Sofian Kiyine, de Belgisch-Marokkaanse voetballer van OHLeuven die eind maart met 1,6 promille in zijn bloed en aan 150 per uur over een rotonde vloog en op een sporthal crashte waar als bij wonder geen slachtoffers vielen, kreeg van de rechter de absolutie. Hij komt er van af met een werkstrafje en een alcoholslot, wellicht dus ook een blanco strafregister. Hij had een ‘flauwte’ gekregen tijdens het rijden, betoogde zijn advocaat, een smoes die blijkbaar aansloeg.

Nu ga ik het niet hebben over klassenjustitie (Kiyine verdient bij OHL zo’n miljoen euro per jaar), maar aan die snelheid straalbezopen een sporthal induiken waar enkele meters verder kinderen aan het trainen waren: de rechter had zich toch kunnen bezinnen over een ‘signaal’, een straf die meer de immoraliteit van het totale plaatje weerspiegelt, naast natuurlijk het rolmodel-gehalte van topvoetballers.

Verschil moet er zijn. Ik heb ooit eens, toevallig ook op een rond punt, een fietser geraakt aan vijf kilometer per uur. Het regende pijpenstelen en het zicht was slecht. Ze had niks, haar fiets evenmin. Ze wou doorrijden maar iemand had de politie gebeld. Alcoholtest negatief. Toch kwam de zaak voor de rechtbank, moest ik een advocaat aanspreken en kreeg een gepeperde boete aangesmeerd. Ik weet niet eens of het op mijn strafblad staat, gelukkig moet ik me dat niet aantrekken want anders moest de halve Doorbraak-redactie opstappen.

Overbetaald

Sofian Kiyine, nog met Lazio-truitje

Voetballers dus en hun blitse bolides, die overigens door de club ter beschikking worden gesteld, ze horen bij het salaris. Het zijn sportlui met tijd te veel, die er dikwijls een intens nachtleven op nahouden, en hun geld tussen veel vrouwelijk schoon verbrassen. Dit hedonisme werkt als een magneet op jonge voetballers-in-spe, snotneuzen met een gelijkaardige achtergrond als Sofian Kiyine, levend in een milieu waar werken en school lopen gewoon geen prioriteit zijn. Het voetbal komt dan in beeld als een van de middelen om een luxueus leventje te kunnen leiden, en dat volstrekt legaal, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de drugshandel of de pooierij met minderjarige meisjes.

Of waarom die salto van Kiyine met zijn Mercedes A-klasse euh… niet uit de lucht komt gevallen. De typologie van een profvoetballer verschilt daarbij grondig van die van een profwielrenner. De schier onvergelijkbare weddes (Messi 72 miljoen euro, wereldkampioen Remco Evenepoel 2,3 miljoen) weerspiegelen een verschil in status en een totaal verschillend zakenmodel. Wielerploegen proberen uit de kosten te komen, voetbalclubs zijn multinationals die vooral leven van het kopen en doorverkopen van voetballers, naast TV-rechten en inkomsten van de matchen zelf. Omdat ze in dat zakenmodel draaien worden de voetballers met genereuze salarissen weggetrokken, ze bewegen zich op een markt waar – voor de top en subtop – absurde salarissen worden betaald.

Die overbetaling gaat, paradoxaal genoeg, gepaard met een veel geringere fysieke inspanning dan een profrenner. Een renner die een bergetappe achter de rug heeft, leverde naar schatting honderd keer meer inspanning dan een voetballer na een match met verlengingen. Voetballers die vallen, blijven liggen in de hoop dat de ref. een fout in hun voordeel fluit. Coureurs krabbelen zo snel mogelijk weer recht om hun weg met schaafwonden of zelfs een sleutelbeenbreuk te vervolgen. Eventueel na hun fiets in het ravijn te hebben opgepikt.

