onomkeerbare evolutie. Terwijl je toch zou denken dat een betiteling als ‘de weg kwijt zijn’ wordt voorbehouden voor de vreemdelingen die zich niet (willen) aanpassen aan onze normen en waarden, die werkschuw, fundamentalist en/of crimineel zijn. In wezen is de suggestie dat het met name de oudere generaties zijn die zich vandaag nog sterk verzetten tegen de multiculturalisering/afrikanisering/islamisering van hun wijk en onze samenleving, en dat het probleem zich uiteindelijk vanzelf oplost wanneer deze mensen straks uitgestorven zijn (en grotendeels vervangen door mensen uit Afrika en het Midden-Oosten).

Homogeniteit

Verwijzend naar de 10 miljoen Duitsers die na de Tweede Wereldoorlog uit Tsjechoslowakije en Polen zijn verdreven, wijst de Franse schrijver Éric Zemmour erop dat ‘etnische homogeniteit’ onontbeerlijk is voor vrede. Ook de ons helaas zopas ontvallen filosoof Etienne Vermeersch stelde dat ‘homogeniteit van een bevolking belangrijk is’, en hij voegde daaraan toe dat ‘het gevaarlijk is grote bevolkingsgroepen met een andere cultuur op te nemen’. Touareg Abakoula Argalaless uit Maastricht, die in 1991 is weggevlucht uit Libië, waarschuwt ons: ‘Importeer niet de chaos en wetteloosheid uit Afrika’. Nog volgens Éric Zemmour brengt ‘de multiculturele samenleving de burgeroorlog met zich mee zoals de storm de regen’. Zemmour verwijst naar Friedrich Engels: ‘Vanaf een zekere hoeveelheid wordt de kwantiteit een kwaliteit.’ Vanaf dat er een bepaalde hoeveelheid moslims (of Afrikanen) in een wijk of stad is — een ‘tolerantiedrempel’, aldus Zemmour — verandert de wijk of stad van gezicht, van sfeer, van aard.

‘De multiculturele samenleving is mislukt’

Dat er na de Pano-reportage voor de zoveelste keer traditionele politici opstaan die als enige conclusie het gekende riedeltje kunnen afdraaien dat er voor hun gemeente meer belastinggeld moet worden vrijgemaakt om integratie- en armoedeprojecten op te starten (Anuna De Wever zou zeggen: druk gewoon wat geld bij!), laat helaas zien dat het cultuurmarxisme en maakbaarheidsutopisme het beleid blijven bepalen: ‘We moeten zorgen dat we allemaal kunnen samenleven. De klok terugdraaien is niet mogelijk. Polariseren is geen oplossing.’ Zo luidt het wederom, terwijl zelfs de EU-koningin van de massa-immigratie en de multikul, Angela Merkel, ondertussen al bijna tien jaar geleden heeft durven toegeven dat de multiculturele samenleving is mislukt. Niemand van het establishment heeft er echter ooit lessen uitgetrokken, men is gewoon hetzelfde heilloze pad blijven bewandelen.

Meer dan 30 jaar later is er niets veranderd

‘Wij zijn geen plattelandsgemeente meer, maar zijn een voorstad van Brussel geworden. Dat zorgt ervoor dat mensen, van verschillende culturen, dichter bij elkaar wonen, terwijl mensen elkaar niet meer kennen en er geen sociale cohesie, geen “cement” meer is tussen mensen. We hebben de problemen van steden, maar hebben er niet de financiële middelen voor.’ Aldus burgemeesters uit de Denderstreek. Is er dan echt geen journalist die hen de vraag stelt of de steden, die voor zulke problemen kennelijk wél de financiële middelen bezitten/ontvangen, het dan zoveel beter doen? Wat heeft het jarenlang pompen van al dat belastinggeld in integratieprojecten en armoedebestrijding daar eigenlijk opgeleverd, behalve nieuwe parasitaire beroepen en subsidieslurpers, omdat het alleszins dweilen met de kraan open is? Bekijk beide reportages — die van Panorama in de Antwerpse Seefhoek van meer dan 30 jaar geleden en die van Pano in de Denderstreek vandaag — en leg ze naast elkaar: gemeenten als Ninove, Aalst en Denderleeuw zijn vandaag het Antwerpen van 30 jaar geleden. De gelijkenissen zijn onvoorstelbaar klemmend en, zo zou mijn goede vriend en een van de schranderste mensen die ik ken, Benno Barnard schrijven: ‘Schrei bittere tranen over alle verloren tijd.’

Een oplossing?

Immers, de enige oplossing die zéker werkt, wil het establishment al meer dan 30 jaar niet horen, namelijk het stellen van een einde aan de massale immigratiestroom met name vanuit Afrika en het Midden-Oosten. Ook Pano-journalist Lefevere komt niet verder dan de volgende conclusie: ‘Kan dit probleem ooit opgelost worden? Tijdens onze rondtocht door de Dender hebben we de allesomvattende oplossing niet gehoord. Meer communicatie, misschien, zoals een inwoner van de sociale wijk Groeneweg in Ninove zegt, zelf nochtans Forzastemmer. Maar misschien lost het probleem zich vanzelf op: voor de jongere generaties gaat het samenleven met andere culturen een stuk automatischer dan voor oudere generaties. Maar ook daarover is veel pessimisme te horen. Ouders geven de negatieve vibe vaak door aan hun kinderen, horen we. Het rotte fruit, noemt een zwarte man dat. Dus ja, misschien lost het probleem zichzelf op, misschien ook niet. De politiek bleek ondertussen niét in staat het op te lossen. Want hoe verklaar je anders dat een reportage van nu zo gelijk loopt met één uit 1988?’ Aldus Pano. De term ‘immigratiestop’ — laat staan ‘demografie’ — komt in het besluit niet voor, terwijl door de klimaathysterie juist op dit moment het voorzorgsprincipe meer dan ooit in de belangstelling staat en in de praktijk wordt gebracht.

