De laatste zucht van Simone Barreto Silva ging wereldwijd door merg en been. Ze stierf in de armen van een hulpverlener, vechtend voor het leven en dus haar drie kleine kinderen. ‘Zeg mijn kinderen dat ik van ze houd’, waren haar laatste woorden tegen de hulpverlener. Simone liet het leven na de terreuraanslag in een kerk in Nice vorige week. Ik kan en wil mij zelfs niet plaatsen in de schoenen van die hulpverlener. Of van diegene die de boodschap moet brengen en de tranen moet opvangen van drie paar kinderogen. Wat eerst een taak van een moeder was, is nu de taak van een vreemde.

Islamist vs islamiet

Simone is overleden, nadat de Franse president Macron de oorlog verklaarde aan het islamisme. Simone is overleden, omdat een deel van de moslimbevolking wereldwijd zich beledigd voelt door cartoons van haar profeet Mohammed. Simone laat drie kleine kinderen achter, omdat een deel van de moslimgemeenschap wereldwijd meent dat vrijheid van meningsuiting ondergeschikt is aan haar ideologie.

Simone en Samuel zijn overleden omdat moslims wereldwijd geen front hebben gevormd tegen het islamisme. Integendeel, ze hebben bewust en onbewust de activiteiten van het islamisme gesteund en zelfs gepropageerd. In naam van de vrijheid van religie. En net dat heeft ze in het hoekje van de islampropagandist, de ideoloog, geduwd. En op die manier worden miljoenen moslims die oprecht geloven in een diepgaande connectie met god gestigmatiseerd.

De meerderheid van de niet-moslims kan geen onderscheid meer maken tussen een islamist en een moslims. Dat is de actuele, uitzichtloze situatie waarin we nu zitten. Er is geen debat meer, geen gezonde dialoog en zelfs geen inspanningen meer om een diverse samenleving te organiseren op de fundamenten van de scheiding van kerk en staat en de verlichting. Die laatste woorden werken tegenwoordig zelfs als een rode lap op een stier bij vele moslims die menen dat de verlichting synoniem is aan islamofobie.

Liberale imams

Ik word woest op die moslims wanneer ik een imam in een banlieue van Parijs hoor spreken. Met neergeslagen schouders en een blik van verdriet en onmacht zegt hij dat hij het gevaar en de terreur van het islamisme al jaren geleden zag aankomen. ‘Het islamisme is het gif van de islam. Het staat ons in de weg. Als de islamisten aan de vrijheid komen, dan komen ze aan de Franse beschaving. Ze willen haat en verdeeldheid zaaien.’

De imam is al eens door het oog van de naald gekropen omdat hij tegen het salafisme is. ‘En omdat ik de boerka wil verbieden in Frankrijk. Ik ontvang doodsbedreigingen en krijg al gedurende vijftien jaar dag en nacht politiebewaking. Mijn familie is voor haar eigen veiligheid in het buitenland. En ik, ik laat mijn vrijheid beperken om de vrijheid te verdedigen. Uit liefde voor dit land.’

Een Franse terreurexpert noemt dit nog maar het begin. Hij voegt ook een nieuw begrip toe aan de oorlogsterminologie van de islamisten: het terrorisme van de straathoek. Gewone mensen die met heel simpele middelen terreur zaaien en mensen vermoorden uit naam van hun religie. Hij wijst op de alledaagsheid van die middelen en de continue aanwezigheid van het mogelijk gevaar onder de Franse bevolking.

Belediging

De man die Simone opving nadat ze uit de kerk kon ontsnappen is zelf een moslim. Hij zegt dat alle moslims in Frankrijk en Europa moeten opstaan om hier een eind aan te maken.

In De Zevende Dag op 1 november zegt imam Khalid Benhaddou dat de grootste belediging jegens de profeet Mohammed niet zozeer de controversiële cartoons zijn. De grootste belediging jegens de profeet is in naam van zijn religie op barbaarse wijze kelen oversnijden. Het is niet enkel een belediging jegens de profeet, maar ook jegens alle moslims in de wereld die hierdoor een stigma toebedeeld krijgen. En gelijk heeft hij. De imam in Parijs en imam Benhaddou brengen uiteindelijk met hun stemmen toch wat kalmte in de groeiende nervositeit van de diverse samenleving.

Angst voor intimidatie

In Nederland zegt een andere imam dan weer dat er een wet moet komen om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Het beledigen van de profeet Mohammad zou dan beperkt worden. En dat terwijl het bloed van Samuel Paty nog niet is opgedroogd. Jonge moslims demonsteren in Arnhem omdat ze negatieve boodschappen over hun religie en hun profeet willen counteren. De prioriteit is niet een mensenleven maar een personencultus. De prioriteit is heel het Westen en de westerse beschaving beschuldigen van islamofobie om de ideologie nog meer te propageren.

