Nederland heeft in het Oekraïne-referendum van 2016 met een overgrote meerderheid van stemmen aangegeven, de associatie tussen Oekraïne en de Europese Unie niet te willen. Paul Cliteur verdedigt dit standpunt: hij verdedigt de uitkomst van een brede, publieke en uiterst democratische discussie die in Nederland is gevoerd. Daarmee is hij een democraat, punt.

‘Poetin-vriendjes’

Nu dit punt is gemaakt, wil ik nog twee punten maken. Als eerste zal ik ingaan op het Poetin-verstehen, ten tweede op het lot van onze democratie.

Als je pleit voor een einde aan het Oekraïne-conflict dat voor beide partijen een aftocht biedt zonder al te veel gezichtsverlies, dan krijg je het stempel ‘Poetin-vriendje’. Mensen als Cliteur en Ralf Dekker, zeggen het een en ander over bijvoorbeeld de Minsk-akkoorden van 2015: ze gaan in op de historische totstandkoming van de huidige oorlog.

Maar ik doe dat niet — ik ga niet in op Poetins motieven. Ook ga ik niet in op de Russische historisch-culturele en militair-economische belangen in Oekraïne. Evenmin laat ik me uit over de vraag of de VS en de EU de Russische invasie hebben ‘uitgelokt’. Dit alles is irrelevant voor mijn standpunt. De uitkomst van het Oekraïne-referendum in 2016 was eenduidig: Nederland wil Oekraïne niet bij de EU. Het Nederlandse volk zit niet te wachten op een militair conflict in Oekraïne waar de EU-lidstaten in worden meegezogen. Een ware democraat in Nederland, verdedigt dit standpunt. Basta.

De EU is definitief het verkeerde pad op

Had men mij in 2014 om een standpunt gevraagd, toen ik Avondland en identiteit schreef, dan had ik waarschijnlijk een genuanceerder antwoord gegeven. Maar door alles wat ik de afgelopen acht jaar zag gebeuren, is een conflict met Rusland gewoon geen haalbare kaart meer. In 2015 had Europa nog wakker kunnen worden: weg met het cultuurmarxisme binnen de EU-instituties, Europa de-islamiseren (waarmee ook de olie- en islamstaten hun greep op ons zouden hebben verloren). Een harde en krachtige lijn tegenover de Russische expansie in het Oosten, zodat Rusland Europa weer zou respecteren vanuit een wederzijds verstaan van kracht en eigenwaarde. En dan allemaal samen wakker worden tegenover China en de uitbreiding van de Nieuwe Zijderoute (het Belt and Road Network), waarover ik overigens op acht september zal spreken in Brussel.

Anno 2022 is dit geen haalbare kaart meer. De EU is een cultuurmarxistisch instituut geworden, in handen van kosmopolieten en technocraten die via transnationale instituties cultuurmarxisme doorvoeren. Zelfs al zou Oekraïne de oorlog winnen van Rusland en daarna bij de EU komen, dan zou dit geen argument zijn vóór democratie. De EU legt nationale democratieën lam en overvleugelt ze. Landen als Hongarije en Polen krijgen voortdurend te maken met intimidatie en afpersing: hetzelfde is meermaals met Italië gebeurd. De schuldencrisis in Cyprus van 2012-2013 is ook tekenend, toen spaargeld van burgers werd geconfisqueerd om de EU te betalen.

Chantage van lidstaten

Binnen de huidige EU is het zo dat als een lidstaat geen experimentele hormooninjecties wil voor kindjes van zes jaar oud om van geslacht te veranderen, dat je dan al op een zwarte lijst komt en financieel wordt afgeknepen omdat je ‘de rechtstaat’ en ‘de mensenrechten’ zogezegd niet respecteert. De huidige Oekraïners koppen kogels aan het front om bij deze EU te mogen — dat wordt nog een mooie deceptie. Vanzelf krijgen ze ook tienduizenden moslims en Afrikanen om te onderhouden, onder de huidige EU-richtlijnen van bevolkingsverplaatsing en het nivelleren van asielaanvragen.

Wellicht trekken de oosterse lidstaten zich vanzelf terug uit de EU zodra ze onder de meest decadente West-Europese gekkigheid niet meer uit kunnen. Tegen die tijd zijn onze afdrachten al lang en breed opgegeten, en zijn we zelf vergrijsd en verarmd. Niets hiervan brengt ‘De Democratie’ in Oekraïne ook maar één stap dichterbij — het ís en blijft onzinnig om het conflict over dat land te duiden in termen van hyperwaarden.

Een commentator die reageerde, zag het nog het scherpst: als iemand zegt dat de oorlog in Oekraïne draait om ‘De Democratie’, dan bedoelen ze iets anders. Namelijk dat democratie het efficiëntste middel is om de domme massa (en de gemanipuleerde intelligentsia) te doen aanvaarden dat de macht ligt bij het internationaal grootbedrijf.

Hoezo ‘democratie’?

Wat stellen die democratieën, waarvoor zogezegd gevochten wordt, nu helemaal voor? In België kan het Vlaams Belang netto veel meer stemmen halen dan een Waalse socialistische partij, en evenveel zetels krijgen in het parlement. In de VS is de democratie zó versmolten met het grote geld achter de mediacampagnes, dat wie niet over minimaal een paar miljard dollar beschikt, geen enkele kans maakt. Dit houdt in dat de politieke kandidaat uiteindelijk de boodschap van grote donateurs zal moeten verkondigen, en blijft daar ook tijdens de uitoefening van het mandaat min of meer aan gebonden. Dankzij het verhaal van de laptop van Hunter Biden weten we al dat er op ongekend grote schaal is gefraudeerd door big tech om Joe Biden de verkiezingen te laten winnen.

In Nederland slaan oproepen om in het buitenland ‘De Democratie’ te verdedigen als een tang op een varken. Nederland kent onder meer: een premier die een staatssecretaris wegstuurt (dit kan zonder inbreng van de monarch of van het parlement alléén in een presidentieel stelsel, wat Nederland niet heeft); een premier die verkozen Kamerleden benoemt in een demissionair kabinet; ministeries die weigeren openheid te geven aan het parlement; ministers die staatszaken versturen via privé-emailaccounts; ambtenaren die bewust desinformatie voorleggen aan het parlement; veiligheidsdiensten die buiten alle boeken om dossiers aanleggen over kritische burgers en politici van de oppositie. Ouders van wie de staat de kinderen afneemt en de staat die ouders in de financiële afgrond duwt. Strafprocessen tegen de oppositieleider met interventies en aansturing op het hoogste ministeriële niveau. Dit is allemaal gaande, het zijn feiten.

Homogeniteit als voorwaarde

Nog los van dit alles kan een democratie sowieso alleen functioneren binnen een zekere homogeniteit van de bevolking. Wetten en normen in een land zijn uitvloeisels van de waarden van de inwoners. Die worden cultureel en demografisch bepaald. Demography is destiny. Als je geen samenhangend verhaal meer kunt produceren omdat je zoveel instroom hebt van niet-westerse immigranten, dan is het einde verhaal voor de democratie. Dan krijg je tribalisering. Het feest der democratie is binnen het Westen ten einde — laten we de Oekraïners geen sprookjes voorhouden.

Op dit event in Brussel op 8 september zal ik spreken over China, de geopolitiek en de schuldenvalstrik. Komt allen!

Ralf Dekker

Het democratiefestijn is afgelopen

De mythe van de westerse zelfhaat