Frans de Waal is een wereldvermaarde primatoloog, die ooit aantoonde dat chimpansees elkaar kunnen herkennen van foto’s van hun achterwerk. Mensapen zijn niet alleen daarin beter dan mensen, ze zijn ook minder intolerant dan wij jegens transgenders. Tenminste, dat is één van de conclusies uit zijn laatste en nu al spraakmakende boek: ‘Different: what apes can teach us about gender’.

Frans de Waal

De Waal is in Nederland geboren maar werkt al 40 jaar in Amerika en heeft sinds 2008 de Amerikaanse nationaliteit. In Different stelt de 73-jarige natuurvorser dat onze zogeheten genderidentiteit een concreet biologisch gegeven is. Deze genderidentiteit zou aangeboren zijn en vastgelegd in de genen. Ze kan volgens de Waal verschillen van het geslacht waarmee we zijn geboren. In newspeak: het geslacht dat ons bij de geboorte is toegewezen.

‘Al vóór die geboorte’, schrijft de Waal, ‘kan het gender-bepalende deel van de hersenen zich anders ontwikkelen dan het fysieke geslacht van het lichaam… En ontstaat bij sommigen een verlangen om tot het andere geslacht te behoren.’ Zo wordt iemand dus ‘in het verkeerde lichaam geboren’. Of toch niet? In het laatste hoofdstuk haalt de Waal de beroemde neurowetenschapper Antonio Damasio aan, wiens theorie kort gezegd neerkomt op: ‘je bent je lichaam’. Hoe kun je dan met ‘het verkeerde lichaam’ opgescheept zitten?

Pillen of hormonen

Iemand met een solide wetenschappelijke reputatie breekt hier een lans voor de heilige graal van zogeheten genderdysforie: we worden ermee geboren. En we kunnen er dus niet vroeg genoeg bij zijn: het is een goed idee om kinderen van drie al te behandelen met pillen of hormonen als wij denken of vinden dat hun gender niet past bij hun biologische geslacht.

Overigens steekt hier meteen het totalitaire karakter van de transgenderideologie de kop op. Een Engelse psychotherapeut wilde onderzoek doen naar spijtoptanten van chirurgische ingrepen om het geslacht te veranderen, maar werd door de ethische commissie van zijn universiteit tegengehouden. Het zou ‘politiek incorrect’ zijn.

Wetenschappers met verstand

Dat deze materie zich geheel en al buiten het vakgebied van de Waal afspeelt, mag de pret niet drukken. Hij beroept zich immers op onderzoeken van wetenschappers die er wel verstand van hebben. Daaruit zou naar voren komen dat er tastbare verschillen zijn in de hersenstructuur van transgenders en ‘cis-personen’ – woke jargon voor mensen die qua psychologisch en biologisch geslacht wel op één lijn zitten.

Wat zijn dat voor onderzoeken? Alleen al gezien de schaarste aan transgenders in de algemene bevolking (1 op 200) lijkt het lastig daar gedegen statistisch onderzoek naar te doen. Bovendien is hersenonderzoek van levende mensen – voor zover die daar al zin in hebben – aanzienlijk ingewikkelder en kostbaarder dan van overledenen.

Ten slotte is er nog een lange reeks complicaties bij dergelijk onderzoek, waar gezien de onvermijdelijke kleinschaligheid moeilijk voor te corrigeren valt. Gezien de grote druk die tegenwoordig op onderzoekers rust om vooral met sociaal aanvaardbare resultaten te komen, lijken veel van die complicaties sowieso niet ingecalculeerd te worden. Universiteiten zijn bastions van woke ideologie, en transgenders de zeehondjes van die ideologie. Onderzoeksresultaten die het knuffelgehalte van de transgender mogelijk verkleinen, kunnen de wetenschappelijke carrière schade toebrengen.

Voor wie denkt dat de wetenschap daarboven staat, kan dit boekje uit 2020 helpen: ‘Science Fictions: exposing Fraud, Bias, Negligence and Hype in Science’.

Geen correct onderzoek

Schrijver en universitair psycholoog Stuart Richie houdt onderzoeksresultaten tegen het licht die volkomen oncontroleerbaar blijken te zijn, of zelfs onjuist. Hij laat zien hoe vaak niet alleen financiële en sociale druk, maar ook vooroordelen van de onderzoekers zelf correct onderzoek in de weg staan.

De gehanteerde methodes in onderzoek naar een fysieke herkomst van genderdysforie rammelen nogal eens. Een voorbeeld van eerdergenoemde complicaties is bijvoorbeeld de bovengemiddelde kans op psychische stoornissen als depressie en autisme bij transgenders, die zelf ook genetische kenmerken kunnen hebben.

