Mijn buddy in het Brusselse leven en organisator van uitmuntende diners, Pieter Cleppe, met als levensmotto – you’re probably not a Liberal if you have never been called a Conservative – publiceerde hier onlangs een verheffend en informatief stuk over cancel culture.

Dit wil zeggen dat mensen sociaal, economisch en professioneel worden uitgesloten vanwege ‘onaanvaardbare’ uitlatingen en gedrag, waarbij extreemlinks in de praktijk bepaalt wat als ‘onaanvaardbaar’ geldt. Harry Potter auteur J.K. Rowling mocht bijvoorbeeld niet aanwezig zijn bij de Harry Potter-reünie, omdat zij kritiek uitte op de uitspraak ‘mensen die menstrueren’.

Keihard deugen blijkt de institutionele norm

Cleppe schrijft: ‘een nieuwe studie van Harvard onder politicologen over de hele wereld toont dat 72% van hen naar links neigt, waarvan 14% naar radicaal links. In de Verenigde Staten is 80% van de politicologen links georiënteerd. […] In het Verenigd Koninkrijk gaf één op de drie academici (35%) al toe aan ‘zelfcensuur’ te doen, uit angst voor negatieve gevolgen van anderen – zoals het verlies van privileges, degradatie of zelfs lichamelijk letsel. En, in het Verenigd Koninkrijk is 25% van de studenten bang om openlijk voor hun mening uit te komen. 12% hoorde reeds van incidenten waarbij de academische vrijheid werd belemmerd.’

Ook noemt hij een onderzoek dat stelt dat in vijf jaar tijd 426 academici het doelwit werden van opheffingscultuur, waarbij in 74% van de gevallen een sanctie werd opgelegd.

Uit Cleppes constateringen dienen zich twee belangrijke conclusies aan. Ten eerste, de liberale cultuur heeft zijn eindpunt bereikt en levensvatbaarheid verloren. Dit zal even slikken zijn voor onze vrienden zoals Maarten Boudry en Dirk Verhofstadt, maar het is onvermijdelijk. Dit is uiteindelijk gewoon een klassenvraagstuk: zijn de liberale bourgeois-conservatieven even bevlogen en geharnast in de strijd voor vrijheid en cultuur, als de radicaal-linkse activisten zijn in hun strijd tégen onze vrijheid en cultuur? Het antwoord is neen, en daarom hebben we op lange termijn meer aan groepen als Génération Identitaire en het Vlaams Belang, die minder bevattelijk zijn voor ‘wat men in de goede kringen van hen denkt’. De tweede conclusie is belangrijker nog, en slaat op de levensvatbaarheid van onze eigen soeverein-patriottische tegencultuur.

Opgewarmde fossielen gaan het verschil niet maken

Namen zoals Salmon Rushdie en Noam Chomsky zijn weliswaar tegen de opheffingscultuur, maar zeggen de generatie die nu opgroeit natuurlijk helemaal niets. Dit zijn oude stoffige iconen van een vorige generatie die nog is opgegroeid met pillen van boeken.

Tegenwoordig worden jongeren gevormd door influencers op YouTube en door Hollywood films. De diepgang is uiterst beperkt of zeg gerust totaal afwezig. Acteurs zoals Emma Watson en Daniel Radcliffe kunnen prima wegkomen met het cancelen van de schrijfster J.K. Rowling, aan wie zij hun miljoenen en feitelijk al hun bekendheid om te beginnen te danken hebben. In dit oppervlakkige klimaat van weke geesten hoeven zij geen lastige vragen te verwachten. Moraliteit is in dit universum van links deugproken uiterst manicheïsch oftewel zwart-wit.

Slagenwisseling

As je op dit terrein de slagenwisseling aangaat, ben je gedoemd hem te verliezen, want de diepgang van de conservatieve cultuur is door deze weke puddingbreinen überhaupt niet te bevatten. Alles hangt in dit bestaande film- en cultuurwereldje aan elkaar van oppervlakkig ‘deugpronken’, oftewel: transgenders, het klimaat, aangespoelde moslims en kindjes in Afrika. Allemaal zielig en het Westen moet boete doen.

Wie hier tegenin gaat is een gevoelloze pestkop en direct onpopulair en gecanceld nog voordat er een woord over de inhoud is gezegd. Ethische reflectie is hier dus simpelweg niet aan de orde, het gaat om populariteit die men verwerft door in te spelen op gevoelens van mededogen, zelfhaat en slachtofferschap.

Einde van het liberalisme

Dit alles heeft ook een ideologische verklaring: als het liberalisme verder gaat dan een minimale verdediging van individuele natuurrechten, en ook bijvoorbeeld ‘menselijke waardigheid’ in zijn curriculum opneemt, dan volgen deze excessen vanzelf. Er is immers altijd wel iemand die zich aangevallen voelt of aangetast in zijn ‘waardigheid’ door een aspect van de Europese cultuur. Op het einde moet het liberalisme dan de mores reguleren om aan die gevoelens te beantwoorden. Dit opent ieder facet van het leven voor totalitaire inmenging.