Niet méér belastinggeld, maar mínder immigratie!

In de ‘factcheck van de vooroordelen’ van de VRT staan nochtans de volgende passages:

‘Maar je kunt niet om de vaststelling heen dat de kansarmoede de voorbije jaren fors gestegen is in de Dender. Dat gaat hand in hand met de inwijking: natuurlijk zijn er ook veel kansarmen onder de blanke bevolking, maar nog meer onder de migranten.’

‘Bovendien, zo vertellen ze bij de Denderleeuwse huisvestingsmaatschappij Debaco, zijn er ondertussen behoorlijk wat blanke Belgen die een sociale woning weigeren, “omdat ze geen zin hebben om te wonen in wat ze als een getto zien”.’

‘Ze komen in hoofdzaak naar hier omdat het leven hier goedkoper en simpeler is. De kinderbijslag ligt hoger, de regels voor gezinsherenigingen zijn simpeler, de huizen en verzekeringen goedkoper. Bovendien is er de nabijheid van de Matongé-wijk in Brussel.’

Wat de Denderstreek en bij uitbreiding heel Vlaanderen dus nodig heeft is dus niet méér belastinggeld maar mínder immigratie!

Een structureel gebrek aan moed

En eigenlijk beseft iedereen dat, maar wie durft het te zeggen en nog belangrijker: wie durft het ook effectief om te zetten in beleid? Een structureel gebrek aan moed, dat wist Sovjet-dissident Aleksandr Solzjenitsyn al, is een van de allergrootste problemen van deze tijd. Toen de Amerikaanse politicoloog Benjamin Barber — een waanzinnige die zegt dat ‘nationalisme tot oorlog leidt’ — in 2003 op uitnodiging van de socialisten Antwerpen bezocht om zijn licht te laten schijnen op de samenleving, stelde hij dat Antwerpen ‘de perfecte omvang’ heeft. Allicht ongewild impliceerde Barber dus dat er een immigratiestop moet komen. Maar we zijn nu meer dan vijftien jaar verder en de bevolking van Antwerpen is alleen maar gegroeid, voornamelijk als gevolg van de aanhoudende massa-immigratie. Gisteren werd dan ook bekend dat het aantal allochtonen in Antwerpen nu groter is dan het aantal autochtonen, en dat de grootste groep allochtonen van Noord-Afrikaanse oorsprong is. Bij de nul- tot tienjarigen heeft in Antwerpen zelfs driekwart ouders zonder Belgische achtergrond. (Een bloemlezing van de talloze lezenswaardige commentaren van verontwaardigde burgers op dit nieuwsbericht wil ik u niet onthouden en kunt u vinden op mijn Facebookpagina.)

Het mensenpaar: ‘de enige relevante factor’

De clevere Franse romancier Michel Houellebecq stelt dat ‘de opmars van de islam nog maar net is begonnen omdat de demografie aan zijn kant staat, terwijl Europa, dat gestopt is met kinderen te krijgen, een proces van zelfmoord in gang heeft gezet. En dat is niet echt een langzame zelfmoord. Eens het geboortecijfer is gezakt tot 1,3 of 1,4 worden de dingen snel werkelijkheid. Onder deze omstandigheden zijn de verschillende debatten die door Franse intellectuelen gevoerd worden, over de scheiding van Kerk en Staat, de islam enzovoort, van geen enkel belang omdat zij de enige relevante factor, namelijk de toestand van het mensenpaar, het gezin, helemaal niet omvatten.’ Aldus Houellebecq. Ook Éric Zemmour heeft het over ‘zelfmoord’ en zegt in dat verband over Frankrijk: ‘Men vervangt de blanke Fransen door islamitische Afrikanen.’

‘Een gezond instinct voor eigen volk’

In zijn schitterend essay getiteld Een gezond instinct voor eigen volk schreef historicus Martien Pennings: ‘Cultuur is iets dat nauw luistert. Jonge kinderen, voor zover nog niet verpest door hun ouders, hebben van nature geen enkele neiging tot racisme, maar de groepsvorming, volgens kleine verschillen in de kenmerken van kleding en gedrag, komt al vroeg op gang. Alleen al dit gegeven zou beleidsmakers voorzichtig moeten maken ten aanzien van de mogelijkheid grote aantallen mensen van vreemde culturen te integreren in sociale weefsels die delicaat zijn – en dan ook grotendeels al aan flarden zijn gegaan.’

In mijn boek Voor vrijheid dus tegen islamisering concludeer ik, vrij naar de Duits-Franse journalist en schrijver Peter Scholl-Latour: wie de islamitische of Afrikaanse wereld binnenhaalt, redt de islamitische of Afrikaanse wereld niet maar wordt zelf de islamitische of Afrikaanse wereld. Ook de poging tot ‘debat’ met een scheldende en misleidende moslimfundamentalist in Nachtwacht van afgelopen zaterdagavond, was hiervan een zoveelste triest bewijs (al gaf Assita Kanko’s weerwerk – dat evenwel helaas soms te kort schoot – enige hoop).

Sam Van Rooy boek Voor vrijheid dus tegen islamisering is te koop in de webwinkel van Doorbraak.

Nico Van den Borre

Pano in Ninove: de oplossing is niet méér belastinggeld maar mínder immigratie