De VRT zendt al de hele zomer op radio en televisie de meest alarmerende of apocalyptische verhalen uit over het klimaat. Dat omdat de utopische luchtkastelen van hernieuwbare energie door de energiecrisis in rook dreigen op te gaan.

De politiek en de klimaatindustrie spartelen als een duivel in een wijwatervat. De windmolens moeten gered worden en de kerncentrales moeten dicht. De bevoorradingszekerheid mag zelfs niet meer vanzelfsprekend blijven.

Orakel

Op woensdag 17 augustus interviewde Radio 1 een onderzoeker van de Universiteit Gent, die op Twitter zeer actief is in discussies over de elektriciteitsprijzen. Ondertussen is Joannes Laveyne bij kranten en de VRT de deskundige over bevoorradingszekerheid. Hij is een tegenstander van kernenergie en een voorstander van het marginal pricing-systeem van de Europese Unie (ETS), waardoor de elektriciteitsprijzen zo duur zijn als die van de duurste productiemethode, namelijk gascentrales.

Laveyne orakelde alarmerende zaken over de bevoorradingszekerheid in Frankrijk en de eventuele domino-effecten die Franse black-outs op de rest van Europa zouden hebben. Die bevoorradingszekerheid van de Franse nucleaire energie is een thema dat minister voor Energie Tinne Van der Straeten van Groen steeds aanvoert. Het is terugkerend fake news dat ecologisten steeds debiteren in combinatie met hun constant gebruik van manifeste leugens zoals ‘scheurtjescentrales’ en ‘pannes in Franse kerncentrales’.

Rampscenario black-out

Rampscenario’s als black–outs, waarbij hele landen zonder stroom zitten, passen perfect in de angstcultuur die de media tegenwoordig graag aanjaagt. Ook afschakelplannen (brown-outs), waarbij delen van de samenleving zonder stroom gezet worden om black-outs te vermijden, passen binnen dat plaatje.

Hoewel op het FRIS-portaal weinig publicaties staan van Laveyne, gaat één uit 2020 wel over dit probleem. Het is een gezamenlijke publicatie gebaseerd op een conferentiebijdrage van de 17e Conference on the European Energy Market: Imbalance pricing methodology in Belgium: implications for industrial consumers. Bij geen enkele was hij hoofdauteur of corresponding author.

Extra betalen

Dezelfde dag had de Universiteit van Antwerpen trots getweet dat professor Patrick Meire als docent ‘ecosysteembeheer’ het eens was met een vlieger die de Antwerpse gouverneur Cathy Berx (CD&V) in Het Nieuwsblad opliet. Mensen met jacuzzi, zwembad of grasperk moesten maar extra betalen voor water (terwijl ze al een comforttarief en 21% btw betalen op hoog verbruik). Wat de UAntwerpen vergat te vermelden, is dat bioloog Meire voorzitter is van Natuurpunt Damme en zich als klimaatwetenschapper naar Groenland begaf op kosten van de belastingbetaler. Een groene jongen op zijn minst.

Het gaat in beide gevallen dus niet om gewone professoren, maar om medewerkers van universiteiten die grote projectsubsidies binnenhalen of althans mogen opmaken. Een klein belangenconflictje gloort aan de horizon. De vraag dringt zich dus op: Hoeveel financiering ontvangt de vakgroep van die ‘energie-expert’ Joannes Laveyne van de UGent van de federale regering, waar Tinne Van der Straeten in zit? Idem voor de Ecosphere-groep van Meire.

Federale windmolenparken of windmakerij

Bedragen zijn niet snel terug te vinden, maar de FRIS-portaal geeft wel aan wie de financiers zijn van projecten of onderzoeken. De Vakgroep Elektromechanica, Systeem- en Metaalengineering waartoe Laveyne behoort, kreeg financiering voor twee studies rond de windmolenparken waar de federale regering zoveel op inzet. De projecten waar minister Tinne Van der Straeten te pas en te onpas mee uitpakt als alternatief voor de kerncentrales, die ze kost-wat-kost wil sluiten. Dezelfde windmolenparken waar de omstreden Ventilus-hoogspanningskabelwerken voor nodig zijn.

