Dezelfde dag dat de Groenen vroegen om het Aalsters carnaval te verbieden, heeft Volodimir Zelensky zijn Euro-show mogen opvoeren, tot vreugde van zijn sidekick Charles Michel die Ursula nog eens de loef wou afsteken. Laat duidelijk zijn: 1) qua politiek acteertalent is Zelensky een unicum, en 2) zijn glorieuze intrede te Brussel was, behalve de traditionele bedeltocht om meer wapens, een wanhopig bloempotmoment van Eurocraten die elk contact met de bevolking kwijt zijn.

De kop van een wrattenzwijn

js

Een scheutje novitsjok aan die vlag had volstaan…

Over theater gesproken: zonder de Oekraïense president een slecht hart toe te dragen, miste ik een dramatische climax die zonder twijfel de gebeurtenis van het jaar, wie weet zelfs van de eeuw zou zijn geworden. Want geef toe: ondanks een legertje veiligheidsagenten liep Volodimir daar in Parijs en Brussel zomaar te paraderen als een ideale schietschijf voor een sluipschutter, of een gemakkelijke prooi van typische KGB-trucs. Zoals daar zijn: een paraplu die bij het openen het dodelijke ricine afschiet, radioactief polonium in de thee, en vooral het beruchte zenuwgif novitsjok. Het kan natuurlijk zijn dat Zelensky volgende week met de kop van een wrattenzwijn rondloopt, het is afwachten.

Neen, dat laatste moet u niet letterlijk nemen, ik hou van Volodimir en zijn mannelijk-theatrale drive, maar net daarom: de dag dat ze in het Kremlin besluiten om hem geruisloos te elimineren, breekt de Oekraïense veer en is het gedaan met de oorlog. Dat geldt niet voor zijn tegenstrever: u wil niet weten wie er allemaal nog achter Poetin staat, nog veel grotere griezels die al heimelijk lonken naar de rode knop. Die vervangbaarheid geldt nog meer voor de modale Rus: een Russisch leven is niets waard. Hij mag slecht bewapend zijn, beroerd gemotiveerd, bij bosjes sneuvelend, maar dat maakt helemaal niets uit, achter de Oeral schuilt een oneindig reservoir kanonnenvlees. Dàt, en de fameuze winters die Napoleon en Hitler nekten: in een uitputtingsslag kan het Westen nooit winnen.

Wen alvast aan dit apocalyptisch beeld dat onweerstaanbaar aan 1944-1945 herinnert. De Russen zullen uit de grond kruipen als insecten, en duizenden zullen vertrappeld worden, of vermorzeld door Duitse Leopards, maar tienduizenden zullen blijven komen. De ironische omstandigheid dat mijn vader tachtig jaar geleden als Oostfronter in dezelfde koude Oekraïense winter (toen waren ze nog ijskoud) met zijn MG34 (made by Rheinmetall, dezelfde die nu de Leopards maakt) toch een resem Russen naar de rode hemel stuurde, en daarvoor achteraf vijf jaar moest brommen, doet nu weinig ter zake, dat waren andere tijden. Alhoewel. De geschiedenis herhaalt zich, en volgens Marx zou de herhaling van de tragedie tot iets kluchtigs kunnen leiden.

Slavische mystiek

js

President Poetin en patriarch Kirill, samen tegen het westerse satanisme.

Marx lijkt gelijk te krijgen. Dat een ex-komiek en een ex-geheimagent, die beiden Vladimir (Volodymyr in het Oekraïens) heten, nu ei-zo-na een wereldoorlog uitlokken, kan men met enige zin voor zwarte humor effectief als een grap beschouwen. Waarbij de doden even echt blijven natuurlijk, en de moeders ook echte tranen zullen plengen. In een column van 22 mei vorig jaar, getiteld ‘Poetin en Zelenski: de Slavische ziel, in oorlog met zichzelf?’ plaatste ik een en ander in perspectief. De strijd om Kiev, bakermat van de Russische natie, draait rond propaganda, heeft alle kenmerken van een smerige oorlog, maar bevat ook een dosis mystiek die wij, westerlingen, amper kunnen bevatten.

