De Brusselse politie heeft een slechte reputatie op gebied van klachtenbehandeling. Daarenboven laat de demografische evolutie van de stad zich ook voelen in het etnisch profiel van de agenten. Dat zou op zich geen probleem mogen zijn, ware het niet dat daar blijkbaar ook verschuivingen inzake cultuur en mentaliteit mee gepaard gaan. Je zal maar blank zijn, vrouw en Nederlandstalig, in een franco-Arabische macho-omgeving.

Ons-kent-ons

Op Facebook doet Romi Verhaeghe, masterstudente aan de VUB en de KUL, het omstandig relaas van een hallucinante ervaring die ze had in Brussel. Op zondag 1 november in de namiddag fietste ze met haar vriendin doorheen de hoofdstad, toen ze beiden met verkeersagressie te maken kregen vanwege twee mannen in een auto, een dertiger en een veertiger, die in het Frans koosnaampjes toeschreeuwden als ‘vieze hoer’ en ‘ga uw moeder neuken’ (nique ta mère). De meisjes fietsten weg, maar werden vervolgens klem gereden, waarna het duo een van hen bij de haren in de auto probeerde te sleuren. Romi belde naar de noodcentrale en kreeg enkel een eentalig Franse telefonist aan de lijn. Ondertussen gingen de mishandelingen door (met het hoofd van haar vriendin op de auto bonken, spugen) tot een buurtbewoner tussen kwam.

Na een half uur pas arriveerde de politie, ook weer eentalig Franse agenten die… een babbeltje begonnen met de mannen in kwestie. Het aansluitend verhoor op het politiebureel van Anderlecht gebeurde in het Frans, waarbij de vriendschappelijke relatie opviel tussen de belagers en de agenten, terwijl de meisjes verder werden geïntimideerd en aangeraden om geen klacht in te dienen. Integendeel zelfs, het waren de twee mannen die in het proces-verbaal lieten opnemen dat zij aangevallen (!) werden, wat de agenten toeliet om te zeggen dat het ‘woord tegen woord was’.

Etnische context

Vrienden van de meisjes die ondertussen waren opgedaagd om de fietsen op te halen, werden mee geboeid binnengeleid en verhoord. Alles ging er baldadig aan toe en verliep in een sfeer van victim blaming. Van coronavoorzorgen geen sprake. Uiteindelijk gingen de belagers lachend buiten en stuurde de politie de meisjes wandelen zonder Nederlandstalig PV, maar met de vermelding dat ze de twee hen hadden aangeklaagd wegens mishandeling en dat ze een brief in de bus mochten verwachten.

De verontwaardiging bij de meisjes is uiteraard groot, maar wie het relaas leest, vraagt zich toch onmiddellijk af in welke sociale context zo’n fout politieoptreden mogelijk is, en waarom die agenten zo amicaal omgingen met de geweldplegers. Ik heb het ook mailsgewijs gevraagd aan Romi Verhaeghe, die bevestigt dat het om ‘mannen van vreemde origine’ ging, ‘vermoedelijk van Marokkaanse/ Turkse/ Armeense/ Algerijnse/ Syrische/… afkomst’. Hetzelfde allochtoon profiel gold voor de agenten.

Bewust wilde ze ‘de identiteit van de aanvallers niet vrijgegeven omdat ze geen culturele en politieke debatten wil voeren’, aldus de mail. Nu is mevrouw Verhaeghe diversiteitsconsultant bij Chiro Vlaanderen en vertrekt ze vermoedelijk van een maatschappijbeeld waarin multiculturaliteit een centrale rol speelt. Dat is haar goed recht. Maar politioneel wangedrag inclusief taaltoestanden aanklagen, en de etnische context bewust niét vermelden, dat lijkt toch op verregaande schizofrenie.

In het kader van een diversiteitspolitiek

We hebben hier dus 1) Brusselse politie die weigert een klacht in het Nederlands te behandelen, 2) allochtone agenten en daders die onder één hoedje spelen, en 3) vrouwelijke slachtoffers die geïntimideerd en belachelijk gemaakt worden. Anders gezegd: het optreden van de Brusselse politie was frappant racistisch én misogyn.

Het gegeven dat lieden van Marokkaanse afkomst, in het kader van een diversiteitspolitiek, de politiediensten bevolken om aan anti-Vlaams en anti-autochtoon racisme te doen, inclusief het vervalsen van PV’s, is iets waar bijvoorbeeld het VRT-programma Pano zou kunnen op doorbomen. Helaas, de media moedigen in deze een zwijgcultuur aan. Het Brusselse magazine Bruzz doet het verhaal nog eens uitgebreid en contacteerde blijkbaar de slachtoffers voor extra informatie, maar nergens een letter over de etnische context. Men spreekt dan omfloerst over ‘zinloos geweld’, terwijl het eigenlijk om gerichte agressie gaat.

Omerta

Achteraf kreeg Romi Verhaeghe nog een telefoontje van de woordvoerster van de politiezone in kwestie, die haar Facebookbericht had gelezen, maar ‘nauwelijks iets had gevonden in het systeem’ over het incident. Naar alle waarschijnlijkheid is alles in de prullenmand terechtgekomen. Dankzij deze omerta, die de slachtoffers zelf ook ondersteunen, wegens ‘geen politieke of culturele debatten willen voeren’, worden daders van een bepaalde origine aangemoedigd en zal dit nog gebeuren.

Men kan die zwijgcultuur enkel verklaren vanuit een ideologische tunnelvisie die gekleurde mensen per definitie als slachtoffers ziet, ook als ze zwaar in de fout gaan. Dus culpabiliseert men de echte slachtoffers . Het kwam gelukkig niet tot een verkrachting in bovenstaand geval, maar de sfeer van seksuele intimidatie hing volgens de getuigenis doorlopend in de lucht, gecombineerd met anti-blank ressentiment.

Een vorm van masochisme

De conclusie is, dat er niet alleen een linkse weldenkendheid bestaat die problemen rond multiculturaliteit onder de mat veegt, maar ook een vorm van masochisme, waarbij mishandelde vrouwen hun belagers in bescherming nemen door hun etnisch profiel te verzwijgen. Het probleem is niet alleen de agressie, maar ook de zwijgcultuur bij slachtoffers in naam van de ‘diversiteit’. Terwijl heel het gedrag en de uitlatingen van het Brusselse duo wijzen op verregaande misogynie, verbonden aan een bepaald cultureel waardenstelsel.

Ook inzake homofobie tekent zich een vast patroon af van allochtonen die holebikoppels viseren en zelfs brutaliseren. Maar vermits holebi’s overwegend linksdraaiend zijn, miskennen ze de etnische en culturele dimensie van wat ze zelf ondergaan. Iemand met het opleidingsniveau van Romi Verhaeghe zou beter moeten weten en de feiten onder ogen zien. Idee voor een eindverhandeling misschien?

Andermaal blijkt het essentieel om politiek correcte taboes te doorbreken. Ja, Brussel is een hell hole met corrupte flikken, ja, een franco-Arabische maffiacultuur tekent er zich af, en ja, vrouwen moeten er niet zomaar rondfietsen en mannen in hun BMW hinderen. Stof voor een cultureel én politiek debat, voorwaar.

Romi Verhaeghe

Brusselse politie dekt allochtone agressie