De afgelopen dagen hadden sommige Walen het druk, want de kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen en de (misschien laatste) provincieraadsverkiezingen krijgen tijdens de Waalse Feesten de unieke kans de kiezers te ontmoeten in een ontspannen sfeer.

Wat me daarbij is opgevallen is de discretie van de pers over de manier waarop de nieuwe meerderheid Wallonië heeft gevierd. Natuurlijk zijn er altijd meer officiële gasten en diplomaten dan ‘gewone’ burgers.

‘Jean à la casquette’, Jan met de pet, gaat liever naar de ‘estaminets’ dan naar l’Elysette. Toch biedt zo’n feest een kans om Wallonië en zijn bestuur op de kaart te zetten, al was er weinig van te zien. Het ging over de traditionele steltenlopers – nu ook in vrouwelijke versie – en over de consumptie van de péket, de Waalse jenever…

Ploeteren in het slijk

Een andere leuke focus: de traditionele mis in het Waals in de Saint-Loupkerk, waar de priester ook de spot drijft met de politieke actualiteit. Pastoor Van Vynckt – wat een Vlaamse naam – had het én over Georges-Louis en Maxime, de twee jonge vaders van de nieuwe Waalse regering, én over de federale formatie.

‘I pestèlen dans l’berdouille’, zei hij, ze ploeteren in het slijk. En zelfs Vincent Van Quickenborne (Open Vld) werd er even bijgehaald dankzij zijn fameus politiecombi-incident, de Kortrijkse pipigate. De Waalse priester hoopte dat dat de Waalse excellenties gespaard zou blijven.

Belangrijke speech

Ook opvallend weinig commentaar en bedenkingen waren er bij de maidenspeech van de nieuwe Waalse minister-president, Adrien Dolimont (MR). Dat is nochtans een belangrijke speech over de toekomst van Wallonië, een ander Wallonië, een zonder de bijna eeuwig regerende socialisten. Die hebben hun verwijdering van de macht nog altijd niet helemaal verteerd.

Paul Magnette (PS) is, na zijn stap opzij in Charleroi voor zijn poulain Thomas Dermine, intussen terug met een reeks interviews. Hij wil de oppositie leiden tegen de vermaledijde rechtse conservatieve partijen, die tot nader order nog altijd veel centristen en progressieve blauwen in hun rangen tellen.

Verandering

De rol van de oppositie blijft wat ze altijd was. En dus zal men Magnette ontmoeten in allerlei linkse of extreemlinkse betogingen samen met de PTB van Raoul Hedebouw.

Een volksfront is dus niet noodzakelijk het monopolie van links

Dolimont zei dat een nieuw gevoel van verandering is opgestaan. Voor hem is het helder als bronwater dat de Walen echte vernieuwing wensen. Hij constateerde als liberale opvolger van Elio Di Rupo (PS) dat Wallonië een nieuw ‘front populaire’ heeft.

Opvallend: hij had het niet over de socialisten, de communisten of de groenen van hier of bij onze Franse buren, maar wel over de (h)echte toenadering tussen de liberalen en de voormalige christendemocraten. Een volksfront is dus niet noodzakelijk het monopolie van links.

Profiteurs van het systeem

Dolimont wil ‘une Wallonie Pokemon’, een Wallonië dat echt verandert, zich aanpast en moderner wordt. Daar is dan toch een breuk met vroeger: jarenlang was het discours dat we boven de taalgrens werden voorgesteld als profiteurs van het systeem, maar dat dat te maken had met de ingewikkelde economische en sociale Waalse situatie.

Of men keerde terug naar de goede oude tijd, waarin de Waalse industrie model stond voor een succesvolle, innoverende economie. Maar die tijd is voorbij.

‘Vandaag willen de Walen een fier Wallonië dat zich niet meer aan haar verleden vastklampt, maar een vechtend Wallonië dat zich wil hervormen in een streek waarvan de nieuwe toekomst met interesse zal worden gevolgd vanuit heel Europa’, aldus Dolimont. En hij is tegelijk realistisch: ‘De uitdaging is groot en de verwachtingen liggen heel hoog, maar we kunnen dat noodlot overwinnen.’

Het Wallonië van de toekomst

Voor Dolimont is het belangrijkste ‘de bewustwording, de fameuze “mindset”, zoals de Angelsaksen het verwoorden: er altijd in geloven, ondanks alles’. Een efficiënter Wallonië is noodzakelijk voor de toekomst. Daarvoor rekent Dolimont op de nieuwe generaties, op de jonge Walen die eind jaren negentig werden geboren.

Ingenieur Dolimont werd er zelfs poëtisch van, met een citaat van René Char: ‘Ce qui vient au monde pour ne rien troubler ne mérite ni égards ni patience.’ (‘Wat op de wereld komt om niets te verstoren verdient noch aandacht, noch geduld.’)

Voor Dolimont zijn sommige hervormingen meer dan noodzakelijk want ‘de Walen hebben ons een “mission possible” toevertrouwd’. Tout un programme…

René Char

De mission possible van het andere Waalse ‘front populaire’