‘Wil u liever een islamitische staat of democratie? Elke moslim zal antwoorden: islamitische staat.’ Jejoen (om misverstanden te vermijden is het in deze absoluut onnodig de familienaam te vermelden) deed in Terzake op 18 oktober 2013 niet echt veel moeite om de angst voor ‘dé’ moslims wat weg te masseren. Wie een geacoholiseerde teug lust, moet overigens niets vrezen: in huis zal het zowaar mogen. Het wordt vrouwen volgens Jejoen zelfs toegestaan blootshoofds rond te lopen… achter de binnenkant van de voordeur. ‘Er zal plaats zijn voor niet-moslims’, klinkt het vrolijk.

Jejoen is trouwens een brave jongen, weet hij zelf te vertellen. Mensen helpen, dat is zijn grote drijfveer. In Syrië verzorgde hij transport en, uiteraard, hielp hij mensen. Kortom, zijn reis betrof in feite een humanitair uitstapje. En nu gij…

Ja, letterlijk, waarbij ‘gij’ het openbaar ministerie zal zijn. Wie hoopt – of er zelfs van uit gaat – dat Jejoen achter de tralies belandt, vergeet wel even dat er nog eerst bewijzen op tafel moeten komen. Dromen van een samenleving met uitsluitend gehoofddoekte vrouwen is niet strafbaar. Jejoen heeft veel geluk niet in het naoorlogse België te wonen. Toen werd een stuk soepeler omgesprongen met het principe dat een misdrijf moet bewezen worden vooraleer te straffen.

Het verhaal van jongeren die de wereld (willen) gaan ‘redden’ is natuurlijk wel van alle tijden. In Ongebonden best, de pas verschenen biografie van Nelly Maes, lezen we op de blz. 26-27 volgende passage: ‘Haar politieke bewustzijn is in deze periode < haar internaatsjaren – red.> sterk gegroeid. De wereldproblemen sijpelen de lessen door. “Met name Paula Van Hoylandt, toenmalig secretaris van de Wase Kunstkring, heeft onze ogen geopend. Ze gaf geschiedenis en Frans, en was een fantastische lerares. Net als zuster Geertrui die Nederlands gaf. We hoorden in onze lessen over de Hongaarse opstand bijvoorbeeld. Dat was in 1956, toen de Russen er binnenvielen. En ik dacht meteen: “”Nu moeten wij toch gaan helpen?”” Van dan af heb ik de oostfronters verstaan. Had toen iemand tegen mij gezegd dat ik moest vertrekken naar Hongarije, want dat die en die waarden in gevaar waren en dat we moesten strijden tegen het goddeloze communisme en de Russen die met hun tanks de arme Hongaren bedreigden, ik zou gegaan zijn. De sfeer was zo. En als je dan gemakkelijk geneigd bent tot activisme, zoals ik, dan ga je toch?’

Best confronterend om te beseffen dat het volstaat enkele woorden te veranderen in dit citaat om … Juist.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Paula Van Hoylandt

Het Oostfront