Ondertussen hoor ik een bevriende advocaat praten over zijn islamitische cliënt die deze gruweldaden in naam van de islam niet meer durft te veroordelen. Die z’n kinderen verplicht naar de koranlessen stuurt in Antwerpen, uit angst voor veroordelingen in de eigen gemeenschap. Nog andere moslimvrienden praten bevlogen over vrijheden. Over de absurditeit van gekrenkte ego’s onder de moslimbevolking om ‘ocharme een onnozele cartoon van een man die ze nooit in het echt hebben gezien’. Niet mijn woorden, maar van praktiserende moslims die op de meest authentieke manier hun connectie met god beleven. Zonder dat ze het gevoel hebben dat hun religieuze vrijheid beperkt wordt in Vlaanderen. Wanneer ik vraag waarom ze dit niet luidop zeggen in hun eigen gemeenschap, dan zwijgen ze. Niemand durft toe te geven dat ze zoals de imam in Parijs bedreigd, geïntimideerd, kortweg geterroriseerd zullen worden als ze openlijk hun gemeenschap bekritiseren.

Islamofoob

Ik ontvang vaak dreigmails van Turkse Erdogan-fanatici omdat ik de opdringerige aanwezigheid van Diyanet in Vlaanderen in vraag stel. Nog recent werd ik uitgemaakt voor islamofoob, door Vlaamse niet-moslims. Omdat ik waarschuwde voor de actieve en militante aanwezigheid van het islamisme in Vlaanderen.

Een Vlaams-Turkse seculiere moslima maakte me attent op de Turkse symboolpolitiek van gesluierde moslima’s. Zij heeft zelf ironisch genoeg sympathie voor de Grijze Wolven. In dat milieu kom je nog eens wat te weten. Zo dragen jonge, Turkse moslima’s bijvoorbeeld hun hoofddoeken op verschillende wijzen om aan te tonen bij welke ideologie of strekking ze horen: de politieke islam van Erdogan of de Gülenisten, de Naksibendi-sekte, of de Acz-Mendi sekte. Religie wordt op die manier ideologie. Men is meer bezig met uiterlijke kenmerken dan dat men oog heeft voor de innerlijke en spirituele connectie met god. De vraag is natuurlijk of deze observatie nu islamofoob is.

Een geschiedenis van discriminatie

In de jaren 80 ging een alevitisch meisje uit een gezin in een Limburgs mijngemeente trouwen met een orthodoxe moslim. Na een aantal weken werd ze als vuilnis gedumpt op de drempel van het ouderlijk huis. De orthodoxe familie had haar niet had kunnen bekeren, ondanks de vele rituele baden die ze had moeten nemen. Is het benoemen van die bekeringsdrang in hartje Vlaanderen islamofoob?

We herdenken nog steeds de slachtoffers van de verschillende bloedbaden in Turkije gericht tegen andersdenkenden en andersgelovigen door een groep moslims die nu aan de macht is in Ankara. Zij bepalen de toekomst van miljoenen jongeren die openlijk durven zeggen dat ze geen moslim zijn. Als ik mij daarbij vragen stel, moet ik rekening houden met de gevoelens van de moslims en mijn woorden honderd keer wikken en wegen om toch maar niet islamofoob te klinken.

Mijn neef is fiscaal expert, maar werkt als security agent in een ziekenhuis in Ankara. Hij krijg namelijk geen kansen op de arbeidsmarkt. Alevieten en andere geloofsgemeenschappen worden nog altijd gediscrimineerd door moslims in Turkije op vlak van werk, onderwijs en op sociaal vlak. Wanneer ik deze onrechtvaardigheid aankaart, ben ik een islamofoob. Ik importeer zogezegd buitenlandse conflicten naar Vlaanderen. Dat vinden de Diyanet-adepten die in Europese straten Armenen aanvallen omdat er een oorlog woedt tussen Armenië en Azerbeidzjan. Ze schitteren in platvloersheid door mij uit te schelden in het Turks. En ze geven mij aan bij de Turkse minister van Binnenlandse Zaken.

Ik ontken het bestaan van islamofobie in Vlaanderen hoegenaamd niet. Willen moslims dan het onrecht en de discriminatie vertrekkende vanuit hun geloof dan ook even bevestigen? Dat er een geschiedenis van discriminatie en bekeringsdrang bestaat? Willen moslims dan ook even toegeven dat het islamisme mensen doodt? Willen ze samen met niet-moslims de strijd aangaan tegen de golf van terreur en over heel Europa? Kunnen we alstublieft even komaf maken met nutteloze schreeuwpartijen en polariserende meningen? Voor de kinderen van Simone en voor alle andere slachtoffers van het islamisme.

Simone Barreto Silva

‘En verlos ons van het kwade’

De vrijheid beperken om de vrijheid te verdedigen