Tournée Minérale zit er voor een derde op. Nog twintig keer slapen en we kunnen weer ongegeneerd het glas heffen. Die onthoudingsvoorschriften nemen alsmaar toe. De thermostaat lager, koude douches nemen -indien mogelijk ook met zelfbeplassing – insecten eten voor het klimaat…. De katholieke vasten van weleer is vervangen door een heel gamma van collectieve deugparolen, die niet echt worden opgelegd – nog niet – maar gewetensvolle en trendbewuste burgers toch sterk worden aanbevolen.

Och, het zou nogal idioot zijn om de goede bedoelingen van een anti-alcoholcampagne in twijfel te trekken, neen, het is best wel OK voor de lever. Zoals de maai-mij-niet-actie van het weekblad Knack ook zijn nut heeft voor de bloemetjes en de bijtjes. Het probleem is vooral de moraliserende ondertoon in al deze initiatieven, en de sociale dwang die daarmee gepaard gaat. Dat de media maar wat graag mee op die kar springen, voedt ons wantrouwen nog: waarom doen zij niet gewoon wat van journalisten verwacht wordt, namelijk nieuws brengen?

Tics en slechte gewoonten

Zo heeft het weekblad Knack blijkbaar heel zijn promotiestrategie afgestemd op het ‘sensibiliseren’ en zijn lezers allerlei wenken van goed gedrag en zeden mee geven. Elke maand wordt er zo’n ballon opgelaten, gevuld met deuggas. Het gazon heeft schrik van de tondeuse en fluistert angstkreetjes, zo laat een opgevoerde expert ons weten. Het weekblad voert de druk op, en nagelt ei-zo-na de meimaaier aan de schandpaal. De millimeterfascist dus, de pelousemaniak, de sprietjesterrorist. Een speciaal tribunaal is in de maak voor dit soort misdaden tegen de grassigheid.

Er zijn wel meer tics en slechte gewoonten die door de Knack-catechismus worden bekeurd. Zowat een jaar geleden predikte journalist Peter Casteels in hetzelfde weekblad dat mensen die zich in de Delhaize supermarkt vertonen, moeten uitgesloten worden van een energiepremie. Daarbij noteerden we volgende opvallende passage: ‘Mensen die zich nog steeds de financiële nonchalance kunnen permitteren om bij Delhaize te kopen, komen dus ongetwijfeld in de vuurlinie te staan. Ze hebben het zelf gezocht.’

Euh ‘de vuurlinie’? ‘Zelf gezocht’? In al zijn metaforische onschuld voegde Casteels een nieuwe hypothese toe aan de bestaande gissingen over de bende van Nijvel: het was een genadeloze afrekening met het soort dat ‘financiële nonchalance’ uitstraalt, en zich koestert in de warme leds van de Delhaize-vestigingen. Omver schieten gewoon, dat tuig. Voor de zekerheid even gepolst of Casteels dat voorstel toch niet als een grap had bedoeld. Neen dus.

Vanzelfsprekend prijst Knack ook sterk de Tournée Minérale aan, en wordt de sociale druk daarrond uitdrukkelijk in de verf gezet, plus nog eens al de voordelen van een waterdieet. Bon, andermaal: point taken. Maar kijk, begin januari kwam een KUL-filosoof, een zekere Olivier Lemeire, weeral in hetzelfde weekblad de voordelen aanprijzen van een maand-zonder-mening, uitgezonderd die van de experten. Onze filosoof legt dan ook het verband met het nut van de alcoholban, ik citeer: ‘door een maand helemaal geen opinies meer te vormen of te uiten, zal het opvallen hoe vaak u geneigd bent dat toch te doen’. Beseft gij wel, Vlaamse garnaal, hoe dikwijls gij per maand een opinie vormt waar niemand om heeft gevraagd, en die gij zomaar uit uw abdominaal systeem loslaat?

Het nieuwe navelstaren

Belgian Gay Pride, 2022

Via deze ontwenningstips kunnen we direct overspringen naar de essentie: de gesubsidieerde mainstream media zetten zich zelfverzekerd in de markt als zedenpolitie. De Standaard, De Morgen en Knack: één strijd. De lezer is niet zomaar een nieuwsconsument maar het product van een (her)opvoedingsproces, speciaal in een tijd waar mensen de neiging hebben om voor foute partijen te stemmen.

