Het moet maar eens gedaan zijn met het Belgisch voetbal. Niet met het voetbal. O nee! Met het Belgisch dat er aan verbonden is. De meerderheid van het land wil de zelfstandigheid van de gewesten, maar als de bal eenmaal aan het rollen gaat, zijn zelfs de meest radicale Vlaamsgezinden plots Belg. Zwellen hun nieren en spieren. Verkleden ze zich, uitgebreider dan carnavalsgekken. Smeren ze de Belgische driekleur op hun gezicht en ledematen, meer dan bosjesmannetjes bij hun jaarlijkse rituele dansen. Zijn ze tammer ten bate van ons ondierbaar vaderland dan de ezel die Christus naar Jeruzalem voerde. Waar is de nuchterheid, de wijsheid en de logica?

En wat met de zwarten in onze nationale ploeg? Zeer geliefd zijn ze niet, de mensen met een donkere huidskleur. Zeker niet in de Vlaamse contreien. Maar in de nationale voetbalploeg zijn het helden. Van het niveau Superman, Batman, Hannibal en Attila.

Zeker, ze spreken de belangrijkste landstalen, de nieuwe Belgen, maar het blijven toch inwijkelingen? Met bakken Vlaams geld gaan ze lopen. Laten hun families, huisdieren en meubilair uit Afrika overkomen en parkeren ze in kasten van villa´s, overwegend in het hoofdstedelijk gebied. Tegen die verrijking op kosten van de voetbalfans en sporthaters, geen kwaad woord. Waar is de nuchterheid, de wijsheid en de logica?

De Rode Duivels? Weg ermee! Als alles opgesplitst en in de korf van de gemeenschappen gedropt wordt, waarom dan ook niet het voetbal? Drie nationale ploegen, met aangepaste namen: de Gele Leeuwen voor Vlaanderen, de Rode Hanen voor Wallonië en de Zwarte Panters voor het Duitstalige gewest.

Op het veld enkel mensen uit de eigen regio die kunnen aantonen dat ze autochtonen zijn, al vier generaties lang. Voilà. Als ze wat bruiner zien dan de gemiddelde Vlaming, een bewijs of drie dat ze regelmatig naar een zonnebank gaan of een tweede verblijf hebben aan de Costa Las Negras.

Het moet maar eens gedaan zijn met overdag ‘Vlaanderen boven!’ te roepen en ’s avonds ‘We are the Champions’ te zingen, onder het zwaaien met de driekleur. Waar is de nuchterheid, de wijsheid en de logica?

Pleiten we met z’n allen voor een opdeling zullen andere Europese regio’s ons benijden. Zal dat leiden tot eenzelfde wens. Te beginnen met Catalonië. De Europese en wereldkampioenschappen zullen veel gevarieerder zijn. En uitgebreider. Niet meer drie dagen per week voetbal op de televisie maar zeven. Elke avond op z’n minst drie veldslagen op de buis. Wat zeg ik? Drie! De klok rond tackelen, dribbelen, counteren, stiften en koppen. Weg met Canvas en hier met Meadow. Want die sjotters spelen toch op gemaaide gras, mown meadow. Welnu! Wat heeft het volk aan Kunst en Cultuur? Het heeft veel meer aan Brood & Spelen, met voetbal in de frontlinie.

Een voetbalploeg is een leger, de voetballers zijn soldaten, de match is een misviering en de arbiter de celebrant. Een hamburger, een pilske, een toeter en een voetbal, meer heeft een mens toch niet nodig om gelukkig te zijn? De economie en het toerisme zullen er wel bij varen, en de voetballiefhebbers zwemmen in het vet. De Oude Grieken hebben ons de pap in de mond gegeven met hun jaarlijkse spelen. De atletiekspelen zijn het voorspel van het voetbal. Dáár is de nuchterheid, de wijsheid en de logica!

Komaan! Aan de slag! ‘Sire, vous régnez sur 2 peuples. Il y a en Belgique des Wallons et des Flamands, il n’y a pas de Belges,’ schreef Jules Destrée in zijn Lettre au Roi uit 1912. Wat treuzelt dan de Vlaamse regering om voor een eigen nationale voetbalploeg te gaan? En eenmaal die slag thuisgehaald, moet ook maar eens die vermaledijde Koningin Elisabethwedstrijd er aan geloven. Die is weliswaar door een violist bedacht maar onze rode koningin heeft er, met de steun van Albert Einstein, zich al kort na het ontstaan over ontfermd. Kreeg een eigen loge, maar de bevolking moest betalen voor haar parade en die van haar minnaars. Dat doet het nog, terwijl Mathilde en haar kinderen de beste zitjes krijgen, en een eigen toilet. Dat, terloops gezegd, enkel gepoetst wordt net voor het vertrek in Laken/Laeken van een koninklijk lid.

Na het voetbal dus die wedstrijd aangepakt. Voorstel: voor Wallonië de Hertog van Bouillonwedstijd en voor Vlaanderen de Graaf Gwijde van Dampierrewedstrijd. Voor de Duitstalige gemeenschap… ach, dat zien we later nog wel. Of, zoals het Brabants Trekpaard, Jean-Luc Dehaene voor de minderjarige lezers, het treffend wist te verwoorden: ‘Een probleem moet je pas oplossen als het zich stelt.’ Daar is de nuchterheid, de wijsheid en de logica!

Wat is nu de les die men kan trekken uit de nuchterheid, de wijsheid en de logica van dit minitraktaat? Het antwoord laat zich raden: de weg naar de onafhankelijkheid van Vlaanderen is te vinden bij de Rode Duivels… nog aan toe.

Superman

Rode duivels nog aan toe