De Europese Unie en de Raad van Europa proberen via publiciteitscampagnes al jarenlang de hijab te normaliseren, de islamitische hoofddoek die het haar van een vrouw moet verbergen. De hijab wordt zelfs aangeprezen als iets dat ‘vrijheid geeft’. Minder vreemd dan het lijkt: dit soort campagnes worden veelal uitbesteed aan islamitische organisaties in de invloedsfeer van de Moslimbroederschap.

De laatste campagne dateert van 22 september en ging over de ‘Europese prijs voor Innovatief Onderwijs’. De bijbehorende affiche toont een vrolijk meisje van hooguit een jaar of zeven in een hijab.

Een campagnebeeld ter promotie van de hijab.

Daar wordt vooral in Frankrijk van opgekeken. Publieke uitingen waarin de islam een rol speelt, of welke religie dan ook, zijn al beladen in dit wettelijk seculiere land. Maar als daar kinderen te zien zijn met een kledingstuk dat door de meeste Fransen als een symbool van vrouwenonderdrukking wordt gezien, barst de kruik. Ook door de functie van een hijab: de man niet in verleiding brengen door je haar te tonen. Hoe valt dat te rijmen met kleine kinderen? Verschillende politici lieten hun ongenoegen blijken. Die ophef bleek deze keer overbodig: de advertentie was vrijwel meteen weer verdwenen.

Kennelijk had de EU op tijd door dat het geen goed idee was op een moment dat tientallen vrouwen in Iran worden doodgeschoten omdat ze publiekelijk de vrijheid eisen geen hijab te dragen. De opstand begon toen Mahsa Amini overleed, een studente uit het Koerdische deel van Iran die door de zogeheten ‘moraliteitspolitie’ in coma was geslagen. Omdat er een plukje haar onder haar sluier uitstak. De Raad van Europa hield zich muisstil over de inmiddels massale protesten in Iran, maar de advertentie voor de Teaching Award werd schielijk weer verwijderd.

Die Raad komt vaker vreemd uit de hoek. Op de omslag gebruikt voor haar jaarverslagen van 2019 en 2020, staan 17 burgers afgebeeld – Europeanen neem ik aan, waarvan er slechts vijf wit zijn. Wat geeft dat, kun je nog denken, maar de twee kinderen op die omslag waren allebei gesluierde kleine meisjes. Daar is de Raad kennelijk voor op de schouders getikt: in 2021 kwam er een nieuwe omslag, met alleen nog één volwassen vrouw in hijab. Het aantal blanken was echter geslonken tot één. Voor wat hoort wat, dacht men zeker…

Mensenrecht

Het kan nog gekker. In het kader van de strijd tegen racisme lanceerden de Raad van Europa en de EU in november 2021 een campagne tegen ‘islamofobie’. Uitgedokterd door een club genaamd FEMYSO, ‘de Stem van de Moslimjeugd in Europa’.

De hijab werd nadrukkelijk als ‘een keuze’ en een ‘mensenrecht’ geafficheerd, en zelfs als een ‘symbool van vrijheid’. Een judo-strategie die regelrecht van de Moslimbroederschap komt. Het westerse idee dat de hijab vrouwen onderdrukt wordt omgedraaid, door te benadrukken dat moslimvrouwen juist door en in het Westen worden onderdrukt. En dat de hijab het symbool is van hun vrijheid en hun verzet tegen die onderdrukking.

De campagne was vooral herkenbaar aan splitscreen foto’s van vrouwen met en zonder hijab. En slogans als ‘Mijn sluier, mijn keus’, ‘Breng vreugde, respecteer de hijab’ en ‘Schoonheid in diversiteit, vrijheid in de hijab’. Ook werd retorisch de vraag gesteld of de wereld niet saai zou zijn als iedereen er hetzelfde uit zou zien.

Deze campagne was meer dan Franse politici konden verdragen: van links tot rechts kwam protest. Behalve van extreemlinks uiteraard, de grootste afnemer van de paar miljoen moslimstemmen in Frankrijk. ‘Zeggen dat het vrouwen vrij staat de hijab te dragen, daar is niks mis mee’, zei Laurence Rossignol, senaatslid voor de socialisten. ‘Maar beweren dat de hijab vrijheid oplevert, is er reclame voor maken. Is dat de taak van de Raad van Europa?’

Regeringswoordvoerder Gabriel Attal stelde vast dat religieuze vrijheid niet moet worden verward met ‘de promotie van een religieus symbool’. De Franse laïciteit is tenslotte juist in het leven geroepen om vrijheid van geloof te bewerkstelligen, niet om die te beperken. Hoe graag moslims en andere tegenstanders dat ook blijven beweren.