Op dat punt komen de wokeness en het deugpronken om het hoekje kijken. De jacht op de ‘witte’ oudere hetero man – meestal ook de sociopaat die in de maand februari tóch het glas heft en in mei zijn gazon millimetert – verdringt elk kritisch besef rond de echte machtsmechanismen die aan het werk zijn. Het inzicht bijvoorbeeld dat heel de riedel van diversiteit en anti-discriminatie, de wokeness inbegrepen, ons moet afleiden van de reële politieke breuklijnen, bijvoorbeeld die rond asiel en migratie, de tegenstelling tussen verlichtingswaarden en islammoraal, de uitzichtloze impasse waarin de nv België is beland.

Het gendermenu LGBTQIA+, waarover Mark Elchardus onlangs een leuke satirische column pleegde, biedt daartoe veel mogelijkheden. Het nieuwe navelstaren is de norm, wees uzelf en denk diep na welk toilethokje u wil betreden. Dan doen kieshokjes er niet meer toe. In een tijd waarin men zijn gender kan definiëren zoals men ’s morgens voor de kleerkast een broek uitkiest, is de rest van de democratie eigenlijk maar bijzaak. Gevolg: politici doen hun zin.

Foto’s van de Brusselse Gay Pride illustreren perfect deze dubbelzinnigheid: allemaal ‘onthechte’, ‘vrije’ mensen die in regenboogkleuren voor hun geaardheid uitkomen, met in hun ondergoed paraderende Groen-politici op de eerste rij, terwijl een paar kilometer verderop no-go zones ontstaan waar geen vrouw in rok zich nog durft te vertonen, en waar zelfs de politie wegblijft. Hier klopt iets niet. En mijn eksterogen zeggen: de mainstream media spelen in deze operatie mistgordijn een sleutelrol.

Remediëringstraject

Ik zal het niet nog eens hebben over de eliminatie van de anti-systeemactivist Yannick Verdyck. Er zijn zachtere middelen om mensen in het gareel te laten lopen. Wie zich bezondigt aan fout gedrag, loopt een tijdelijke schorsing op en mag een remediëringstraject volgen. Dat is in wezen de filosofie van de heropvoedingskampen die in Mao-China onderdeel uitmaakten van de culturele revolutie, en die nu nog altijd schijnen te bestaan. Het is de genade-doctrine van socialistische dictaturen: eerst een ontspoord individu isoleren en leegmaken, en het daarna opnieuw vullen met de juiste ideologische software.

Zo zullen de twee UA-medewerkers, die zich aan ‘racistische’ uitlatingen bezondigden over het taalniveau van allochtone studenten, gewoon hun les leren. Rector Van Goethem kent zijn klassieken en weet dat angst (voor jobverlies), sociaal isolement en publieke vernedering leidt tot berouw waarna rehabilitatie mogelijk wordt. Meteen een stichtend voorbeeld voor andere potentiële schuinsmarcheerders.

Dat geldt natuurlijk ook voor sportjournalist Eddy Demarez, die evenmin op de microknop lette en een paar moppen debiteerde over de Belgische basketmeisjes. Hij werd een tijd van het scherm verbannen en allerlei speculaties deden de ronde. Die suspense is een onderdeel van het waarschuwend effect: ‘wie weet wat hebben ze met Eddy gedaan…’ huiverde gans TV-kijkend Vlaanderen. Maar twee dagen geleden zagen we hem opnieuw als schalkse sportpresentator, herboren en gezuiverd, en het ging zelfs juist over de Belgian Cats waarmee de zondaar naar het schijnt lange therapeutische gesprekken heeft gehad. Hoe schoon is dit. Eddy is een ander mens geworden, begrijpt nu de gevoeligheden van lesbische tweemetervrouwen, en zal nooit meer vergeten te kijken of het microlampje brandt.

Individuen en groepen die niet voor een verbeteringstraject vatbaar zijn, moeten onherroepelijk van de kaart. Zo lanceerde Ecolo-Groen de ultieme ballon om het Aalsters carnaval te verbieden, maar liet die na hevig gemor weer leeg lopen. Jammer eigenlijk. Een verboden carnavalstoet die toch uitgaat: dat ging volk getrokken hebben. Het is alleszins uitkijken naar de woke-parodieën, kwetsende stereotypen, mensenetende insecten, wenende basketsters, berouwvolle Eddy’s en zelfplastonelen. Denk er toch nog eens over na, beste Gilles Vanden Burre, fractieleider van de groene gedachtenpolitie, de voil janetten rekenen op u. Bovendien valt het carnaval dit jaar krek in de Tournée Minérale. Hoe fout kan een volk zijn.

Olivier Lemeire

Aalsters carnaval dan toch niet verboden: een gemiste kans