Om twee redenen is dit het einde van het liberalisme. Ten eerste omdat mensen nu worden gezien en behandeld als verlengstuk van hun huidskleur, geslacht en seksuele oriëntatie. Er blijft alleen groepsdenken over en geen ruimte voor de ontplooiing van de individuele ziel. Collectivisme sluit verheffing op basis van individuele merites bij voorbaat uit.

Ten tweede is dit een speelveld waarin de staat en het individu niet neutraal kunnen blijven. Zoals Jordan Peterson al opmerkte: er zijn zoveel linkse mensen actief binnen de instituties, dat de kans dat zij alleen nog mensen aannemen met overeenkomstige politieke voorkeuren, de honderd procent aantikt. Je kunt erover discussiëren of dit een gepland verhaal is, maar in de praktijk doet dat er niet toe.

Salonfähigheid is de dood van het Westen

Het is chique en salonfähig om te stellen dat de staat ‘kleurenblind’ zou moeten zijn, zoals Cleppe meent, maar zinloos in de praktijk. Wie bijvoorbeeld stelt dat de overheid geen oordeel zou moeten hebben over Zwarte Piet. En dit wil laten bepalen door de samenleving, die gedoogt in de praktijk de opheffingscultuur, die al lang domineert binnen en via de staat. Beter spreken we hardop uit dat de staat Zwarte Piet met hand en tand dient te verdedigen. Want de vijanden van Zwarte Piet zijn precies zo gehard en toegewijd in hun strijd. Door met tempering en distantie op hen te reageren, blijven zij een voorsprong houden in het intimideren van het maatschappelijk middenveld. Wie zich boven de cultuurstrijd verheven acht, is gedoemd hem te verliezen.

We kunnen discussiëren over de vraag of opheffingscultuur nu door de overheid wordt opgelegd, maar dat is een gepasseerd station. Als je zoals J.K. Rowling in de praktijk wordt gecanceld voor de meest gematigde overtuigingen, dan doet het er niet toe of dit vanuit de overheid komt, vanuit private bedrijven of vanuit activisten op het internet. De gevolgen zijn overal integraal merkbaar, en daarom is een tegenzuil ook een vereiste integrale oplossing. Hiermee bedoel ik een tegencultuur van standvastige mensen die elkaar economisch versterken en openlijk maling hebben aan de ‘deugcultuur’.

Wat zelf doen?

Dan rest de vraag, wat wél te doen, wat zelf te doen? Het antwoord op deze vraag ontstond toen ik de serie: ‘The Man in the High Castle’ volgde. Het is een serie die in veel opzichten weigert te deugen door gewoon te laten zien hoe Amerika er had uitgezien als Duitsland en Japan de oorlog hadden gewonnen.

Het meest interessant zijn hier de personages, die het zelfbeeld van de winnaars inzichtelijk maken en die onapologetisch hun eigen waarden uitleven. Als je dit concept doortrekt dan kun je dus gewoon als anti-woke cultuurpersoon een eigen wereld scheppen op basis van je eigen waarden. Er moet gewoon een rechtse Amazon komen, een rechtse Netflix en een rechtse Amazon Prime. De doelgroep is economisch groot genoeg en onszelf nog langer geestelijk vergiftigen met pro-globalistisch cultuurvermaak is geen optie.

Racistischer dan ooit

Het einde van het liberalisme is al benoemd en het spreekt ook keihard uit de feiten die Cleppe aanhaalt. Zwarten blijken nu racistischer dan de blanken ooit zijn geweest. Nu men zich op universiteiten en spoedig ook de werkvloer wil afsplitsen en afscheiden in zogeheten ‘non-white spaces’. Nu roepen deze pigmentverwenden ook al openlijk dat er te veel blanke mensen rondlopen op de universiteit.

Steeds duidelijker blijkt antiracisme gewoon een anti-blanke en anti-Europese ideologie. Dit heeft immers niets meer met integratie of meritocratie te maken. Zelfs Martin Luther King zou dit in de felste bewoordingen veroordelen. Want dit betekent ook het einde van vriendschappen en verhoudingen over raciale lijnen heen. Maar woke is nu eenmaal niet te stoppen met rationele argumenten. Keer op keer blijken deze activisten alléén in staat tot hysterie, morele verontwaardiging, broodroof en agressie.

De strijd met woke zal dus met andere middelen worden beslecht dan die van de pen, en tot die tijd bouwen wij aan een eigen cultureel universum.

Rowling

Sam Van Rooy: ‘Woke advies Taalunie over genderneutraal taalgebruik is waanzin’

Maling hebben aan opheffingscultuur is enige oplossing