Heel Frankrijk lijkt in een warm bad te zitten. Fransen zijn al zulke chauvinisten en nu winnen ze ook nog eens meer medailles dan ooit in Parijs.

De buurvrouw hier loopt de hele dag te stralen: ze heeft dezelfde achternaam als Léon Marchand, de Franse zwemmer die met één bronzen en vier gouden plakken naar huis mag.

Drie dagen na de spectaculaire en door 85% van de Fransen ‘geslaagd geachte’ openingsceremonie van de Spelen gaf president Macron een interview op het dak van het protserige Trocadero paleis. Hij was één en al glimlach.

Geen nieuwe regering

‘De Olympische vlam mag niet doven! We zijn één natie, verenigd door deze Spelen! Vooral nu we meer dan ooit eenheid nodig hebben,’ zei de man die Frankrijk kort daarvoor eigenhandig in een politieke chaos had gestort. Desgevraagd kondigde hij aan dat er voorlopig geen nieuwe regering zou komen. Eén dag later ging hij op vakantie.

Maar afgelopen vrijdag was de president alweer terug op de Spelen: het was ‘gouden vrijdag’ voor Frankrijk. Hij probeerde overal tegelijk te zijn, en feestte mee met zwemmer Marchand en gouden judoka Teddy Riner. De media lieten hem niet met rust en opnieuw moest hij bezweren dat er echt pas na de Olympische Spelen een premier zal worden benoemd.

De razernij van links en vooral extreemlinks daarover loopt de spuigaten uit. Ze blijven erop hameren dat zij de verkiezingen hebben gewonnen, en dus recht hebben het land te besturen. Wat bezielt Macron om niet al lang een premier uit hun kringen te hebben aangesteld? Helemaal nu er eindelijk een kandidaat-premier was gevonden waar socialisten, groenen, communisten en linksextremisten het over eens waren: ene Lucie Castets, chef budget in Parijs. Castets begon zelf al meteen de president de les te lezen. Waar wachtte hij nog op? De kiezer had toch gesproken? Ze zei helemaal klaar te zijn voor het premierschap en ging vast op reis door Frankrijk om zich ‘aan de Fransen voor te stellen.’

Links gewonnen?

Om te beginnen klopt dat winnen van links maar half. De absolute winst was groter ter rechterzijde. Alleen als je alles bij elkaar veegde, kwam je links hoger uit dan op centrum en rechts. Maar een meerderheid is er niet. Bovendien had de kiezer in de eerste ronde anders gesproken, en kwam die zogenaamde linkse verkiezingswinst er vooral door een één-tweetje van links met de presidentiële centrumpartijen – om extreemrechts van zetels af te houden.

Dat Castets geen kans had, was snel duidelijk. ‘Links heeft helemaal niet gewonnen en zij wordt het dus niet,’ liet Macron weten. Deze president is er überhaupt de man niet naar om zich iets aan te trekken van welke suggesties ook voor een premier. Hij wil een liberale centrumregering met steun van gematigd links en/of rechts, en wie die gaat leiden, maakt hij zelf wel uit, dank u. De naam Xavier Bertrand is inmiddels gevallen: een bekende politicus van de centrumrechtse Republikeinen, nu regiopresident van Hauts-de-France.

Als ruggensteuntje voor Macron blijken verschillende linkse politici in recente polls met dubbele cijfers in populariteit onderuit te zijn gegaan. Niet zozeer omdat de extreemlinkse leider Jean-Luc Mélenchon en anderen zo’n grote mond opzetten over hun vermeend recht om een regering te vormen. Nee, hun totale gebrek aan belangstelling voor de Spelen deed ze de das om. Bij geen enkele wedstrijd waren ze te bekennen, noch in enig sportprogramma. Geen felicitaties voor de schitterende prestaties van Franse sporters, niets. Het boeit ze kennelijk niet.

De media duidden dit al snel als minachting voor de doorsnee Fransman. En de groene burgemeester van Lyon, Grégory Doucet, werd weer eens uit de kast gehaald als de man die de Tour de France wil verbieden: ‘De Tour is een zeer milieuonvriendelijk machofeestje, iets uit het verleden. Wat heb je eraan?’

Fransen vergeten dat niet.

TGV

In het verlengde hiervan speelt in de achtergrond nog iets anders: de aanslagen op de hogesnelheidslijnen op de dag van de openingsceremonie. Vier TGV-trajecten verbinden Parijs met de rest van Frankrijk, en drie daarvan waren in de nacht voor de opening onklaar gemaakt. Onder andere door glasvezelkabels door te knippen. Heel wat Fransen misten daardoor de opening.

Nieuws erover is schaars, maar een aantal daders werd inmiddels wel opgepakt. Demissionair minister van Binnenlandse Zaken Darmanin maakte bekend dat het om extreemlinkse activisten gaat. En verschillende media kregen een kennelijk geloofwaardige mail van een linksradicale actiegroep die de verantwoordelijkheid opeiste.

Meesterlijk eindspel

‘Noemen ze dit een feest?’ schreven de activisten over de openingsceremonie. ‘Voor ons is het een uiting van nationalisme, en van onderwerping van het volk door de staten. De Olympische Spelen staan voor overheersing en onderdrukking.’

Terugkomend op het Trocadero-interview met de president: de twee journalisten vroegen toch weer wat hem had bezield om het parlement te ontbinden en een crisis te veroorzaken. ‘Welke crisis?’ antwoordde hij. ‘De Assemblée vertegenwoordigde de Franse samenleving niet meer, ik koos voor stabiliteit en heb zodoende juist een crisis voorkomen.’

Het lijkt er dus op dat wat Frankrijk nog rest aan stabiliteit, vooral van het onverwacht grote succes op de Spelen komt. Maar het lijkt er ook op dat president Macron met de stukken die hij over had een meesterlijk eindspel heeft gespeeld…

Teddy Riner

Franse medailleregen verdringt politieke chaos