Want jawel, dit gaat om heilige grond en een oorlog tegen het westerse satanisme, waaraan Oekraïne ten prooi is gevallen. Geen twijfel mogelijk aan wiens kant God staat, denken beide partijen. Het schisma zal beslecht worden in een totaaloorlog tot de laatste man, waarna God de prijs uitreikt. Wij spreken over ‘kanonnenvlees’, maar dat is op zich een westers begrip. Het heilig offer primeert, en de belangen van het individu bestaan gewoon niet, dat hebben wij Europeanen uitgevonden. Ik citeer uitzonderlijk even uit mijn tekst van toen:

‘De Slavische ziel wil lijden, glimlachen, het lot omarmen, ondergaan, wenen, sterven. De confrontatie die zich vandaag voor onze ogen ontrolt is vooral voor Europa gevaarlijk, omdat wij niet kunnen lijden, niet van plan zijn om te sterven, zelfs ons gat niet willen afvegen met krantenpapier. Het westen kan wel duizend tanks leveren, maar de echte munitie zit in het hoofd. Poetin en Zelensky vechten een heilige oorlog uit die compleet ons petje te boven gaat. Men kan zich de ongemakkelijke vraag stellen of het onze oorlog wel is.’

Ondraaglijke lichtheid

js

De kakmachine als topkunst: het is voor Moskou echt niet moeilijk om de westerse cultuur als ‘satanisch’ voor te stellen.

Het beeld van het Russische leger dat als een insectenzwerm de vijand bestormt, is compleet compatibel met de logica van de heilige oorlog en de oproep van Patriarch Kirill. Andermaal: het leven van een Rus is niets waard, en dat maakt hem net zo sterk. Zijn leven is troosteloos, het is meer overleven. Wij denken dat het sluiten van de McDonalds in Moskou en de lege rekken in de supermarkten de Russen zullen demoraliseren, het tegendeel is waar. Daarbij begrijpt Poetin perfect dat een moderne, materialistisch-verwesterde Rus teveel van het leven en het hiernumaals houdt, en dus een slechte soldaat is. Armoede, schaarste en wodka zorgen ervoor dat het aardse bestaan weinig waard is, en sterven op het slagveld de kortste weg naar het paradijs. Daarin verschilt de degelijk geïndoctrineerde Rus niet eens zoveel van de jihadist.

De westerse versie van het paradijs bestaat vooral uit kooporgasmes, terwijl de ene helft van de bevolking naar de psycholoog gaat en de andere helft aan de antidepressiva zit. Wij exporteren vooral ondraaglijke lichtheid, niet iets dat men ‘cultuur’ kan noemen. McDonalds, Disney, het Eurovisiesongfestival, maar ook Google, Apple en Facebook zijn aspecten van een mondiaal-kapitalistisch nihilisme dat via de vrije markt viraal gaat. Alles is te koop en niets doet ertoe. Kakmachines en hespenzuilen zijn de moderne artistieke dragers van… Ja, van wat? Het is niet moeilijk voor Poetin en Kirill, en in hun zog de Russische Staatstelevisie, om van het westen één groot satanisch complot te maken.

De schrik om zonder wc-papier te vallen of om dood te gaan zit diep in ons. 90 jaar worden, het lukt, mits niet te veel roken en drinken. We gaan dan toch zeker niet creperen in een loopgraaf, duizenden kilometer van ons bed? Geld, tanks en Belgisch oud ijzer sturen, ja, maar dan mag het stoppen. Zelensky krijgt zijn speelgoed, plus nog wat humanistische blabla en getoeter rond mensenrechten, Poetin lacht ermee. Zo wordt dit toch nog een cultuuroorlog, met God helaas zeker niet aan onze kant want die hebben we dood verklaard. Slava Ukraini! Geef de Hunnen ervan langs, Volodimir, en kom zeker nog eens langs voor een fotoshoot.

Luistertip, als u wil horen hoe uit de grond kruipend Russisch kanonnenvlees klinkt: fragment uit de 7^de symfonie ‘Leningrad’ (1941) van Dimitri Shostakovich, gedirigeerd door Poetins favoriete dirigent Valery Gergiev

Patriarch Kirill

Het leven van een Rus is niets waard

Cultuur voor Poetin

Vader Sergij en de Antichrist