In een opiniestuk schrijft Mark Demesmaeker, Europees parlementslid voor de N-VA, dat Guy Verhofstadt aan ‘politieke schizofrenie’ lijdt. Demesmaeker verklaart dat de ‘Europese opperfederalist’ in zijn tweede burgermanifest een democratisch nationalisme bejubelt, terwijl hij voordien ’identiteit’ een ‘schaamlap voor nationalisme’ noemde en in De Standaard van 24 februari 2010 verklaarde dat ‘de uiterste consequentie van het identiteitsdenken de gaskamers van Auschwitz zijn’. Als volbloed eurofiel is Verhofstadt net zo schizofreen als de EU zelf, die in haar teksten verklaart de identiteit en culturele eigenheid van de Europese volkeren hoog in het vaandel te dragen maar in de praktijk middels een Europese eenheidsmunt en massa-immigratie culturele genocide pleegt en een Europese superstaat bewerkstelligt.

Rushdie

Wie moest echter nog overtuigd worden van de politieke schizofrenie van Verhofstadt? In zijn tweede burgermanifest schreef Verhofstadt: ‘Is de zaak Rushdie niet het ultieme bewijs van de onmogelijkheid van de islam zich in te passen in onze samenleving? Toont zij niet aan dat de islam in wezen een intolerante en totalitaire ideologie is, die botst met de culturele, morele en juridische voorschriften die gelden in een open en democratische samenleving?’ Alsof ik Gerolf Annemans of Geert Wilders hoor spreken, zeg maar. Ondertussen laat Bart De Wever een van zijn burgemeesters de eerste steen leggen van een supermoskee (in Lier).

Veel interessanter ware het geweest mocht Mark Demesmaeker aan zelfonderzoek hebben gedaan. Hij zou dan wellicht tot de vaststelling zijn gekomen dat de politieke schizofrenie van Verhofstadt inzake de EU nog klein bier is, vergeleken met die van zichzelf, van Bart De Wever en de N-VA. Wanneer Demesmaeker Verhofstadt politieke schizofrenie verwijt, is dat een klassiek geval van de pot die de ketel verwijt. De N-VA lijkt immers schizofreen te zijn inzake haar meest fundamentele programmapunt, haar bestaansreden zelfs: Vlaanderen.

Op het moment dat ik dit schrijf verschijnt op de website van de N-VA een artikel waarin Demesmaeker en Tine Eerlingen (Vlaams parlementslid N-VA) een Europees verbod op pesticiden die gevaarlijk zijn voor bijen (neonicotinoïden) toejuichen. Ik ben geen bijenkenner maar het lijkt me inderdaad dat dit (weliswaar tijdelijke) verbod een goede zaak is. Zo’n verbod kan echter evengoed zonder de Europese Unie tot stand komen. Landen zijn immers vrij om met elkaar afspraken te maken en verdragen te sluiten. Het is dan ook bijzonder problematisch dat de N-VA, die zichzelf een Vlaams-nationalistische partij noemt, (blindelings?) lijkt mee te gaan in de Verhofstadtiaanse idee dat er een supranationaal (Europees) beslissingsniveau met een regering en een parlement moet zijn dat zulke zaken (en nog veel meer) regelt.

Telkens opnieuw blijkt de N-VA mee te gaan in de logica van eurofielen en eurocraten à la Verhofstadt. Mark Demesmaeker bestond het als kersvers Europees parlementslid voor de N-VA het volgende te verklaren: ‘Europa is België, maar groter. Het kan werken.’ Demesmaeker, die als Vlaams-nationalist over de Belgische constructie – terecht – zegt dat het met zijn twee democratieën vastzit in een status-quo, gelooft dus dat een Europese federatie met 27 democratieën wél kan werken. Bart De Wever heeft herhaaldelijk verklaard dat hij voorstander is van ‘Europese defensie’ en zelfs van een ‘Europese sociale zekerheid’. Dat impliceert een zeer verregaande Europese integratie, waarbij het Belgische niveau uiterst belangrijke bevoegdheden afstaat aan de EU en steeds minder zeggenschap krijgt over zijn eigen beleid. Maar bovenal betekent het dat die bevoegdheden al zeker niet in Vlaamse handen komen.

Provincie Vlaanderen

Bart De Wever wil België ‘rustig laten verdampen, tussen Europa en de deelstaten’. Maar iets dat verdampt gaat naar omhoog (de EU), niet naar omlaag (Vlaanderen). De N-VA lijkt de gedateerde Vlaams-nationalistische gedachte aan te hangen dat België alleen overbodig kan worden (gemaakt) middels een sterk Europees niveau. Het omgekeerde is waar: hoe sterker de EU, hoe zwakker België maar ook hoe zwakker Vlaanderen. Je kunt federale bevoegdheden niet eerst aan de EU afstaan en vervolgens geloven dat je ze nog terug naar Vlaanderen kunt trekken. Er is immers een machtsgreep van historische omvang gaande: de EU is op zeer verregaande, dwingende en weinig democratische wijze macht en bevoegdheden aan het opeisen van België en andere Europese lidstaten en dit vooral onder het mom van (euro)crisisbestrijding. De euro is een politieke munt bedoeld voor een politiek project: de Verenigde Staten van Europa. Dat concept staat echter haaks op de idee van volkssoevereiniteit, culturele identiteit, volksnationalisme. Het zorgt ervoor dat een onafhankelijke Vlaamse staat – hoewel we er absoluut niet zeker van kunnen zijn dat de N-VA-confederalisten daarnaar streven – bij voorbaat wordt gedegradeerd tot zelfs nog geen deelstaat maar een provincie van een Europese superstaat. Die ronduit anti-Vlaamse evolutie lijkt de N-VA zowel in woord als in daad te steunen.

