In de Zuid-Afrikaanse provincie Oost-Kaap zijn minstens dertig jongens om het leven gekomen bij het besnijdingsritueel ‘ulwaluko’. Tachtig anderen raakten gewond en werden naar het ziekenhuis overgebracht. De jongens sterven vooral aan uitdroging en ontstoken wonden. In sommige gevallen moet de penis zelfs geamputeerd worden, zo lees ik op de VRT-webstek.

Er is nu in dat land een discussie aan de gang, of deze vorm van ‘folklore’ niet gewoonweg moet verboden worden, ondanks het argument van traditie en authenticiteit. Zuid-Afrika lijkt ver weg van ons bed, maar eigenlijk is het dat niet. Vandaag worden we geconfronteerd met allerlei uitwassen van diversiteitsdenken en cultuurrelativisme, waarbij net de zwartgekleurde medemens als een soort fetisj van authenticiteit wordt gepresenteerd. We hebben al te lang diens eigenheid onderdrukt en onze ‘witte’ cultuur opgedrongen. In onze dekoloniseringsmissie past berouw en boetedoening, en mogen we als ‘witte geprivilegieerden’ geen trots meer betonen over onze al even witte verlichtingswaarden. Weg ermee.

Clitorectomie

Het besnijdenisverhaal doorkruist deze woke-ideologie. Elk jaar worden in België maar liefst 18.000 jongens onder de 15 jaar besneden, de meesten nog voor hun 5de jaar. Weliswaar gebeurt het grootste deel (maar niet alle) in ziekenhuizen, onder verdoving en binnen de normale medische hygiëne, maar gezien de jonge leeftijd en de religieuze achtergrond valt dit in feite onder kindermishandeling en verminking. Voor de artsen en chirurgen is het kassa, zij zien geen probleem, te meer daar de ziekenfondsen deze operatie terugbetalen. Misschien moet iemand daar eens een parlementaire vraag over stellen.

Amputeren van de clitoris

De mannelijke circumcisie, het verwijderen van de voorhuid, is nog niets, vergeleken met de enorm pijnlijke vrouwelijke genitale verminking, het amputeren van de clitoris (clitoridectomie), met de bedoeling om vrouwen het seksueel genot levenslang te ontzeggen. Het komt voor in patriarchale stamverbanden, vooral in zwart Afrika. Volgens cijfers van de Verenigde Naties zijn wereldwijd 200 miljoen meisjes en vrouwen genitaal verminkt. In België schatten we het aantal op 13.000. Voor ongeveer 4.000 meisjes dreigt hetzelfde lot. Het gaat zonder uitzondering om migrantenfamilies uit landen waar de praktijk ook vandaag nog gangbaar is: Guinee, Somalië, Egypte, Nigeria, Ethiopië, Ivoorkust, Mali, Burkina Faso…

Sinds 2001 bestaat een specifieke wet die deze praktijken in België strafbaar stelt. Ze worden daarom in het geniep uitgevoerd, of de familie reist er zelfs speciaal voor ‘op vakantie’ naar het land van herkomst. Het aantal veroordelingen is tot nog toe vrijwel onbestaande: voor het gerecht is dit geen prioriteit. De vrouwenbeweging houdt zich ook tamelijk gedeisd. Er wordt af en toe wel wat gemord en geprutteld, maar echte acties blijven uit. De reden laat zich raden: kritiek op Afrikaanse culturele tradities zou al snel geïnterpreteerd kunnen worden als uitingen van ‘witte’ hegemonie en neokoloniaal racisme. Anders gezegd: de BLM-beweging zet een rem op wat in het verleden als progressief en bevrijdend werd gezien.

