De pro-Palestijnse demonstratie ‘Stop het bloedvergieten, stop straffeloosheid’ wist zondag meer dan 10.000 mensen naar Brussel te lokken. Georganiseerd links weet duidelijk de jeugd te mobiliseren. En Israël heeft de perceptie-oorlog al verloren.

‘From the river to the sea, Palestine will be free!’, weerklinkt in de straten rondom het Brusselse Schumanplein. ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn.’

De grote vakbond FGTB-ABVV is van de partij. Net als enkele aan de PS gelinkte organisaties als Solsoc, waarover u in een vorig artikel las. Ook veel volk uit de periferie van de PVDA: we zien het mediakanaal van de jongerenorganisatie van de communisten straatinterviews afnemen. Een tentje waar enkele posters en flyers worden uitgedeeld omschrijft zichzelf als ‘antifascistisch’.

Veel mensen uit allerhande vredesbewegingen ook. Maar vooral: vele ‘gewone’ mensen.

Drummen in de metro

Er is gewoon veel volk op de been, deze zondag. De politie zegt 12.000 mensen. Onze journalistieke ervaring zegt al van bij het begin: tien tot twintigduizend. Dat de demonstratie een succes is, blijkt al wanneer we vooraf de Brusselse metro nemen: de lijnen van het westen van Brussel naar de Europese wijk, ze zijn overvol.

Twee dingen vallen op. Eén: dit is een jonge betoging. Allochtone jeugd, gehuld in Palestijnse vlaggen, met bordjes waarop soms te lezen valt hoe het toch mogelijk is dat Israël zich laat verleiden tot Hitleriaanse praktijken. Met bordjes die oproepen om de moord op onschuldige kinderen te stoppen.

Bordjes die oproepen om Palestina te bevrijden. In het minimale scenario: alleen de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. In het maximale scenario: van de rivier tot de zee. De Jordaan tot de Middellandse Zee. Heel Israël, met andere woorden.

CD

Amper één bord dat Hamas mee veroordeelt.

Queers for Palestine

Maar niet alleen allochtone jeugd is van de partij. Ook veel autochtone jeugd. Hipsterkapsels. Neuspiercings. Bohemien chic. Outfits uit de tweedehandswinkel, stijl jaren ’90. Eén verdwaald bordje ‘Queers for Palestine’ (homo’s voor Palestina, red.). Jonge paren met buggy’s. Allen met Palestijnse vlaggen, of minstens een Arafatsjaal. Allen met een duidelijke boodschap: wat Israël doet in de Gazastrook, dat is beestachtig.

Ondanks de uitlokking door Hamas op 7 oktober. Ondanks Hamas zelf. Amper één bord zien we, waarop Hamas mee wordt veroordeeld voor het huidige geweld.

Best veel vrouwen, valt op. Ook bij de allochtonen. Verschillende genres hoofddoek. Maar vaak zelfs geen. Bij de autochtonen: een zeker spel met gender. De tieners en prille twintigers, ze vormen een androgyne generatie. Wie is man, wie is vrouw? Dat is vaak niet zomaar te bepalen.

X

VRT en VTM-gezicht Norah Garib loopt ook mee met een bebloede babypop.

Leefwereld

Tweede opvallende conclusie: Israël kan dit conflict niet winnen. Mag het dat zelfs? Niet in de Westerse perceptie van progressief links. Nergens lezen we over het gruwelijke Hamas-geweld tegen inwoners van kibboetsen. Over raketten tegen Tel Aviv. Over burgers als levende schilden. Over een veroordeling van religieus geïnspireerd geweld tegen een Westerse atheïstische levensstijl.

Nergens lezen we iets dat de afslachting van Israëlische festivalgangers in de Negevwoestijn veroordeelt. Zelfs niet bij de autochtone jeugd. Nochtans hun leefwereld?

Direct antisemitisme, dat lezen we niet op bordjes. Er zijn geen rechtstreekse vieze verwijzingen naar de protocollen van Zion, of andere maffe theorieën. Enkele keren wel directe vergelijkingen tussen het nazisme en Israël. Eén keer een oproep om een davidsster bij het vuilnis te zetten na de grote schoonmaak. Maar dat is niet het aangezicht van de betoging. Er zijn zelfs weinig verwijzingen naar het Zionisme tout court.

Verloren Joodse stem

Eén incidentje blijft nochtans bij. Is het zelfs een incidentje? Menig deelnemer zal het misschien niet zo ervaren hebben. Laat staan gehoord. U kent de slechte akoestiek van een betoging vast wel. Iemand staat vooraan interessant te doen. Maar wat er gezegd wordt? Joost mag het weten.

En toch: wanneer een afgevaardigde van de Union des Progressistes Juifs de Belgique (UPJB) op het podium komt en iets zegt, weerklinkt na een dertigtal seconden boegeroep. Een fluitconcert. Wat er gezegd wordt? Voor zover we kunnen horen: een veroordeling van het geweld van Israël. Maar meer begrijpen we niet. Het gefluit blijft in golven aanhouden.

Na enkele minuten wordt de man van de UPJB weggeleid en neemt iemand van de organisatie van de betoging opnieuw het woord. Ambiance voor de menigte: free, free Palestine!

Waarop het publiek het fluiten staakt, en free free Palestine mee scandeert.

Norah Garib

Pro-Palestinamanifestatie: meer dan 10.000 betogers in Brussel