Heel wat van mijn vrienden in de MR bezondigen zich de laatste tijd aan wat men ‘rationalisaties a posteriori’ pleegt te noemen. Ze proberen hun ideologisch centristische en groene keuzes goed te praten aan de hand van het resultaat van de gemeenteraadsverkiezingen.

‘Kijk maar naar de enige als rechts bekend staande verkozenen van de MR, zeggen ze mij — een verwijzing naar Courtois in Brussel en Pivin in Koekelberg. Ze gaan erop achteruit! Dit bewijst dat francofone kiezers geen rechts DNA hebben, maar snakken naar het linkse en groene gedachtegoed. De resultaten van Ecolo bewijzen dat!’

MR groenlinks?

Wat een mooie en schijnbaar niet te weerleggen redenering! Alleen is ze verkeerd, want we stellen vast dat er veel meer uitgesproken linkse en groene MR-verkozenen zijn die ook stemmenverlies lijden. Kijk maar naar Defraigne, Marghem, de moeilijk te omschrijven Defourny in Elsene, Schepmans in Molenbeek, enzovoort. Hoe kan men trouwens denken dat kiezers die ‘snakken naar het linkse en groene gedachtegoed’ ooit voor de MR zullen stemmen?

Follow the demography

Nog zo’n redenering slaat op de grondig veranderde ‘sociologie’ van het Brusselse electoraat. Die zou een verklaring bieden voor de ondergang van de MR in Brussel die nu nog maar twee van de negentien burgemeesters kan claimen en dat voor een stad die enkele jaren geleden nog overwegend van liberale signatuur was. Deze nieuwe Brusselse sociologie zou de MR ertoe veroordelen de linkse partijen slaafs te volgen.

Maar de sociologie van Antwerpen is de laatste jaren ook enorm veranderd, als je weet dat vandaag ongeveer 60% van de nieuwe inwoners daar van buitenlandse origine zijn. Niettemin haalt de N-VA van Bart De Wever — rechts zonder complexen en gematigd in milieudossiers — er een monsterscore van 35% en verplettert ze de meest arrogante van haar concurrenten, de CD&V van Kris Peeters. Ook dit argument kan dus moeilijk overtuigen.

Falen

Hoe moeten we dan het relatieve falen van de MR in Wallonië, en haar zware nederlaag in Brussel verklaren?

‘Je kan niet groen zijn zonder de groenen’ was een van de campagneslogans van Ecolo. Ik stel vast dat de MR van alle rechtse en centrumpartijen in Europa, de meest extreme is inzake ecologie. De MR beweert dicht bij Macron te staan — die overigens steeds meer aan populariteit inboet — maar wil in feite nog radicaler zijn dan ‘Macron, de groene jongen’. De MR wil niet alleen uit fossiele brandstoffen stappen, maar eist tevens dat onze kerncentrales vanaf 2025 dicht gaan, terwijl ze vandaag volledig afbetaald zijn en nog jaren goedkope elektriciteit kunnen produceren.

De MR is daarmee zo groen als maar enigszins mogelijk kan en dat in een land waar de prijzen voor elektriciteit al tot de hoogste van Europa behoren, vier keer duurder zijn dan in de Verenigde Staten en er deze winter een black-out dreigt, waardoor ons land lam kan komen te liggen.

Toekomst

De toekomst van de rechterzijde in Brussel — en ik heb het dan over de regionale verkiezingen van 2019 — ziet er dus eenvoudig uit. Ik zie drie mogelijke evoluties:

Eén: de MR trekt lessen uit haar zware nederlaag bij deze gemeenteraadsverkiezingen en stapt met een uitgesproken rechtse lijst met rechtse kopstukken naar de kiezer.

Twee: de MR volhardt in de boosheid en lonkt nog meer naar groene en linkse kiezers met als gevolg dat haar rechtervleugel de partij de rug toekeert en met een eigen lijst opkomt.

Drie: als geen van beide evoluties zich voordoet, dan hebben rechtse Brusselaars geen andere keuze dan te stemmen voor de Nederlandstalige lijst van de N-VA.

Vertaling: Koen Dillen

Pévi

Heeft de rechterzijde een toekomst in Brussel?