Europa: verguisd en bewonderd

De Standaard van 4 oktober ventileerde: ‘Vier fracties in het Europees Parlement eisen dat de titel van Margaritis Schinas’ portefeuille (Bescherming van de Europese Levenswijze) ingetrokken wordt.’ Het ging over de uiterst linksen, de groenen, de sociaaldemocraten … en de liberalen. Wat doen die laatsten in hemelsnaam in dat gezelschap? Verafstoot Verhofstadt: zit er nog iets anders dan olijfolie in uw hoofd?

Voor de leden van deze vier intellectueel minderbegaafde politieke fracties: lees eens het schitterende boek Ideas: A History of Thought and Invention, from Fire to Freud van Peter Watson [1]? Daarin maakt deze gereputeerde historicus duidelijk hoe Europa voor een van de kernideeën staat waarop onze moderne samenleving wereldwijd gegrondvest is, en hij definieert dit niet zozeer als een territoriaal begrip maar als een visie op mens en maatschappij.

Belangrijke onderdelen daarvan zijn: democratie, de gelijkberechtiging tussen burgers, het belang van cultuur en godsdienstvrijheid, intellectuele vooruitgang op basis van wetenschappelijk verworven inzichten en christelijk medeleven met wie het minder heeft. Wie het belang van deze waarden niet onderkent, lijdt aan een afwijking en zoekt best gespecialiseerde hulp (Verhofstadt: ja, we hebben het over jou, ooit ga je ons voor deze raadgeving dankbaar zijn).

Die meneer Schinas van hierboven ging overigens nogal droogjes om met deze Europese oogklepperij: ‘Extremisten en populisten moeten bang zijn van onze waarden, niet omgekeerd.’ Paradoxaal genoeg bracht diezelfde krant enkele pagina’s daarvoor vier interviews met Egyptenaren over de betreurenswaardige toestand waarin hun land verkeert, en één van die gesprekspartners liet daarbij vallen: ‘Ik wens vurig dat mijn land op een dag wat meer op Europa lijkt, maar het wil maar niet lukken.’ En in De Standaard van 12 oktober meldde Emmanuel Nahshon, de Israëlische ambassadeur in ons land, terloops in een lang gesprek: ‘Wij zijn jaloers op Europa, op jullie open grenzen en relatieve harmonie.’

Verdere commentaar onnodig, zeker?

Een land van dierenrechten (niet van melk en honing…)

In de loop van de eerste week van oktober stond overal in de pers de uitspraak van Paul Magnette te lezen over de regeringsonderhandelingen tussen de grootste partijen van Vlaanderen en Wallonië. ‘We hebben over alle mogelijke onderwerpen gesproken en ik zie geen enkel punt waarover we het eens zijn,’ zei de burgemeester van Charleroi en (sinds een paar dagen) kersverse partijvoorzitter van de PS.

Dat blijkt manifest onwaar: in de eerste uitzending op 6 oktober van het nieuwe programma van de Franstalige nieuwsdienst Chez Laurette et Louis werd het gebrek aan overeenstemming staalhard ontkend. Inzake dierenrechten bekennen zowel PS als N-VA zich tot hetzelfde standpunt, zo vertelde een journalist in het discussiepanel!

Dat kan het begin van iets moois worden. Het optrekken van de pensioenen tot 1.500 euro mag daarbij vergeleken geen struikelblok vormen (vooral wanneer Vlaanderen belooft eens te meer te willen opdraaien voor de factuur). Dan nog zou een nieuwe regering alvast minstens zes maanden op zich laten wachten, zo werd daar voorspeld.

De wereld kan toch zo simpel zijn

Filosofen munten doorgaans niet uit in helderheid, probeer maar eens Hegel of Heidegger te begrijpen. Maar toch overtreft hier en daar een beroepsbeoefenaar zichzelf. Hoeft het verduidelijking dat deze uit de stal van Etienne Vermeersch (UGent) komt? Maarten Boudry had het in De Standaard van 12 oktober in een bijdrage over, jawel, zie hierboven, de Europese commissaris voor Europese Waarden. Geen uitspraak tussen neus en lippen deze keer, eerder een weloverwogen stellingname.

We laten de man zelf aan het woord (en hij richt zich hierbij rechtstreeks tot het zootje ongeregeld dat door het leven gaat in een walm van politieke correctheid): ‘Als politici over de mogelijke nadelen van migratie beginnen, overlaad hen met morele banvloeken. Als ze een verband durven te leggen tussen migratie enerzijds en samenlevingsproblemen anderzijds (jihadisme, homohaat, antisemitisme, eremoorden), verslijt hen dan voor extreemrechts of het liefst voor racistisch. Doe dat net zolang tot niemand nog zijn bek meer durft open te trekken over migratie, behalve natuurlijk de extreemrechtse brulboeien die zich niks van je morele intimidaties aantrekken. Waarop kiezers vervolgens massaal op hen gaan stemmen.’

Verdere commentaar onnodig, zeker? Maar ik val weer in herhaling.

De Lijn

Het weekend van 12-13 oktober leverde een ruime oogst aan interessante persberichten. Zo stond er in De Tijd te lezen: ‘De Lijn verliest weer een steunpilaar. Volgens een intern bericht gaat de directeur techniek Peter Vanwalleghem een nieuwe uitdaging aan (…). Met Vanwalleghem verliest De Lijn zijn derde directeur in een jaar. Eerder vertrokken de financieel directeur en de verantwoordelijke voor het supply chain management.’ Verwonderlijk? Allesbehalve: hoe kan je in godsnaam in de huidige omstandigheden gelijk welke overheidsinstantie vormgeven?

