Marie-Rose Broucker is de nieuwe ad interim procureur des konings in Brussel, omdat haar voorganger Tim De Wolf opstapte. Ze kan niet vast benoemd worden, omdat volgens een zeer omstreden akkoord die plaats toekomt aan een Franstalige. Die zal naar alle waarschijnlijkheid binnenkort aangeduid worden.

Broucker liet wel opmerken dat haar interim-positie haar niet zal beletten veel werk te verzetten. Dat is positief, want van haar wordt heel wat verwacht, zeker nu het drugsgeweld in Brussel alarmerend toeneemt.

Drugsgeweld

Vorige week werd een man die rustig op een Schaarbeeks terras zat met vier kogels neergeschoten. Dat was duidelijk een afrekening; een zoveelste bewijs dat Brussel het speelterrein is van even meedogenloze als professionele bendes. Normaal dus dat Broucker op haar eerste perscontact gevraagd werd naar haar mening hierover. Maar het leek wel of de nieuwe interim-procureur bang was van eieren onder haar voeten en daarom vele vragen beantwoordde met een laconiek ‘geen commentaar’. Gelukkig wist ze wel te vertellen dat het drugsgerelateerd geweld een absolute prioriteit is voor haar, maar over de lopende onderzoeken wou ze niets kwijt.

We kunnen alleen maar hopen dat Broucker het achterste van haar tong liever voor zichzelf hield en in alle stilte een ambitieuze aanpak voorbereidt. Nu leek ze helaas te beantwoorden aan de spottende omschrijving die mijn moeder politici naar het hoofd slingerende als die op televisie een belabberde indruk maakten : ‘Dat is weer een die wel wil, maar het niet kan’ zei ze dan terwijl ze net niet haar pantoffel naar het scherm slingerde…

Machteloosheid

Broucker zal wel willen, maar ze zegt dat ze het niet kan, omdat ze over onvoldoende middelen beschikt. Daarmee praat ze net als politiek opperhoofd Rudi Vervoort (PS), de minister-president die zich een teflonharnas heeft aangetrokken waarmee hij alle kritiek op zijn beleid terugkaatst met hetzelfde argument. Nochtans is het aantal magistraten van 119 naar 124 opgetrokken en zijn er 15 juristen aangenomen.

Als Broucker iemand gerust gesteld heeft dan zijn dat de criminelen. Want niet iedereen die iets mispeutert, kan vervolgd worden, zei ze. Op de vraag of het dan nog zin heeft aangifte bij de politie te doen van ook kleine misdadige feiten, bleef ze op de vlakte. Wat op zich al bepaald ontluisterend is en een volkomen verkeerd signaal naar de daders. En ze had ook geen cijfers over geseponeerde zaken. Door hierop niet te antwoorden, versterkte ze alleen maar een gevoel van machteloosheid. Tien jaar geleden schatte een Leuvense professor het aantal geseponeerde zaken op zo een 70%. De vraag waarop de journalisten wel graag een antwoord hadden gekregen, is of dit cijfer nog opgelopen is met de toegenomen drugscriminaliteit.

Straffeloosheid

Misschien had Broucker haar persconferentie toch beter even uitgesteld, tot ze meer kon zeggen dan dat ze niets wou of kon of mocht zeggen. Of toch niet. Want ze wijdde uit over minderjarige daders waarvan ze vindt dat die ‘beschermd’ moeten worden. Als een jongere criminele feiten pleegt, dan krijgt die eerst een waarschuwing en worden de ouders gevraagd hun kleine wat beter in het oog te houden. Niet bepaald een afschrikwekkende maatregel. Maar wacht, een jeugdrechter kan hem ook streng toespreken en zeggen dat hij terug naar school moet in plaats van rond te hangen met foute vrienden. Men kan zich afvragen hoe zoiets gecontroleerd wordt. Plaatsen in een instelling is problematisch, omdat er te weinig zijn. Eigenlijk betekent dit zoveel als dat er van een echt harde aanpak geen sprake kan zijn…

Het snelrecht kan dan wel werken, zei Broucker nog, maar enkel als iemand op heterdaad betrapt wordt. Die moet dan twee maand later voor de rechtbank verschijnen, maar wordt ondertussen wel vrijgelaten. Ja, geeft Broucker toe, dat kan leiden tot een gevoel van straffeloosheid. Maar met de middelen die ze heeft, is een hardere aanpak niet mogelijk.

Gestigmatiseerd

De burger zucht; dealers komen niet bij van het lachen. De jongeren die voor hen werken, weten dat ze niet veel te vrezen hebben. En het reservoir is onuitputtelijk. Op heterdaad zullen dealers en hun loopjongens niet snel betrapt worden. Moeilijk is dat nochtans niet. Ik fietste vorige week over het Jacques Franckplein in Sint-Gilles waar een tijd geleden geschoten werd. Ik kon met mijn eigen ogen zien hoe daar drugs verhandeld werden. Een actieve aanwezigheidspolitiek van lokale agenten zou daar iets aan kunnen doen. Maar toen dat een paar jaar geleden gebeurde, was er snel protest omdat de jongeren zich ‘gestigmatiseerd’ voelden. En nu kan het niet meer door, u raadt het, een gebrek aan middelen.

Dat Broucker er zich voor hoedde geen torenhoge verwachtingen te creëren is misschien te begrijpen. Voorzichtigheid is immers de moeder van de porseleinenkast en politiek de kunst van het haalbare, maar de geteisterde Brusselse burger heeft toch behoefte aan enige empathie van wie instaat voor de openbare veiligheid.

Weinig zal wellicht in Brussel veranderen zolang er geen eenheid van visie is op de noodzakelijke aanpak. Nu is de minister-president zowat onzichtbaar en het gebied dat het meest geteisterd wordt door de drugscriminaliteit strekt zich uit over verschillende politiezones en gemeentes, waar de burgemeesters elk op hun autonomie staan…

Tim De Wolf opstapte

Lachende dealers