In Vlaanderen stemt het Brusselse Vooruitboegbeeld Fouad Ahidar tegen een verbod op onverdoofd slachten, want ‘Allah zorgt ervoor dat de dieren geen pijn lijden.’ In Frankrijk vond Raquel Garrido, de echtgenote van LFI-boegbeeld Alexis Corbière en pas verkozen parlementslid van de Nouvelle union populaire écologique et sociale (Nupes) dat de uitspraken van Eric Zemmour enkele maanden geleden voor feestzaal Le Bataclan, ‘de verzoening met de terroristen’ verhinderden. Zemmour had daar in november vorig jaar in zijn typische polemische stijl gezegd dat voormalig president François Hollande er niet in geslaagd was om de Fransen vóór de aanslagen van 13 november 2015 te beschermen.

Nog een ander parlementslid van La France insoumise, Danièle Obono, is een groot voorstander van wijkvergaderingen, ‘en non mixité raciale’, waar blanken niet toegelaten worden en zegt ‘maar een beetje geweend te hebben’ na de aanslag tegen het satirisch weekblad Charlie Hebdo. Tijdens de voorbije campagne trok ze samen de straat op met Jeremy Corbyn, die als leider van Labour moest aftreden wegens zijn openlijk antisemitisme.

‘QRR’

We weten het. In Brussel doet Fouad Ahidar zijn uitspraak uit puur electoraal electoralisme. Het komt erop aan de allochtone stem te krijgen, ook al moeten daar principes voor sneuvelen. In Frankrijk kiest de radicale en dominante fractie van Jean-Luc Mélenchon binnen de Nupes vandaag duidelijk voor eenzelfde strategie. ‘La police tue’ en is intrinsiek ‘racistisch’ twitterde de derde man van de presidentsverkiezingen onlangs nadat de politie bij een wegcontrole in de buurt van Parijs het vuur had geopend op een auto die niet wilde stoppen. Hij en zijn acolieten doen dat soort uitspraken niet zomaar. Ze dienen een duidelijk doel: de allochtone kiezer doen inzien dat La France insoumise (LFI) hun enige spreekbuis is. Een blik op de scores van Mélenchon en zijn partij in sommige wijken toont trouwens dat deze strategie loont.

Het weekblad Valeurs actuelles heeft in zijn uitgave van vorige week een nauwkeurige analyse gepubliceerd van de zogenaamde ‘quartiers de reconquête républicaine’ (QRR) en het stemgedrag daar. De allereerste minister van binnenlandse zaken van Emmanuel Macron, Gérard Collomb, een oud-socialist, gebruikte het concept als eerste om wijken in grote steden aan te duiden waar de Franse Republiek het moeilijk heeft om haar gezag te doen heersen en waar drugsdealers en islamisten vaak een stilzwijgend bondgenootschap met elkaar sluiten. Sinds 2018 zet de politie daar extra middelen in. Tot nu toe met niet al te veel tastbaar resultaat.

Geen concurrentie van de moslimfundamentalisten

In de eerste ronde van de voorbije presidentsverkiezingen hebben deze ‘quartiers de reconquête républicaine’ massaal voor Jean-Luc Mélenchon gestemd, en bij de voorbije parlementsverkiezingen deden ze dat opnieuw voor de kandidaten van LFI. Enkele voorbeelden mogen volstaan om dat aan te tonen. Het resultaat is opvallend, zeker als je het vergelijkt met de scores die Nupes iets verder haalt, in wijken die niet het etiket QRR kregen. Opvallend detail: in heel wat van die wijken presenteerde de fundamentalistische Union des démocrates musulmans français (UDMF) van Nagib Azergui deze keer geen kandidaten. Het was Gilles Patret, de ondervoorzitter van de centrumrechtse Les Républicains (LR), die er in een interview met CNews op wees dat een massaal verspreid document op de sociale media de moslims had opgeroepen voor Mélenchon te stemmen, omdat ze er op die manier voor konden zorgen dat hij de tweede ronde haalde.

In het rode Toulouse, waar Mélenchon gemiddeld 36,95 procent haalde, zien we dat zijn resultaat in de twee QRR die de stad telt, daar ver bovenuit steekt, met 57 procent in de wijken Borderouge-Izards en Mirail-Reynerie. Hetzelfde fenomeen deed zich voor in Rouen, waar ‘Meluche’ 33 procent mocht optekenen, maar het in de twee probleemwijken van les Hauts de Rouen nog veel beter deed met 54 procent. Of in Vénissieux, waar 48,8 procent van de kiezers voor Jean-Luc Mélenchon stemde, met een uitschieter van 64 procent voor het beruchte quartier des Minguettes. De oefening gaat op voor al de 62 ‘quartiers de reconquête républicaine’ die Frankrijk volgens de website van de Franse regering vandaag telt.

‘Men heeft het recht om niet van de islam te houden.’

Le Mélenchon nouveau est arrivé… Want het electoraal opportunisme dat de atheïstische lider máximo van La France insoumise duidelijk geen windeieren legt, is van recente datum. Waar is de laïcard van weleer, de vroegere logebroeder van het Franse Grootoosten die met zoveel verve de republikeinse principes van levensbeschouwelijke neutraliteit in het onderwijs en de publieke ruimte verdedigde? Waar is de auteur die met Laïcité, réplique au discours de Nicolas Sarkozy, chanoine de Latran (Bruno Leprince, collectie ‘Café République’) een pamflet tegen toenmalig president Sarkozy schreef toen die een dialoog met de verschillende religies wilde opstarten om een ‘positieve laïciteit’ te verdedigen? Waar is de linkse politicus die na de aanslag tegen Le Bataclan in het televisieprogramma Salut les Terriens ‘het recht verdedigde om niet van de islam te houden’ en betwistte dat er van ‘islamofobie’ sprake kan zijn?

Datzelfde jaar, wanneer het weekblad Marianne hem ondervraagt over een gesluierde kandidate op de lijst voor de regionale verkiezingen van de trotskistische Nouveau Parti anticapitaliste, antwoordt hij: ‘Ik vind dat verkeerd (…) De arbeidersbeweging heeft altijd de overgang van intiem geloof naar uiterlijk vertoon moeten betalen. Want wat doen gesluierde vrouwen anders dan zichzelf een stigmata toekennen om daarna te klagen over de stigmatisering waarvan ze het slachtoffer zouden zijn?’

De boerka verbieden

En aan een zekere Eric Zemmour, toen die nog journalist was en medepresentator van het veelbekeken programma On n’est pas couché op de openbare omroep, zei Jean-Luc Mélenchon op 24 april 2010, op dat ogenblik nog voorzitter van het Front de gauche, de voorloper van LFI, dat de boerka moest verboden worden omdat dat kledingstuk ‘een provocatie tegen de Republiek is van fundamentalistische kringen.’ Het verbod zou ook gelden voor vrouwen die hem vrijwillig dragen.

Dat is allemaal verleden tijd vandaag. En het kantelpunt was duidelijk de beruchte ‘mars tegen de islamofobie’ van 10 november 2019 in Parijs. Ze werd georganiseerd door radicale moslims en massaal bijgewoond door de aanhangers en parlementsleden van LFI die aan de zijde van demonstranten defileerden die luidkeels ‘Allahu akbar’ schreeuwden. Jean-Luc Mélenchon heeft duidelijk begrepen dat er geen revolutie komt zonder de islamitische en allochtone stemmen.

Raquel Garrido

Le nouveau Mélenchon est arrivé, met dank aan de probleemwijken