Na de aanslag op de Nederlandse misdaadjournalist Peter R. de Vries zijn alle ogen weer gericht op de Mocro Maffia, zijnde het crimineel netwerk met thuishaven Amsterdam, dat in handen is van lieden van Marokkaanse komaf en zich gespecialiseerd heeft in de drugshandel.

Spilfiguur is ontegensprekelijk Ridouan Taghi die momenteel in een streng beveiligde gevangenis vertoeft, in afwachting van zijn proces, maar ook van daaruit zijn zaken verder blijft beheren en vermoedelijk de opdracht gaf tot de liquidatie. De vermoedelijke dader, rapper Delano G., is trouwens familiaal gelinkt aan de rechterhand van Taghi, Jaouad W.

Foto: Creative Commons

Driekwart van de hasj die vorig jaar wereldwijd in beslag werd genomen, komt uit Marokko

De islam en cannabis: een oud verhaal

Mooi zootje, waarbij af en toe nog steeds geluiden te beluisteren vallen die de groei en de bloei van dit milieu linken aan sociale achterstelling en kansarmoede. De waarheid is dat de Marokkaanse subcultuur in Nederland en België zich op de drugshandel heeft toegelegd net omdat het een gesloten subcultuur is die, met de islam als achtergrond, een sterk ressentiment koestert tegen de Europese samenleving. De blingbling en de BMW’s lust men wel, maar niet het verhaal van diploma’s en hard werken dat eraan verbonden is.

Het is eerst en vooral interessant om vast te stellen dat de moslimcultuur door het alcoholverbod sterk op drugsgebruik is georiënteerd. In Marokko is de teelt van de softdrug cannabis (‘hasj’, ‘weed’, marihuana) als sinds de zevende eeuw – het moment dus waar de profeet Mohammed opduikt – in zwang. Vandaag tieren vooral in het Rifgebergte de plantages welig. De overheid laat oogluikend toe: met een geschatte opbrengst van 10 miljard euro per jaar neemt deze ‘industrietak’ zowat 10% van het BNP voor haar rekening.

De smokkel gebeurt vooral via de Straat van Gibraltar en Spanje. Eens de EU binnen, is er geen enkele controle meer. In Nederland wordt het gebruik ervan gedoogd via de zogenaamde coffee shops. De Mocro Maffia is begonnen als cannabistrafiek vanuit thuisland Marokko, tot er meer te verdienen bleek met cocaïne uit voornamelijk Columbia. De organisatie ging steeds driester te werk, bende-oorlogen werden schering en inslag. Complete stadswijken zijn helemaal onder de controle van deze netwerken, waarbij de Marokkaanse clan-mentaliteit een niet te onderschatten cement is. In ‘Borgerokko maffia’ (2017) behandelde de overleden onderzoeksjournalist Raf Sauviller de Antwerpse tak van dit fenomeen.

Oorlogsstrategie

Vandaag kunnen we niet meer spreken over normale criminaliteitsbestrijding. Zeker in Nederland is men in de fase beland van een open oorlog tussen het systeem en de Marokkaanse maffia die met enorme financiële middelen een compleet schaduwleger en een enorm wapenarsenaal ter beschikking heeft. Journalisten, magistraten, rechercheurs, politici, niemand is nog veilig in deze totaaloorlog. De intimidatie werkt: niet iedereen wil voor de goede zaak het loodje leggen.

We hebben hier dus, voor alle duidelijkheid, met terreur te maken. Het ondermijnen van de rechtstaat en deze vervangen door een zwijg- en beschermsysteem gebaseerd op chantage en liquidatie, is het einddoel. Na het klassieke terrorisme wordt hier een tweede wapen in de strijd geworpen, zeg maar de infanterie na de artillerie. Ondertussen moet Nederland zich beraden over een oorlogsstrategie waar de linkerzijde nog steeds zeer preuts tegenover staat.

Geholpen door politiek-correcte logica

En dan zijn we weer bij het verhaal van de multiculturaliteit, het anti-discriminatieverhaal, de politiek-correcte logica die alle lieden met een zogenaamde ‘migratieachtergrond’ automatisch een slachtofferstatuut geeft. Nederland (en natuurlijk ook België) plukt nu de vruchten van dit decennia lange wegkijken, met dank aan de media. Ongeacht wie ze waren of wat ze deden, jonge allochtonen werden per definitie als slachtoffers van ongelijkheid beschouwd. Hun gebrek aan opleiding, diploma’s en kansen op de arbeidsmarkt werden dan even automatisch elementen van discriminatie, waarna hét stopwoord van het moment luidt: racisme.

Het is deze geïnstitutionaliseerde blindheid die heeft geleid tot de toestand van vandaag: een graduele uitbouw van gedoogbeleid, pampering, het ontstaan van no-go-zones, en vooral dus de schrik om hard op te treden en van racisme beschuldigd te worden. Vandaar loopt er een link naar de actuele woke-ideologie van ‘dekolonisering’ en vergeldingscultuur.

Van de straat naar de Jihad

Finaal wordt de oorlog van de Mocro Maffia dan zelfs – horresco referens – een bevrijdingsoorlog van de onderdrukten tegen de onderdrukker, onder het motto: ‘we pakken terug wat van ons is’. Deze vendetta-mentaliteit wordt er al vroeg ingelepeld, bij de kleine garnalen, de koeriers, de straatdealers: het systeem heeft hen misdeeld, en de grote betaaldag komt eraan. Groenlinks geeft hen de pap in de mond. Weerom kunnen religieuze motieven het revanchisme triggeren. Van de straat naar de Jihad, en terug. Overigens wordt een flink deel van het moslimterrorisme gefinancierd met drugshandel, en was de Islamitische Staat een notoire producent van de synthetische drug captagon.

Tot op vandaag kan men de sociologen, die deze drietrapsraket van revanchisme/criminaliteit/cultuuroorlog durven benoemen, op één hand tellen. Op de universiteiten is het onderwerp taboe. Afgezien van witte raven als de verguisde Marion van San, welke onderzoeker zou vandaag zijn/haar reputatie willen riskeren door nog maar te suggereren dat er een verband bestaat tussen islamcultuur en criminaliteit? Los van het voor iedereen vaststelbaar feit dat onze gevangenissen vooral worden bevolkt door vreemdelingen en mensen met een migratie-achtergrond, waarbij de Marokkanen met stip bovenaan staan.

Politieke islam

Het is evenmin politiek geoorloofd om het grotere plaatje te zien tussen de ontwrichtende kracht van deze criminele netwerken en het islamofascisme. De kwestie Ihsane Haouach, die heel merkwaardige dingen verkondigde over de rekkelijkheid van de democratische rechtstaat -en dat nadien weer probeerde te ontkennen – gaat niet over hoofddoeken maar over een sluipende islamisering met groenlinkse nuttige idioten als opstap. En neen, ze is misschien persoonlijk geen lid van de Moslimbroederschap (kan een vrouw dat überhaupt?) en al zeker niet van de Mocromaffia.

Toch kunnen de alarmbellen, die vandaag alleen vanuit rechts klinken, beter ernstig genomen worden. Er zijn krachten die vanuit dezelfde wortels vertrekken en op een bepaald ogenblik elkaar zullen vinden. Als men onze samenleving de oorlog verklaart, moeten wij niet over het geslacht der engelen discussiëren. Hoe dat eindigde, weten we.

Ridouane Taghi

Mocro Maffia: méér dan zomaar drugs