Het nieuws is al een paar dagen oud, maar is om zijn vermakelijkheidsgehalte in deze penibele tijden nog steeds actueel. Helena Dalli, Eurocommissaris voor Gelijkheid – een post die door Ursula von der Leyen werd gecreëerd – beviel onlangs van een werkdocument getiteld ‘Guidelines on Inclusive Communication’, waarin ze de taal wil opschonen en bevrijden van discriminerende wolfijzers. Ursula, de vrouw die geen stoel kreeg in Ankara: de bezorgdheid is begrijpelijk, de functie relevant.

Zeg niet: dames en heren

Tal van interessante richtlijnen worden geformuleerd in het klassieke woke-jargon, vermengd met de eurocratische aanstellerij die ook de kromtegraad van de bananen reguleert. Zo moet de aanspreektitel ‘beste dames en heren’ sneuvelen wegens discriminerend voor gender X, woorden als ‘voorzitter’ zijn uit den boze, alsook ‘politieman’, ‘brandweerman’, enz. Tot daar nog het vermakelijk gehalte waar niemand zich druk over maakt, want waarmee moet een gelijkheidscommissaris anders haar/zijn/hen dagen vullen.

Ongelukkig genoeg waagde mevrouw Dalli zich ook aan andere, grootsere voorstellen om de taal inclusiever te maken. Zo mag men niet meer over Maria spreken in een algemeen verhalende context, want dat is een Christelijke naam. Evenmin mogen we nog cultureel beladen termen als de Kerstvakantie gebruiken: vervang het door het neutralere ‘Wintervakantie’ of Holiday Season. Dat schoot bij rechtse Italiaanse politici, waaronder Matteo Salvini van de Lega Nord, én het Vaticaan in het verkeerde keelgat. Wablieft, de Heilige Maagd op de verboden lijst? Kerstmis afschaffen? Wie vraagt daarom?

Eigenlijk niemand. Maar zoals gezegd: gelijkheidscommissarissen moeten zich met iets bezig houden. Geschrokken van de reacties trok Dalli het document terug ‘om het nog wat te verfijnen’. We zijn benieuwd.

Miss Malta

Mevrouw Dalli op heur Twitter pagina.

Maar wie is in godsnaam die Helena Dalli, wereldberoemd in de dwergstaat Malta? Het begin van haar carrière laat niet vermoeden dat ze zich met vrouwenrechten of feminisme zou inlaten. In feite is ze in 1962 geboren als Helena Zabbar maar ze nam de naam van haar echtgenoot aan, lid van een invloedrijke Maltese familie, niet vies van nepotisme en maffieuze belangenvermenging.

In 1979 kwam ze als Miss Malta terecht op de Miss-World verkiezingen in Londen, waar ze bleef hangen om een communicatiebureau te runnen. Eens opgevist door de socialistische partij van Joseph Muscat (zijn naam valt in de Panama Papers en in een doofpotschandaal rond de vermoorde journaliste Daphne Caruana Galizia) profileerde ze zich vanuit het niets rond vrouwenrechten en gendergelijkheid.

Dat leverde haar in 2019 uiteindelijk de post op van Eurocommissaris voor Gelijkheid. Om maar te zeggen: je hebt wokes die als nuttige idioten mannen een rok willen aanmeten, maar het is ook een verdienmodel, de nieuwe standaard om als een raket in de juiste stoel neer te ploffen.

Maar dus dat afgeschaft Kerstfeest in naam van de inclusiviteit. Er wordt van geen enkele godsdienst verwacht dat ze haar terminologie neutraliseert teneinde andersdenkenden niet te bruuskeren. Moslims worden niet gevraagd om het woord Ramadan te vervangen door neutralere termen als ‘vasten’ of ‘religieus dieet’. Ze zouden het ook niet doen. En islam betekent gewoon ‘onderwerping’, hoe duidelijk kan men zijn. Maar er is nog een verschil: Europa, waar de EU voor heet te staan, heeft wel degelijk een cultureel erfgoed en een verzameling van levende tradities die we moeten koesteren en die gewoon bovenaan de canon thuis horen.

Als aanhanger van de verlichting ben ik onvoorwaardelijk voor de strikte scheiding van kerk en staat en voor een levensbeschouwelijk neutrale overheid. Niettemin, het eerste wat ik als ongelovige doe, waar ik ook in Europa vertoef, is een kerk of een kathedraal binnengaan. Waarom? Omdat het prachtige bouwwerken zijn die formidabele kunst herbergen en onze identiteit weerspiegelen, die op zich complex en gelaagd is. Anders zou de Mechelse Sint-Romboutskathedraal bovenaan nooit satirische aapfiguren kunnen bevatten, fantasietjes van de franc-maçons.

