Het was een ongewoon drukke ochtend op het kabinet van de eerste minister. Alle kabinetsmedewerkers waren op het appel, want er moest dringend worden gebrainstormd over welke prioriteiten België zou gaan stellen tijdens het zes maanden durende voorzitterschap van de Europese Raad.

‘Ach, we bespreken dat wel met Charles Michel’, had de premier tijdens de laatste meeting hierover nog gezegd, maar dat was buiten Sjarels vaandelvlucht gerekend.

De Croo had beter moeten weten, want elke stamboekliberaal kiest eerst voor het eigen hachje en pas dan voor de eer; daar was hij immers zelf ook al een tijdje mee bezig. Zelf Charles Michel opvolgen als Europees president zat er niet meteen in. Ook de zetel van Ursula van der Leyen die binnenkort ging vrijkomen was misschien wat hoog gemikt. Misschien wil Charles Michel zélf die stoel wel inpikken. Zoals die keer toen hij samen met Ursula op de koffie ging bij Erdogan. Het was alleen nog wachten op de minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib en dan kon de brainstorm beginnen.

Spumante

Dat gaf iedereen de tijd om snel te ontbijten en de beleidsnota van Lahbib over het voorzitterschap van de Europese Raad nog eens door te nemen. Enkele oudgedienden mopperden over het ontbijt: donuts. Terwijl dat in de tijd van Verhofstadt nog zuurdesembroodjes met parmaham of zongedroogde tomaten in extra vergine olijfolie waren, en de fles Barolo al ontkurkt was en stond te chambreren naast een fris parelende Spumante.

De Croo las de nota snel door; er stonden te verwachten platitudes in over

Het buitenlands- en veiligheidsbeleid, het migratiebeleid;
De rechtsstaat en de democratie;
De economie, interne markt, industrie en buitenlandse handel;
Het sociaal Europa met werkgelegenheid en gezondheidszorg;
De klimaat- en energietransitie, uiteraard want je kon als beleidsmaker tegenwoordig geen nota meer schrijven zonder er de energietransitie bij te sleuren

Maar De Croo had deze vergadering bijeengeroepen omdat hij vond dat er nog een typisch Belgisch accent moest worden gelegd. Iets waardoor zijn voorzitterschap voor eeuwig en altijd in het geheugen zou geëtst staan. Iets waardoor het Schumanplein in de toekomst het De Crooplein zou heten. Of beter nog: het Alexanderplein, zoals in Berlijn!

Alexander hoorde in de gang de hakjes van Hadja naderen (hij mocht Lahbib Hadja noemen, en soms schertsend ‘habibi’ (schatje in het Arabisch) als niemand het hoorde). Nadat ze aan de vergadertafel had plaats genomen en koket haar jurk had gladgestreken en met de ellenbogen op tafel en de handen in elkaar gevouwen rondkeek, stak De Croo van wal, in het Frans uiteraard, want naar aloude gewoonte was de minister van Buitenlandse Zaken de taal van de meerderheid der Belgen niet machtig.

‘Bon, typisch Belgische accenten voor het voorzitterschap van de Europese raad. Ik heb morgen een interview met Politico, dus het moet snel gaan.’

‘België heeft altijd al bekend gestaan om zijn stille diplomatie’, opperde iemand, ‘misschien moet u proberen om een dialoog tot stand te brengen tussen Rusland en Oekraïne?’

Franse droom

De premier trok bleek weg. ‘Naar Poetin? Zijde gij zot? En die Zelensky heeft bij zijn vorige bezoek aan Brussel de hele coke-voorraad van de ministerraad erdoor gejaagd. We hebben toen vanuit de Antwerpse haven noodvoorraden naar Kortrijk moeten sturen. Bovendien: vrede is saai. Kijk naar Churchill: die verloor de verkiezingen nadat hij de oorlog had gewonnen.’

‘Misschien moeten we de oude Franse droom van een Europees leger nieuw leven inblazen’, kirde minister Lahbib schattig. ‘Het is best dat België in alle talen zwijgt over het leger’, riposteerde de kabinetsmedewerker van Defensie, ‘onze rekruten moeten tijdens manoeuvres “pang pang” roepen omdat we geen budget voor kogels hebben en onze legervrachtwagens om beurten gestart moeten worden omdat maar één batterij werkt en opgeladen kan worden. We zullen de vrachtwagens al “pangpang” roepend tot aan de Russische grens moeten duwen.’

De premier legde zijn vermoeide hoofd in zijn handen en zuchtte ten einde raad. ‘Ik heb een gouden idee: als we nu eens voorstellen om dát te doen waar we Europees kampioen in zijn?’

De medewerkers rond de tafel keken elkaar vertwijfeld aan. Waren we ergens goed in, dan? ‘Voetbal?’, mompelde iemand ten einde raad, maar het werd al snel weggehoond. ‘Dat is al lang geleden’, barstte de kabinetchef in tranen uit. ‘Kuifje, chocolade en bier en frieten voor heel Europa’, riep iemand, maar de premier schudde hard van nee. ‘Belastingen! Ik ga de Europese belasting introduceren’, gilde hij nu enthousiast.

‘De EU heeft met geld gesmeten naar de farma-industrie in de covidcrisis en voor miljarden wapens geëxporteerd naar Zelensky (bij het horen van de naam Zelensky barstte een voormalig kabinetsmedewerker van Van Quickenborne in snikken uit en snoot luidruchtig zijn neus) en nu is de bodem van de Europese schatkist bereikt. Geld bijdrukken zoals de ECB in het verleden altijd had gedaan zou de inflatie alleen maar aanwakkeren De lidstaten willen niet nóg meer betalen aan Europa en dus zal ik de rechtstreekse EU-belasting introduceren.’

Aan de tafel barstte een spontaan applaus los. Nieuwe belastingen: het had in België altijd al gewerkt en het zou dat in Europa ook doen.

De premier ging nu op zijn elan door: ‘Het effect van die nieuwe belasting op de bevolking zal trouwens pas bij de volgende voorzitter van de Europese Raad terecht komen en laat dat nu net het Hongarije van Victor Orban zijn. Niet ik maar hij zal de volle laag krijgen.’

Hadja Lahbib klapte verrukt in haar handen en schoof haar bril die wat was afgezakt, terug op haar neus. Ze was niet de enige die het warm had gekregen en zag dat het zweet ook op de bovenlip van de premier parelde van opwinding. Zou ze durven? Misschien toch beter wat wachten tot de zaal leeg was en hij haar ‘habibi’ zou noemen. Ze likte snel aan haar vinger, doopte die in het witte poeder op de tafel en wreef dan alles snel werktuigelijk over haar tandvlees. Het was poedersuiker! Van de donuts die nog op de tafel stonden van het ontbijt.

Diezelfde nacht ontwaakte de premier gillend en nat van het zweet uit een boze droom: Victor Orban had meteen bij de overdracht van het voorzitterschap de De Croo-belasting – door de Engelstalige pers al snel de The Crook-tax genoemd – afgeschaft onder luid applaus van de EU-burger. Hij was ook als een pijl omhoog geschoten in de polls. Er was zelfs al sprake van een Orban-plein in Elsene.

Ondanks die nachtmerrie kondigde De Croo in het interview met Politico trots zijn plannen aan voor een Europese belasting. Hij verpakte het ook nog wat in geschenkpapier door ook te pleiten voor een sterk en daadkrachtig Europa, maar Politico sprak al snel van De Croo’s doos van Pandora.

Ursula van der Leyen

De Croo BEU-lastingen!