De eerste meerjarige studie, genaamd BEOWIND (BElgian Offshore WIND-energieparken), werd betaald door de Federale overheid. Het ministerie van Economische Zaken was de hoofdfinancier. De tweede meerjarige studie MAXWind werd eveneens door Economische Zaken betaald. Een derde sinds 2020 lopend onderzoek: ‘Belgisch energiesysteem: de bijdrage van elektro- en synthetische energiedragers aan de bevoorradingszekerheid’ wordt ook volledig gefinancierd door de federale overheid via Economische Zaken.

Financiële afhankelijkheid

Die financiële afhankelijkheid van de federale geldmiddelen zou toch enigszins tot nadenken moeten stemmen. Een deskundige wiens afdeling en eigen onderzoek geheel draait op projectsubsidies en betalende opdrachten van de regering, kan bezwaarlijk nog als onafhankelijk gecatalogeerd worden.

Als de federale regering rapporten vraagt ter rechtvaardiging van hun windenergieprojecten, zoeken ze natuurlijk onderzoekers of vakgroepen die ten eerste veel kennen of begeesterd zijn door windmolenparken en die ten tweede onderzoekers aantrekken die fans zijn van windmolens of andere soorten hernieuwbare energie.

Dit fenomeen van vakgroepen die geld moeten ophalen voor projecten of studies is echter geen nieuw probleem. In 1961 beschreef de afscheidnemende Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower al het gevaar. Het militair industrieel complex heeft ondertussen afgedaan, maar volgens dezelfde formule ontstond een klimaatindustrie. ‘Wiens brood men eet diens woord men spreekt’, luidt het eeuwenoude spreekwoord en daar waarschuwde Eisenhower juist voor.

Propaganda

Wetenschappers die de hypothese van de geldschieters niet onderschrijven worden uitgerangeerd. Ofwel door ze te ridiculiseren, te criminaliseren of gewoon te ontslaan. De universiteiten en hogescholen propageren een klimaatgeloof en verklaren een wetenschappelijk nog steeds niet bewezen menselijke oorzaak van de klimaatverandering, als boven elke discussie verheven. De science has settled. Die gefingeerde consensus heeft als enige doel het opzetten van social engineering en het heffen van belastingen.

Ik noemde het in 2019 een ‘klimaatkongsi’ omdat langs de ene kant NGO’s al fondsenwervend het beleid proberen te sturen, terwijl langs de andere kant de overheid dat utopische beleid uitvoert en laat betalen door de burgers. De stroom- en gasrekeningen zijn een tweede belastingbrief om die utopische energietransitie te betalen.

Klimaatwetenschap

Terwijl voor ‘klimaatwetenschap’ budgetten vrijelijk beschikbaar blijken voor wie de gewenste hypotheses onderschrijft en dus instrumentaliseerbare resultaten aanlevert, legt de overheid doelbewust de fondsen droog voor wie andere hypotheses wil onderzoeken. Zoiets is niet meer of niet minder dan het versmoren van de vrije, wetenschappelijke vinding.

Een nogal bespottelijk voorbeeld maakt misschien veel duidelijk. Antropologische en paleologische onderzoeken over de interactie tussen moderne mensen en neanderthalers kregen een klimaatdraai, zodat het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen een persbericht de wereld kon insturen dat de ‘ecologische voetafdruk’ van de moderne mens de oorzaak van het uitsterven van de megafauna zoals de mammoeten is.

Wie het wetenschappelijke artikel las, vond nergens bewijs voor die boude stelling. De Belgische onderzoekster is trouwens maar de zoveelste auteur in een hele rij en niet eens de corresponderende auteur van de wetenschappelijke publicatie. Hoogstens bleek indirect dat de moderne mens ‘liever’ mammoetkalveren ving en zo druk uitoefende op de groei van de kuddes.