Trukken van de foor

Ronde van Vlaanderen, 2023

Dat heeft op zijn beurt gevolgen voor de levensstijl. Een wielrenner moet knokken en kunnen afzien. Ze leven voor hun vak, je zal hen zelden tijdens het seizoen in een discotheek aantreffen. Deze ascetische levensstijl vergt een persoonlijkheid die zichzelf in de hand heeft, iemand in wie we onszelf veel meer herkennen, althans wie we zouden willen zijn.

Het ethos van de hardwerkende Vlaming weerspiegelt zich in de koers, en de koers is het ritueel waarin de beste van de dag ook de winnaar wordt, behoudens bandenpech. De koers is eerlijk, hard, collectief én individueel.

Voetbal anderzijds is een tactisch spektakel waarin theater en komedie een belangrijke factor zijn. Vermakelijk of saai, soms kijk je 90 minuten naar een slentermatch zonder één doelpunt gezien te hebben, achteraf zonde van de tijd. Je kan makkelijk onverdiend winnen, door een zogenaamde diefjesgoal en dan alles vanachter dichtgooien.

Heel de syntax van het voetbalspel gaat over misleiding, truken van de foor en al dan niet door de scheidsrechter of de VAR gedetecteerde overtredingen. Een tegenspeler in het geniep natrappen is een kunst. Een profvoetballer veinst, probeert te intimideren, bluft, overdrijft, of liegt vlakaf, op en rond het veld, en dat wordt er al in de jeugdreeksen ingepompt. Valt het te verbazen dat het publiek reageert met spreekkoren en vuurpijlen? Voetballers krijgen regelmatig flauwtes, zijn kleinzerig, bijgelovig, shotten er meer naast dan erin, en kijken dan verongelijkt alsof de goal op de verkeerde plaats stond. En ik zeg dat niet omdat mijn idool Romelu Lukaku in de match tegen Manchester City een open doelkans verknalde en nadien vanwege de Inter-supporters met een tros bananen werd bedacht.

Champagnekurk

Uit het aanrijdingsformulier van Sofian Kiyine (Twitter)

Conclusie: de voetbalvedette is gewoon een slecht rolmodel, op en naast het veld, sociaal, persoonlijk, professioneel. Dat durft geen enkele sportjournalist uitspreken of schrijven, maar het is gewoon zo. Het contrast van de blanke koers en het gekleurde voetbal doet vermoeden dat hier culturele en etnische verschillen spelen. Dat is nog een groter taboe in de sportwereld: in het peleton valt gewoon geen Afrikaan of Marokkaan te bespeuren. Voor woke zou dat al een reden kunnen zijn om er een ritueel van witte dominantie in te zien. Misschien is het dat ook wel. Enkele jaren geleden werd in het peleton een zekere Biniam Girmay opgemerkt, een wielrenner van Eritrese afkomst die vorig jaar een rit in de Ronde van Italië won. Tijdens de podiumceremonie schoot hij de kurk in zijn linkeroog, en sindsdien is de koers weer blank zoals voorheen.

Na deze sportieve bijdrage zal Dalilla Hermans zeker in actie schieten, maar in dat geval haal ik mijn ultiem argument boven: het aanrijdingsformulier dat Sofian Kiyine na zijn pirouette invulde, ter attentie van de verzekering. Aan 150 per uur vier keer overkop gaan en een muur doorboren, en dan uit je auto stappen: als de situatieschets klopt is Allah de enige die dat kan uitleggen. Tenzij de midvoor ook hier een fantastische Schwalbe maakt en een loopje met de waarheid neemt. De rechter is hem alleszins gevolgd: Sofian wordt door de hemel beschermd, wie zijn wij om zijn gedrag aan de kaak te stellen.

Tip aan OHL en eigenlijk alle voetbalclubs in eerste klasse: geef ze allemaal een fiets in plaats van een Mercedes, dat ze verdomme hun kuitspieren trainen. ‘Het mag nu stoppen met die zever’, zoals ik José De Cauwer onlangs nog hoorde opmerken. Leve de koers.

Sofian Kiyne

Marokkaanse voetballers en dure bolides: een geschenk uit de hemel