Wiki

Ayaan Hirsi Ali

Lgbtq+ brigade

Gelukkig laten een aantal vrouwelijke allochtonen wél hun stem horen zonder zich van politiek correcte taboes iets aan te trekken. Zij hebben namelijk het probleem aan de lijve ondervonden. De welbekende anti-islamactiviste van Somalische afkomst Ayaan Hirsi Ali werd op vijfjarige leeftijd seksueel verminkt. Hetzelfde lot onderging politica Assita Kanko (N-VA) in Burkina Fasso, toen ook vijf jaar oud. Vooral Hirsi Ali zet zich af tegen haar roots en de Afrikaanse tradities, omarmt zelfs de Europese verlichting, en is dus in BLM-termen inauthentiek, een culturele anomalie.

Het is opvallend dat dit soort vrouwen vooral aan de rechterzijde gehoor vindt. ‘Progressieve’ politici m/v wandelen er omheen als rond een hete brij. In de algemene woke hetze sneuvelen principes die in de mei ’68-beweging nog belangrijk waren. Het feminisme is, in het zog van MeToo en de woke-maalstroom, helemaal verschrompeld tot een hysterische kruisvaart tegen de ‘witte’, oudere hetero man. Ook wel Urbanus genoemd. De echte emancipatorische eisen (gelijke rechten, ‘baas in eigen buik’) zijn vervangen door de troebele agenda van de Lgbtq+ brigade en de regenboogvlag, waar de regimes hun voordeel mee doen. Of hoe wokeness net het bevrijdingsdenken aan banden legt.

Paul Beloy

In deze maalstroom duiken kleurrijke personages op met nog pikantere utopieën. Ze roepen hun huidskleur in om autoriteit af te dwingen, die ze ook van de media krijgen toegediend. In De Afspraak van 20 december kwam de Congolees-Belgische ex-voetballer Paul Beloy zijn punt maken, naar aanleiding van het feit dat een paar supporters tijdens de match Club Brugge-Anderlecht ‘bruine aap’ naar trainer Vincent Kompany zouden geroepen hebben. Dat is niet netjes. Maar gezien de beerput die zopas werd geopend rond het Belgische voetbal, en de exuberante voordelen die clubs en spelers genieten, past enige bescheidenheid.

‘Witte bende’

Desalniettemin spurt Beloy ervan door, om alleen voor de goal te verschijnen: de blanke meerderheid van de Belgische Voetbalbond moet ‘gebroken worden’ foetert onze zwarte voetballer-opiniemaker. Niemand aan tafel verroert een vin.

Niet dat ik overloop van sympathie voor die Bond, maar het is toch wel een bizarre eis: vanuit welke logica zouden in een Europees land met nog altijd een overwegend Europese bevolking blanke meerderheden moeten ‘gebroken’ worden? Via welke democratische processen denkt de heer Beloy die ‘witte bende’ (sic) naar huis te sturen? Er een tovenaar bij halen? En is dat zelf niet een beetje racistisch?

Blanke meerderheid breken?

Ik zal nog duidelijker zijn: als de heer Beloy supporters tot de orde wil roepen omwille van wat schuttingtaal, dan klasseer ik dat nog onder de vrije meningsuiting. Als hij de Voetbalbond moreel wil bijspijkeren, hij doet maar, we wensen hem veel succes. Als het echter gaat om ‘blanke meerderheden breken’, dan moet ik hem een ticket enkele reis Kinshasa aanbevelen, om zijn kennismaking met de ware democratie te hernieuwen.

Voor alle duidelijkheid: Paul Beloy associeer ik helemaal niet met bovenstaande verhalen rond genitale verminking. Maar laat de geciteerde Afrikaanse landen, waar deze praktijken het meest in zwang zijn, ook de grootste leveranciers zijn van zwarte voetballers. Die ons hier dus allemaal lessen in antiracisme komen geven. Kleur doet er volstrekt niet toe, cultuur en beschaving wel. Het is maar dat we een beetje uitkijken en op onze strepen staan, een verwittigde vrouw is er twee waard.

Paul Beloy

Waarom het feminisme best wel wat meer ‘blanke’ waarden mag omarmen