Dat de moderne mens misschien niet in staat was om grote mammoeten te vangen, leek van geen belang. Wie af en toe documentaires bekijkt over Afrika zal wel weten dat ook de leeuwen vooral olifantenkalveren vangen en de matriarch links laten liggen. Is de ecologische pootafdruk van leeuwinnen dan een voorbode van een massa-extinctie van olifanten?

Die ecologische of klimaatsaus is het glijmiddel om media-aandacht te krijgen en bovenal om geld uit de staatsruif te ontvangen. Op die manier ontstaat een klimaatzwendel, waarbij onderzoekers hypotheses en conclusies opdissen die aansluiten bij wat de geldschieter (de overheid dus) wenst. Wenselijke wetenschap, maar helaas vaak wel het soort wetenschap met niet-reproduceerbare resultaten en fantastische conclusies.

Verdringingscultuur

Het fenomeen is jammer genoeg niet enkel bij ‘klimaatwetenschap’ waar te nemen is. Klassieke opleidingen worden vakkundig drooggelegd en alle onderzoek in de menswetenschappen moet richting genderstudies, migratie, diversiteit enzovoort. Voor ouderwetse neerlandistiek of de eigen cultuur en erfgoed rest geen geld meer, net zomin als voor oude kunst en historisch of sociologisch onderzoek dat geen politiek correcte modegrillen achterna holt.

De VUB ontsloeg één van de beste docenten kunstgeschiedenis van de Vlaamse school omdat ze geen fondsen wist los te weken op basis van de gebroeders Van Eyck, Bruegel, Rubens of Jordaens. Collega’s die geld vroegen en kregen voor ‘urban transformation processes’, ‘ongelijkheid, migratie en sociale relaties in stedelijk Brabant en Vlaanderen in de 14e eeuw’ of ‘traditie en natuurlijkheid van dierlijke producten binnen een maatschappelijke context van verandering’ mochten uiteraard blijven.

Dominante federale werkgever

‘Het vooruitzicht van een domineren van de academici door de federale werkgever, projecttoewijzingen en de macht van het geld is altijd aanwezig en moet ernstig bekeken worden’, zei Eisenhower in 1961. Aan de universiteiten wordt geen onderzoek meer gedaan zonder dat het federale wetenschapsbeleid (FWO) de thema’s voorafgaand bepaalt.

Universiteiten halen een FWO-budget binnen en zoeken pas dan doctoraatsbursalen die passen bij de schrijfopdracht. Ministeries of zelfs de Europese Unie doen aanbestedingen, en de vakgroep die de zak geld binnenhaalt kan een paar jaar een paar doctorandi en professoren tewerkstellen. Fondsenwerving wordt steeds belangrijker en de academische hypocrisie neemt daardoor toe. De regering vraagt, de universiteit draait.

Lobbycratie

De lobbycratie van ngo’s en hoge ambtenaren in de Europese Unie, die de ngo’s fors subsidiëren om te lobbyen, zorgde voor een agenda qua beleid. Op dat beleid volgde een kolonisering van de academische wereld die diezelfde overheid weer bevestigen in wat begon als ideologie bij ngo’s. Zo werd de klimaatindustrie een systeem van communicerende vaten ngo-overheid-universiteiten betaald door de burgers.

De paradox is echter dat de klimaatindustrie een kosmopolitische, klimaatwetenschappelijke elite deed ontstaan die het beleid in een wurggreep houdt. Eisenhower sprak wellicht profetische woorden toen hij zei ‘public policy could itself become the captive of a scientifictechnological elite’.

Alle beleid raakt verstrikt in de netten van een klimaatwetenschappelijke elite. De daaruit volgende black-outs en astronomische energieprijzen moet de burger er maar bijnemen. Om dat uit te leggen komt zo’n universitaire expert van de klimaatwetenschappelijke elite goed van pas.

À propos, wie wil nalezen wat de Franse regering zelf zegt over de bevoorradingszekerheid in Frankrijk tot 2030 kan dat lezen op hun website. Wie er niet genoeg van krijgt kan zelfs een forse pdf downloaden getiteld Garantir La Sécurité D’approvisionnement.

Patrick Meire

De angstporno van de energiedeskundige