Oikofobie

Het Christendom is dus méér dan de geloofsleer waar de Romeinse Curie over waakt. Ons Kerstfeest is overigens een versmelting van de viering van de geboorte van Jezus (die naar alle waarschijnlijkheid helemaal niet op 25 december ter wereld kwam) en het Germaanse Joelfeest, moment waarop de dagen weer beginnen te lengen. Op zijn beurt valt dit samen met het zonnewendefeest van de Romeinse god Saturnus alias de Natalis Solis Invicti. Meteen ook de geboortedatum van de Iraanse god Mithras, de ´zon der rechtvaardigheid´. Diversiteit en vermenging dus binnen de traditie, niemand hoeft ons daarin lessen te geven.

Maar daar hebben de gelijkheidsagenten geen oog voor. De ‘neutralisering’ van symbolen, rituelen en feestdagen die aan onze Europese cultuur gebonden zijn, dient dan ook helemaal niet om personen en groepen te ontzien, maar om ons eigen verleden en onze cultuur opzij te schuiven, iets wat filosoof Roger Scruton in 2004 benoemde als oikofobie, letterlijk de afkeer van het eigen huis. Het is een vorm van postmodern nihilisme die typisch westers is en vandaag vooral via de woke-cultuur opgang maakt. Als homo mag je dus niet rechts zijn of zich inlaten met culturele identiteit, want dan verstoor je de progressieve canon.

Deze culturele zelfhaat, vermomd onder allerlei alibi’s van non-discriminatie, spreidt uiteindelijk het bedje voor de islamisering, dat is de ultieme ironie. Zoals gezegd: moslims zullen in naam van de tolerantie hun Ramadan niet opgeven of politiek correct verhullen, maar dwingen wel de autochtone cultuur tot aanpassing in naam van de tolerantie. Beseft Helena Dalli dat? Wellicht niet. Ze wil alsmaar meer gelijkheid en roept daarmee de ongelijkheid op. Ze predikt de inclusie en de non-discriminatie, maar ze moet daartoe haar eigen wortels opgeven. Ze leutert alsmaar over democratie, zoals heel de EU-gebedstoren, maar miskent de fundamenten ervan.

Schizofrenie

En zo blijkt ‘gelijkheid’ (equality) een gevaarlijk containerbegrip. Je kan er het recht op homoseksualiteit mee verdedigen, het niet-discrimineren op basis van huidskleur, maar even goed is het een stoplap om meningen te fnuiken, voor taalpolitie te spelen, en aan culturele epuratie te doen in de zuiverste traditie van het cultuurmarxisme. Zoals alle gelijkheidsideologen geraakt Dalli verstrikt in het spagaat, want door de islam tegemoet te komen omarmt ze een religie die niet anders doet dan discrimineren op basis van geloof, sekse, geaardheid. De islam zal uiteindelijk de rotte vruchten pukken van het inclusiviteitsdenken, zoals Van Rooy, Cliteur, Baudet en Zemmour al tot in den treure betoogden.

Noteer overigens dat het Europees parlement al in 2019 een algemene richtsnoer voor Inclusief Taalgebruik publiceerde, die in één adem elke vorm van seksuele discriminatie wil bestrijden, én in naam van de godsdienstvrijheid de Christelijke iconen wil bannen.

Het is dezelfde schizofrenie die Groen/Ecolo vertonen wanneer ze vasthouden aan het onverdoofd slachten en de hoofddoek: tegelijk de allochtone cultuur pamperen, en jammeren wanneer vrouwen op straat lastig gevallen worden. Voor dierenrechten gaan, en schapen op de meest barbaarse manier ritueel laten kelen. Maar wat eurocommissarissen in hun kabinetten bekokstoven is van een andere orde. Het kladje van Dalli is weliswaar weer de interne keuken in gegaan, meer het komt terug op ons bord, en wat Europa uiteindelijk beslist, heeft rechtsmacht boven de nationale rechtspraak. Prettig Kerstfeest.

Ondertussen vraagt de islamitische golfstaat Qatar, waar homoseksualiteit verboden is, om tijdens het WK voetbal de tradities van het land te respecteren en niét als homokoppel op de straat te flaneren. Als niet-homo en niet-bezoeker zal me dat weinig moeite kosten om die eis te respecteren. Maar als Europa ons de Europese cultuur wil afnemen, is het tijd om ook een paar eisen te formuleren. En ze af te dwingen, niet enkel met een vodje papier. Misschien moet Helena Dalli er eens de geschiedenis van haar eigen eiland op nalezen.

Robert Scruton

Zeg niet ‘Kerstvakantie’ maar ‘Holiday Season’