Al enige tijd is klimaat een beleidsmatige prioriteit, maar het Europese klimaatplan gaat nog een versnelling hoger. En dat terwijl de grote beperkingen van hernieuwbare technologie ondertussen steeds duidelijker worden: ondanks enorme investeringen blijven resultaten uit. Toch kijkt een groot deel van de financiële wereld verlekkerd naar de klimaatcorrecte economie, beschermd met bakken politieke goodwill en investeert met graagte mee in dit piramidespel. Dat moet ooit wel ontploffen. Voorzichtige beleggers en spaarders houden daar nu al rekening mee.

Politici en ideologen blijven ons bezweren dat een hernieuwbare economie ons op een haast magische manier sociale en economische voorspoed brengt — en daarnaast ons nog eens beschermt tegen de verschrikkelijke klimaatopwarming. Het is een publiek geheim dat het tegendeel daarvan uitkomt: als de EU-plannen onverminderd in uitvoering worden gebracht komen er grote black-outs, verarming en zelfs een kwakkelende reductie van de Europese CO2-uitstoot.

Klimaat en het grote geld

Het Europees klimaatbeleid heeft de ambitie wel 3000 miljard euro te investeren. Dat voluntaristische politici ons belastinggeld voor hun megalomane fantasieën gebruiken, dat mag niemand nog verwonderen. Maar voor de klimaatindustrie is dat niet voldoende, die heeft al enige tijd haar oog laten vallen op uw spaarcenten. Interessant hierbij is wat de eurocraten hierover zelf zeggen:

‘Europese Groenen hebben donderdag de overwinning behaald nadat de EU-onderhandelaars overeenstemming hebben bereikt over een groene financiële taxonomie die erop gericht is miljarden geld van particuliere investeerders naar schone technologieën te sturen’.

De klimaatindustrie wil dus niet enkel uw belastinggeld, maar ook uw spaarcenten. Dat fenomeen is niet enkel in de EU van toepassing, zo lees ik in het rapport Climate Change insights for pension fund trustees and beneficiaries (pdf) van de Canadese Friends Of Science:

‘Op het eerste gezicht ziet het marktpotentieel [van de klimaateconomie, nvdr] er fantastisch uit. De wereld verbruikt momenteel ongeveer 17,7 terawatt aan elektriciteit, waarvan het grootste deel wordt opgewekt door fossiele brandstoffen. […] Dat vervangen door wind- en zonneparken lijkt een fantastische groeimarkt en investeringsmogelijkheden.’

Met 1 terawatt kan je 10 miljard lampen van 100 watt doen branden, merkt het rapport op. Wereldwijd gaat het om bijna twintig keer zoveel. De financiële wereld ruikt dus massa’s geld. Naast hun enorme macht denkt ze ook nog ideologisch correct te zijn, zo staat te lezen.

‘Pensioen- en andere grote fondsen hebben wereldwijd invloed op veel beleidsbeslissingen, aangezien ze nu een groot deel van het kapitaal in hun vermogen onder beheer hebben. Sinds de komst van klimaatactivisme in de vroege jaren 1990 werden sommige van deze fondsen en hun beheerders bezorgd over de impact van investeringen in termen van ethische, ecologische, sociale en beleidskwesties. Zoals aangekondigd door managementgoeroe Peter Drucker in de jaren negentig, zijn deze fondsen dan ook de dominante kapitaalkracht op de markt geworden.’

Er gaat veel geld om in de klimaateconomie, en het lijkt erop dat dit in de nabije toekomst nog sterk zal aandikken. En geld is macht. Investeerders, beleggers en pensioenspaarders moeten daar dus aandacht aan schenken: zullen deze investeringen op langere termijn opbrengen, of zullen ze als de eerste de beste zeepbel uiteenspatten?

Klimaat-Ponzi

Hoe gaat dit verder in zijn werk? Een internationaal netwerk van investeerders volgt de VN-beleggingsprincipes, de Principles for Responsible Investments. De meer dan 1750 ondertekenaars vertegenwoordigen vandaag al zo’n 70 biljoen dollar. Uiteraard zijn zij de ‘klimaatcorrecte’ economie genegen, investeren ze in hernieuwbaar en ‘divesteren’ in fossiel of nucleair. Zo forceren ze gezonde gas- en oliebedrijven om wind- en zonneparken te financieren.

Uiteraard barst de financiële wereld van dromers die geen kaas hebben gegeten van technologie. De CEO van de Spaanse energiemultinational Iberdrola, Ignacio Galan, waarschuwde daar nog voor:

‘Niet-industriële nieuwkomers met weinig ervaring brengen te agressieve biedingen uit op contracten om duurzame energie te bouwen, denkend dat het een financiële “El Dorado” is.’

Slecht geld dat goed geld wegjaagt, en niemand die zich wat aantrekt van het overduidelijke volkomen gebrek aan resultaat, hoe kan je zoiets noemen? Een luchtbel, een klimaatbubbel in dit geval. Een bubbel die groeit, niet door de eigen successen, maar omdat er gewoon meer investeerders met geld op de proppen komen. Een klassiek Ponzi-schema dus. De gevolgen daarvan zijn goed gekend: een magnifieke beurscrash.

Tekenen van verval

Gelukkig gaat niet iedereen mee in de verblinding. Zo staat er in De Tijd:

‘De Europese stroomnetbeheerders waarschuwen net als vorig jaar dat in België in januari een stroomtekort dreigt als het fel gaat vriezen. […] voor het eerst zijn er indicaties dat de uitstap uit kernenergie en kolen bij extreme vriestemperaturen in Duitsland bevoorradingsproblemen kan veroorzaken.’

Samuel Furfari, hoogleraar Energie-Geopolitiek (ULB) luidde al, samen met André Berger, de klimatoloog die de klimaatwetenschap naar België heeft gehaald, de alarmbel in Doorbraak:

‘Sinds 2000 hebben de EU en haar lidstaten naar schatting ongeveer een biljoen euro uitgegeven om een aandeel van 1,9% windenergie en 0,5% fotovoltaïsche energie in de primaire energiebalans van de EU te bereiken. Dit is economisch gezien absurd. Waarom blijven we met zulke teleurstellende resultaten, overheidsgeld uitgeven in de hoop het beter te doen? Het is de hoogste tijd dat we het falen van het beleid inzake hernieuwbare energie erkennen.’

Toekomstige generaties

Voeten op aarde. Europa stoot vandaag maar een fractie uit van de wereldwijde menselijke CO2-uitstoot. Zelfs als de Europese Green Deal volledig zal lukken, heeft het maar een zeer beperkt effect op de mondiale CO2-concentratie. Dit Europese experiment kan dus enkel maar werkelijke zin hebben als andere werelddelen meedoen. En dat gebeurt enkel als Europa kan bewijzen dat een ‘klimaatcorrecte’ economie ook financieel hout snijdt.

De zware problemen met hernieuwbare energie geven aan dat we daar nog uiterst ver van staan. Veel waarschijnlijker mislukt het EU-beleid volledig in de doelstellingen, en genereert tegelijk een immense beurscrash — gecombineerd met enkele zware black-outs van het elektriciteitsnet. Die black-outs kunnen dan zelfs dubbel inslaan, aangezien de beurscrash zal leiden tot chaos op de energiemarkt zoals faillissementen. Dat zal een immense verarming betekenen met rimpeleffecten over de gehele wereld. Je kan je er gedeeltelijk tegen beschermen door nu al slim te beleggen.

Peter Drucker

Van klimaatbubbel tot beurscrash