In de tijd van de profeet Mohammed al floreerde de Arabische handel in zwarte slaven, buitgemaakt aan de Afrikaanse kusten. Vandaag wordt de Belgische competitie steeds meer gedomineerd door voetballers die in dezelfde regio’s goedkoop geronseld worden.

Ghana, Ivoorkust, Senegal, Nigeria en Kameroen zijn klassieke jachtgebieden voor makelaars, die ons land weten liggen want hier kan veel. De bedoeling van de clubs is vooral om deze luxeslaven een paar jaar later met winst te kunnen doorverkopen. Ondertussen kwijnt de jeugdwerking weg. Het BLM-knietje camoufleert dus een heel andere werkelijkheid, namelijk deze van een globale mensenhandel waar geen enkele woke over kikt. Met de zegen van de voetbalbonden.

Absurdistan

In mijn boek Politiek incorrect wees ik op de hypocrisie van de FIFA die alsmaar anti-racistische campagnes opzet om de supporters betere manieren te leren, terwijl het voetbal steeds meer als een Afrikaans circus oogt, waarin zwarten snel achter een bal moeten lopen, liefst de goal van de tegenstander in. Die atletische voorsprong is nu eenmaal genetisch bepaald, en vooral: ze zijn zo goedkoop, mijnheer. Dat supporters al eens een banaan op het veld droppen, wordt als een zwaar racistisch affront beschouwd, terwijl het systeem zelf doordrongen is van een neokolonialistische logica, allemaal in functie van het grote geld uiteraard.

Voor alle duidelijkheid: ik heb het hier niet over topvoetballers als Romelu Lukaku, die trouwens voor de buitenlandse club Chelsea speelt -eigendom van de Russische oligarch Roman Abramovitsj- en een groot deel van zijn inkomsten naar een Luxemburgs brievenbusbedrijf laat doorstorten. Het gaat om de exotische ballenstampers in onze eigen competitie. Ze zijn ten overvloede aanwezig in de 1a- en 1b-clubs, omdat je in België een onbeperkt aantal niet-EU-spelers mag opstellen. Ongeveer twee derden van wat op de loonlijst staat in de Jupiler League heeft de Belgische nationaliteit niet.

We zijn op dat vlak uniek in Europa, het zal aan de multiculturele gastvrijheid liggen. Ondertussen heeft het internationale grootkapitaal dit Absurdistan ontdekt. Bijna alle kleine en middelgrote Belgische clubs zijn in handen van buitenlandse suikernonkels die er hun zwarte parels parkeren. KV Oostende is eigendom van de Amerikaanse investeringsvehikel Pacific Media Group (PMG). Cercle Brugge is dan weer een commerciële satelliet van AS Monaco, dat zijn spelersoverschot hier dropt en laat renderen. België is het land van melk en honing voor deze groothandelaars: het fiscale gunstregime, bekend en berucht omdat het voetballers minder RSZ laat afdragen dan een poetsvrouw, maakt de clubs tot echte cash cows. Dat systeem heeft recent, onder grote publieke druk, wat aanpassingen ondergaan, maar maak u geen illusies: de goedkope Afrikanen zullen blijven de dienst uitmaken.

Balthasar Boma

Daarvoor heeft MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez gezorgd, niet toevallig ook voorzitter van de Bergense voetbalclub Francs Borains, spelend in de eerste amateurklasse. In die hoedanigheid was hij een virulent tegenstander van het afschaffen van het fiscaal gunstregime voor topvoetballers. Bouchez, die zich ontpopt tot de Waalse Balthasar Boma, heeft grootse plannen met zijn club, die binnen vijf jaar in eerste klasse moet spelen. Hij is diegene die ervoor zorgde dat de clubs ook na de hervorming de bedrijfsvoorheffing op de spelerslonen niét moeten doorstorten, maar het bedrag voor 80% mogen investeren in de jeugdwerking.

Dat is een dode mus, zo stelt sporteconoom Trudo Dejonghe vast: het loon van elke speler jonger dan 26 kan worden betaald met die niet-doorgestorte bedrijfsvoorheffing, dus ook dat van een 23-jarige spits uit Mozambique. Het minimum jaarloon voor zo’n niet-EU-speler bedraagt in België zo’n 85.000 euro, dat is echt een koopje. In Nederland beschermen ze wel hun ‘interne markt’, en moet zo’n buitenlandse speler minimaal 150 procent krijgen van het gemiddelde loon van de competitie. De nieuwe RSZ-afdracht zal vooral de clubs geld kosten die ‘witte’ spelers opstellen op het toppunt van hun carrière, genre Club Brugge-keeper Simon Mignolet. De clubs die met jonge exoten werken, zullen er nauwelijks wat van voelen.

Afrikaanse olifant in de kamer

Doordat de bedrijfsvoorheffing (de belasting aan de bron) niet wordt doorgestort maar in de club blijft, loopt de overheid zo’n 170 miljoen inkomsten mis (de oorspronkelijk voorziene 200 miljoen die er uiteindelijk maar 30 worden), en zal het systeem de import van jonge Afrikanen blijven subsidiëren. ‘Binnenkort speelt hier een ploeg met elf derderangs-niet-EU’ers tegen een andere ploeg met elf niet-EU’ers, en enkele excuus-Belgen op de bank’, aldus nog Dejonghe.

De Afrikaanse olifant in de voetbalkamer is een bar slechte zaak voor onze eigen jeugdwerking en de ploegen die daarin nog investeren, clubs als Club Brugge en Genk. Francs Borains zal daar zeker niet bij horen: het wonderkind Georges-Louis Bouchez heeft op zijn eentje de fiscale hervorming van het voetbal tegengehouden vanuit een persoonlijke agenda. Mij een raadsel waarom een deel van de Vlaamse middenklasse deze praatjesmaker achterna loopt.

Naast het schandaal van de wedstrijdvervalsing en financiële fraude op grote schaal dient ook deze Augiasstal uitgekuist en moet ook de verloning van voetballers behandeld worden als in elke andere sector. De opstelling van het aantal niet-EU-spelers in de competitie moet dringend beperkt worden. U leest het goed: minder Afrikanen, meer eigen kweek. Goed dat een respectabele sporteconoom dat eens zegt, of UNIA kon alweer een dossier wegens racisme openen.

Trudo De Jonghe

Het Belgische voetbal en zijn vreemdelingenlegioenen