De Roemeense dictator Nicola Ceausescu kreeg steevast toejuichingen van zijn gedrilde menigte, tot hij in december 1989 geconfronteerd werd met awoertgeroep. Oudere en wijzere mensen herinneren zich zonder twijfel die verbaasde blik nog. ’Wat gebeurt er hier, nu, met mij? Wat doen die fans van mij nu zeg?’. Op dat eigenste moment vertelden zijn ogen dat hij wist dat zijn einde nakend was.

Zou een nationaal politicus, 33 jaar later, dezelfde ontzetting, dezelfde verbazing gevoeld hebben toen hij in november de artikels las van commentatoren die hem en zijn regering jarenlang de hemel in prezen? Zou hij denken dat zijn begroting beter had gekund, dat hij iets verkeerd had gedaan in de ‘kwestie De Bleeker’? Feit is: die peiling en die resultaten kwamen niet zomaar uit het niets.

Isolde Van den Eynde (Het Laatste Nieuws) vatte het zo samen: ‘Beste premier, u heeft een knoert van een probleem. Geen enkele regeringspartij lijkt nog echt tevreden over deze regering.’

Zelfs Peter Mijlemans (Het Nieuwsblad) vond dat ‘Vivaldi zichzelf in mootjes hakte’ en Kris Van Marsenille (Gazet van Antwerpen) wist dat ‘De Croo door vele manden tegelijk viel’. En ook: ‘Het wordt pijnlijk om te zien. En de vraag dringt zich op hoelang dit nog kan duren?’.

De ellende werd mee veroorzaakt door een ‘materiele fout’ die een staatssecretaris maakte in een begroting die volgens Noël Slangen ‘met spuug en koord aan elkaar hangt’.

De Tijd (19 november) concludeerde: ‘Met het ontslag … verdwijnt het gat in de begroting niet… De tanker van de pensioenen is niet van koers veranderd en vaart nog altijd gestaag richting onbetaalbaarheid. Het ongemak over de vraag of de energiesteun niet te breed en dus te duur wordt uitgestrooid, is niet weg.’

Groep van tien? Afschaffen!

Wie evenmin een goede beurt maakte in de novemberpers is ‘De Groep van Tien’. ‘Schaf die toch af’, schreef Gazet van Antwerpen. En De Tijd wees met een beschuldigende vinger naar de vakbonden. ‘Als ze dat willen kunnen ze hun voorstellen voorleggen aan de onderhandelingstafel met de werkgeversorganisaties in de Groep van Tien, die dan meteen zichzelf kan opheffen.’

Maar die groep is het voorbeeld van het Belgisch overlegmodel en het is dus niet te verwonderen dat de Dilbeekse Béatrice Delvaux (Le Soir) deze hoogmis van overbodigheid verdedigde. ‘Het onvermogen om (in de Groep van Tien) elkaar te begrijpen mag er niet toe leiden dat we het Belgisch sociale model in vraag stellen. Laat ons het kind niet met het badwater weggooien.’

Arnout Gyssels (Het Nieuwsblad) omschreef het cryptischer met een, wat mij betreft, onduidelijke conclusie over ‘stabiliteit’. ‘Er valt veel te zeggen over de voor- en nadelen van het huidige systeem. Dat het ooit eens stevig tegen het licht moet gehouden worden, staat buiten kijf. Maar we moeten het nu doen met het systeem dat we hebben. Alle mankementen ten spijt biedt het wat stabiliteit in een stormachtige periode.’

Ook Dirk Hendrikx (Gazet van Antwerpen) maakte een verrassende redenering. Niet zozeer omdat hij De Croo wel een pluim gaf, maar omdat het mijn jeugdtrauma over een slecht rapport bijstelde. Zowel de leraar als mijn ouders waren toen ontevreden. Dus moet het echt wel goed geweest zijn. ‘Premier De Croo moet maandag erg in zijn nopjes geweest zijn met het loonakkoord. Eindelijk nog eens een moment van daadkracht van zijn regering. De reacties waren in gelijke mate negatief vanwege werkgevers en vakbonden. Dus moet het wel goed zitten met dat compromis.’

Helaas voor mijn al te late zelfrehabilitatie boorde De Tijd dat compromis de grond in. ‘De boodschap van de regering aan de ondernemingen in deze crisistijden is: wij maken het u nog wat moeilijker en trek uw plan.’

Dat coronabeleid was toch niet zo goed

We lazen het al in Doorbraak: ook rond het gevoerde coronabeleid is de stemming aan het keren. Bart Eeckhout vertelde dat het ‘toen’ en ‘bij ons verre van perfect’ was. ‘Op minstens één punt hebben de critici van het coronabeleid gelijk. De soms simpelweg te verregaande inperkingen van de persoonlijke vrijheid hebben voor beleidslieden de doos van Pandora geopend. In die doos zit de verleiding van de autoritaire en willekeurige ontplooiing van de macht. Machtsmisbruik, gewoon omdat het kan.’

Timmie van Diepen veroordeelde het China van 2022 om zijn strenge maatregelen: ‘Terwijl de rest van de wereld langzaamaan leerde leven met het virus, bleef het land waar alles begon steken in zero covid. Nog altijd ziet het communistische regime geen andere uitweg dan iedere uitbraak te bestrijden met lockdowns en repressie.’

Timmie is dezelfde journalist van Het Belang van Limburg die in december 2021 de maatregelen in België maar flauw vond en opriep om straffer uit de hoek te komen: ‘Niemand had zin in strengere maatregelen. Maar uiteindelijk maken zachte heelmeesters altijd stinkende wonden…’

Schandalen in de Walen

Een nieuwe maand, een nieuw schandaal. Onderbelicht in Vlaanderen, maar gelukkig hebben we Le Soir die ons op 7 november de nodige duiding meegaf. ‘De factuur voor het Waalse parlementsgebouw is vier keer hoger geworden dan de oorspronkelijke aanbesteding voorzag. Die van de ondergrondse parking voor de gedeputeerden is driemaal hoger. Dat staat allemaal in het rapport over het beleid van het regionaal parlement, van de diensten en van Frédéric Janssens, de almachtige griffier die over een ongekende macht beschikt.’

‘Het is een zoveelste affaire in Wallonië, al lijkt niemand zich persoonlijk verrijkt te hebben. Dat zou er nog moeten bijkomen… Neen, simpel gezegd, deze uitgaven getuigen gewoon van een totaal gebrek aan transparantie en, erger nog, aan een totale desinteresse voor publieke uitgaven.’

La Libre Belgique treurde mee om dit zoveelste schandaal. ‘Laat ons eerlijk zijn: we hebben al zoveel schandalen gekend. Wie durft er na deze trieste geschiedenis rond het misbruik van publiek geld nog zonder blikken en blozen zeggen dat hij fier is Waal te zijn?’

Nicola Ceausescu

Van je ex-vrienden moet je het hebben