De Duitse regering protesteerde ook – zij het met stille trom, en de EU haalde bakzeil.

Islamofoob

Wie daarna nog harder protesteerde, was moslimjongerenorganisatie FEMYSO. Volgens voorzitter Hande Taner was het voortijdige einde van de campagne een ‘klap in het gezicht van moslimvrouwen’. Leg dat maar eens uit aan de vrouwen in Iran, Afghanistan of andere streng islamitische landen.

Op de affiches prijken ook de Europese logo’s.

Taner is een Nederlandse van Turkse afkomst, uiteraard zelf met hijab. Ze deed Europese studies aan Sciences Po in Parijs, de London School of Economics en in Leiden. Als student was ze al bestuurslid van de Nederlandse tak van Millî Görüs, het islamitische netwerk van president Erdogan in Europa. Op Al Jazeera verklaarde Taner: ‘Helaas is Parijs de hoofdstad van westerse vooroordelen geworden. Frankrijks grootste exportproduct is racisme.’

Ze zei ook dat Frankrijk ‘institutioneel islamofoob’ is, en goedbeschouwd heel Europa…

Daarmee praat ze de Moslimbroederschap en Erdogan – door Turken in het westen veelal als hun president beschouwd – naar de mond. Die mogen graag hameren op de onderdrukking van moslims in het Westen, vooral in Frankrijk. Volgens hen zijn de seculiere beginselen van dat land bedacht om moslims dwars te zitten. Het eerste Europese land waar de Moslimbroederschap het begrip ‘islamofobie’ introduceerde, was niet toevallig Frankrijk.

Fopneus

De vorige voorzitter van FEMYSO was overigens ene Intissar Kherigi, dochter van Rachid Ghannouchi, chef van de Moslimbroederschap in Tunesië. Dat een gerenommeerde Franse onderzoeksjournaliste FEMYSO een fopneus noemt van de Moslimbroederschap, is niet uit de lucht gegrepen.

Saillant detail? De verantwoordelijke bij de EU voor deze campagnes is eurocommissaris Helena Dalli uit Malta. Zij houdt zich ook bezig met het taalgebruik van en binnen de EU: of dat wel inclusief en divers genoeg is. Ze wilde bijvoorbeeld in alle correspondentie het gebruik van het woord ‘Kerstmis’ verbieden…

Tweede vaderland

‘Europeanen verliezen hun vaderland niet, maar krijgen er een tweede bij: Europa.’ Het waren de woorden van president Mitterand, exact 30 jaar geleden, kort voor het Franse referendum over het verdrag van Maastricht – het handvest van de EU. Daar hadden de Fransen geen behoefte aan: ze stemden tegen. Uiteraard trok de EU zich daar niets van aan en kwam het verdrag er toch.

Van dat tweede vaderland wordt nauwelijks nog gerept, maar er kwam wel een godsdienst bij: de islam. En doorlopend gedram van Europese instituties om die vooral alle ruimte te geven. Niet door van moslims te verwachten dat ze zich ook maar in het minste schikken naar de Europese cultuur, maar door minder in die cultuur passende zeden zoveel mogelijk te omarmen. Zoals de hijab en de burkini, ostentatieve symbolen van vrouwenonderdrukking.

Campagnebeeld met de zwarte hijab onder de zwierige hoofddoek.

In een campagne van februari dit jaar over de toekomst van Europa werd gesuggereerd dat de hijab die toekomst is. De bijbehorende foto liet geraffineerd een modieuze vrouw zien met een zwierige hoofddoek. Wie beter kijkt ziet de zwarte hijab eronder.

Minder geraffineerd was een campagne op sociale mediagigant TikTok, genaamd ‘hijab transformatie’. Goed uitziende en schaars geklede jonge vrouwen werd op straat door een allervriendelijkste presentatrice in hijab gevraagd ook eens zo’n kledingstuk te proberen: ‘Daarin zie je er nog veel mooier uit!’

De waarschijnlijk in scène gezette video’s waarin de daad bij het woord werd gevoegd, gingen viraal. Ze werden letterlijk miljoenen keer bekeken. TikTok wordt voornamelijk door jongeren bezocht, en is daarmee een ideale voedingsbodem voor zendingswerk van de radicale islam…

Rachid Ghannouchi

Raad van Europa en EU maken promotie voor hijab

Toekomst van Tunesië blijft onzeker