Dat is – uiteraard zou ik bijna zeggen – zwaar taboe, en wordt dus zelden meegenomen in onderzoek. Je zou met goede wil nog kunnen denken: psychische problemen zijn geen oorzaak maar een gevolg van genderdysforie. Maar dat geldt dan weer niet voor de mogelijke gevolgen van ingrijpende hormoontherapie, die transgenders kunnen krijgen.

Wetenschappelijke goegemeente

Een nog groter taboe in de politiek correcte wetenschappelijke goegemeente is de seksuele oriëntatie van transgenders, voor en na eventuele ombouw. Terwijl een bepaalde seksuele oriëntatie juist het belangrijkste kenmerk van transgenders lijkt te zijn. Maar stel je toch eens voor dat seksualiteit iets te maken zou kunnen hebben met het ontstaan van genderdysforie.

Dat willen we niet weten… Gek genoeg is er wel onderzoek gedaan naar de relatie tussen seksuele oriëntatie en genderdysforie op zich. Daaruit kwam naar voren dat meer dan 80% van zowel mannen als vrouwen die van geslacht zouden willen veranderen, homoseksueel of lesbisch is…

Geboden

‘Seksualiteit is mét wie je naar bed gaat, gender is áls wie je naar bed gaat’ stelt columniste Sarah Ditum, van onder meer de Times en de Guardian. Dat is volgens haar één van de belangrijkste geboden van de ideologie van genderidentiteit. Wie niet in deze dichotomie gelooft is transfoob of erger. Ditum noemt fysieke seks gekscherend iets triviaals waar je doorheen moet kijken.

‘The flesh is a faulty representative of the true self within, and the path to enlightenment comes when you learn to trust other people’s accounts of themselves over your own lying eyes…’schrijft ze ironisch. (Seks is een foute weerspiegeling van het ware innerlijke zelf. De wijsheid komt pas als je leert eerder te geloven wat anderen over zichzelf zeggen, dan wat je met je eigen onbetrouwbare ogen ziet…)

Frans de Waal zegt in zijn boek ongeveer hetzelfde, maar dan bloedserieus. Hij spreekt zichzelf ook soms tegen. Enerzijds benadrukt hij het verschil in lichamelijke kracht tussen mannen en vrouwen: ‘meer dan twee op de drie mannen kunnen 50 kilogram zo van de grond tillen, terwijl maar één op de honderd vrouwen dat kan.’ Elders in zijn boek spreekt hij zich ultra politiek correct zonder voorbehoud uit vóór deelname van transgenders aan vrouwensporten.

Mannen met genderdysforie

De bekende Canadese klinisch psycholoog Ray Blanchard onderzocht in de 70er en 80er jaren van de vorige eeuw de motivatie van mannen met genderdysforie, die via hormoontherapie en chirurgie van geslacht wilden veranderen. Toen sprak men nog van ‘transseksuelen’ in plaats van transgenders.

Deze mannen zouden uit twee groepen bestaan: een klein deel zeer vrouwelijke mannen die het geslacht wilden aannemen dat bij hun persoonlijkheid paste – door hem ‘sissy-boys’ genoemd, en een veel grotere groep die vooral uit seksueel verlangen vrouw wilde zijn. De naam die Blanchard daaraan gaf was ‘autogynefilie’, naar het Grieks voor ‘liefde voor zichzelf als vrouw’.

Blanchard wordt tegenwoordig door de transgendergemeenschap gezien als Satan zelf.

Afgrond

Met de wind in de zeilen dankzij wetenschappers als Frans de Waal lijkt de transgemeenschap af te stevenen op de afgrond. Neem een proces in Californië, aangespannen door vrouwelijke gevangenen die waren verkracht door mannelijke gevangen. Laatstgenoemden zaten vast voor zedendelicten maar ‘identificeerden als vrouw’ en mochten daarom volgens lokale wet SB-132 zonder verder onderzoek bij de vrouwen worden opgesloten.

In dit proces had de ACLU, de bekende American Civil Liberties Union, zich gemeld om deze wet te verdedigen. De mensenrechtenorganisatie beweerde in de rechtbank letterlijk dat ‘er geen anatomische, genitale en fysieke kenmerken bestaan die mannen van vrouwen onderscheiden’, en dat daarom de aanklacht van de vrouwen moest worden afgewezen…

De gekken lijken het asiel te hebben overgenomen en dat is vooral tragisch voor echte transgenders.

Positieve noot

Ten slotte nog een positief woord over onze grote primatoloog: de verhalen over zijn specialiteit, de bonobo – een mensaap die dichter bij de mens staat dan de chimpansee, blijven heerlijk. ‘Voor de bonobo is seks wat voor ons handen schudden is, alleen veel plezieriger.’

En dan deze mooie uitspraak: ‘van het feit dat seks leidt tot voortplanting, is de mens zich als enige diersoort bewust.’ Een vanzelfsprekendheid die toch aan het denken zet.

Stuart Richie

Wat apen ons over transgenders kunnen leren