Het lijkt er sterk op dat de N-VA geen Vlaams-nationalistische maar een euronationalistische partij is. Frieda Brepoels, voormalig Europees parlementslid voor de N-VA, heeft wel eens gezegd een Europese superstaat te vrezen maar in de praktijk werkte ook zij er duchtig aan mee. De munt, defensie, energie, ja zelfs migratie hoort volgens haar thuis op Europees niveau. Zoals ondertussen algemeen geweten is, kan een eenheidsmunt niet werken zonder politieke unie, zonder Europese superstaat dus. De N-VA pleit dan ook voor ‘een sterkere rol voor de Europese Commissie (i.p.v. de Europese Raad) en een krachtiger Europees Parlement’. En de Vlaamse regering en het Vlaams parlement? Als het zo doorgaat mag Vlaanderen zich straks hoogstens nog uitspreken over de oppervlakte van caféterrassen (alhoewel). De N-VA vindt dat ‘de EU een politieke unie moet worden, zonder uit te groeien tot één superstaat’. Hoe schizofreen wil je het hebben? Een halve of kwart politieke unie kan immers nooit werken, dat toonde de Nederlandse jurist en publicist Thierry Baudet overtuigend aan op een colloquium van het Vlaams Belang, getiteld: ‘Pro Europa, tégen deze EU’.

Anders dan de N-VA is het Vlaams Belang wél een (consequent) Vlaams-nationalistische partij én pro-Europees, in die zin dat het VB een van de essenties van Europa, namelijk soevereiniteit en culturele diversiteit, niet veronachtzaamt. In 1992, bij de ondertekening van het Verdrag van Maastricht met de daarin opgenomen invoering van de euro, stelde het VB: ‘Europa ja, Maastricht nee’. Vandaag zegt het VB: ‘Europa ja, EU nee’ en stemt de partij in elk parlement resoluut tegen voorstellen die leiden tot méér EU enerzijds en minder Vlaanderen anderzijds. De EU en Vlaanderen zijn immers communicerende vaten. Herman Van Rompuy omschreef de EU dan ook zeer treffend als ‘een dam tegen Vlaamse autonomie’. Het lijkt erop dat de N-VA de traditionele partijen bijstaat in het opwerpen van die dam. Dat werd in de zomer van 2012 wederom pijnlijk duidelijk, toen de N-VA zich niet verzette tegen het ESM (Europees Stabiliteitsmechanisme), een permanent Europees noodfonds dat van Europa een Noord-Zuid-transferunie maakt naar Belgisch model. Het Vlaams Belang verzet zich met hand en tand; de N-VA is bezig Vlaanderen te verkopen aan de EU, een België in het kwadraat.

In oktober 2012 had Theodore Dalrymple het in zijn De Standaard-column over ‘de centrale paradox van het Catalaanse, Vlaamse en Schotse nationalisme’. Dalrymple schreef: ‘Die Catalanen, Schotten en Vlamingen willen nationale soevereiniteit verwerven, net nu die nationale soevereiniteit in de Europese Unie van elke inhoud wordt ontdaan. Deze nationalisten [die van de N-VA, niet die van het VB] willen dus eigenlijk een lokale federatie [België] die volgens hen niet werkt, waarin hun stem onvoldoende wordt gehoord en die hen te weinig vrijheid geeft, ruilen voor een onvergelijkbaar veel grotere federatie [de EU] waarin ze waarschijnlijk nog minder zeggenschap en vrijheid zullen hebben.’ Het is opmerkelijk dat een van de zogenoemde leermeesters van Bart De Wever de politieke schizofrenie van de N-VA blootlegt. Maar het is goed voor de helderheid en dus voor de kiezer, want die moet slechts onthouden: de N-VA streeft naar een verregaande decentralisatie van een federaal België in een Europese superstaat, waarbij Vlaanderen nog slechts bevoegd is voor de oppervlakte van caféterrassen; het Vlaams Belang streeft daarentegen naar een onafhankelijke en soevereine Vlaamse staat in een vrij en confederaal Europa, waarbij Vlaanderen zelf de touwtjes in handen heeft. Het is dan ook geen toeval dat Geert Wilders niet de N-VA, maar wel het VB meeneemt in zijn grensoverschrijdend nationalistische initiatief.

De auteur, Sam van Rooy, is publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller en -auteur van ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU‘

Tine Eerlingen

De schizofrenie van de N-VA