Toen Ingrid Lieten haar functie van ceo van de Lijn inruilde voor een ministerpost (één van de vele minder geslaagde manipulaties van Steve Stevaert zaliger), kwam die functie vrij en werd gezocht naar valabele kandidaten. Eén van mijn vele schoonzussen (zowel mijn vrouw als ikzelf komen uit een schoon Vlaams gezin) was toen kandidate om haar op te volgen. Ze had in dit kader een verkennend en persoonlijk contact met de voogdijminister van het Vlaamse openbare vervoer, in die periode Hilde Crevits.

In dit eenmalige sollicitatiegesprek stelde de minister een beperkt aantal vragen. Vooreerst: ‘Heb je syndicale steun – anders kan je het vergeten?’ Vervolgens: ‘Je moet er vrede mee kunnen nemen dat je niks te vertellen gaat hebben over de onderhoudswerkplaatsen van De Lijn. Die slorpen heel wat middelen op en lopen voor geen meter, maar dat is vakbondsterritorium waar alleen zij het voor het zeggen hebben. Afblijven!’ Vragen die een strategische visie aftoetsten of peilden naar een kennis van de boekhoudkundige structuur van de organisatie bleven compleet achterwege.

Nochtans is mevrouw Crevits een patente dame en een bekwame politica, zo moesten er meer zijn. Maar zelfs zij kan zich niet onttrekken aan de machtspositie van onze overheidsvakbonden. Dat die meneer Vanwalleghem, mij overigens onbekend, het bij de Lijn nu afbolt, strekt niet tot verwondering. Geen enkele manager die zichzelf respecteert wil in een situatie belanden waarin zijn/haar daadkracht wordt afgeblokt door syndicale spreekbuizen die nergens verantwoordelijkheid voor dragen maar wel verwachten dat ze in alles het laatste woord krijgen.

Nethys: de eerste aflevering van een langlopend feuilleton (iets als Neighbours of Thuis, maar ditmaal op kosten van onze Franstalige landgenoten)

Over die Luikse intercommunale, Nethys, waarover de PS eens te meer de plak zwaait/zwaaide, is het laatste woord nog niet gezegd. Het teloorgaan van die instantie toont eens te meer de complete wanorde in het Waalse publieke bestuur. De website van Le Soir toeterde op 17 oktober over het Nethys-dossier: ‘on a frôlé la crise entre PS-MR et Ecolo.’

Verduidelijking voor onze Fransonkundige lezers: heel die affaire heeft nèt niet geleid tot een fikse ruzie tussen de Waalse regeringspartijen (wat is frôler toch een onvertaalbaar mooi werkwoord). Er gaan zonder enige twijfel nog van dat soort lijken uit de kast vallen. Benieuwd hoelang Ecolo in die Waalse regering staande blijft… Indien u mijn pronostiek wil, krijgt u die: maximaal nog een jaar. Zie ook aflevering 6 van deze rubriek onder het hoofdstukje ‘Ongewilde Humor.’

‘Met Ecolo valt geen land te bezeilen,’ lijkt nu zowat de geijkte uitdrukking voor de Vlaamse partijen die een federale regering willen vormen – maar soms zijn de Franstalige groenen de enige partij down under die een minimum aan ethiek hanteert. Niet dat dit zo’n prestatie is. Dan nog gaat het verhaal rond Nethys en zijn Luikse PS-entourage de Waalse burger geld kosten – en in tweede instantie dus ook de Vlamingen, want via de ene of andere weg wordt die factuur gegarandeerd doorgeschoven.

Doorbraak krijgt zijn zin!

In de aanloop tot de regeringsonderhandelingen formuleerde onze geliefde website het (ironisch bedoelde) voorstel om ‘onze bestaande wettelijke voorzieningen inzake discriminatie, gelijkberechtiging tussen mannen en vrouwen, alsmede ongewenste seksuele gedragingen te beperken tot de endogene blanke landgenoten. Als argumentatie kan daarbij ingebracht worden dat ze de nodige tijd moeten krijgen om zich aan te passen aan onze westerse waarden.’

Doorbraak gaat die eis binnenhalen! Niet door een wetswijziging, maar door de volgehouden actie van onze activistische rechters.

Het Laatste Nieuws had op 19 september geblokletterd: ‘Een 36-jarige man uit Laakdal ging op 11 juni 2018 aan de Oude Molen in Tessenderlo lopen met drie bijenkasten waarin in totaal 150.000 bijen zaten. De man was eerder gefaald als imker en bekende de feiten. Hij riskeert een celstraf van tien maanden en een geldboete.’ Het bleek later om een Syrische vluchteling te gaan die enkele jaren daarvoor asiel had gekregen.

Op 18 oktober liet Het Nieuwsblad, nogal sec en in een kort stukje, weten dat de rechter die het dossier behandelde, de zaak zonder gevolg klasseerde – hoewel die betrokkene ook nog andere dingen op zijn kerfstok had. Stelen is een strafbare daad, maar blijkbaar geldt dat niet voor migranten. De krant vertelde er niet bij, zelfs niet tussen neus en lippen, hoe de bestolen imker zich bij dit (gebrek aan) vonnis voelde. Maar dat is natuurlijk compleet onbelangrijk.

[1] Ook verkrijgbaar in het Nederlands onder de titel Ideeën – verschenen in 2008 (de originele versie dateert van 2006)

Peter Vanwalleghem

Uitspraken tussen neus en lippen 9