Dat de oorlog tussen Oekraïne en Rusland de nationale perscommentaren tijdens de maand maart beheerste? Vanzelfsprekend! De tragische gebeurtenissen inspireerde de redactie van Het Belang van Limburg op 19 maart om het bronsgroen eikenhout aan de Oekraïense oorlogsvluchtelingen voor te stellen en hen te verzekeren: ‘Jullie zijn hier bij warme mensen’. Drie dagen later moest Yves Lambrix dat nuanceren. Warme mensen? Jawel, allemaal, behalve die ene minister…

Zegezeker

De Genkse oogt meer dan ooit zegezeker. Dat ze in haar eigen Genk al een aanbod tot voorakkoord afsloeg wegens uitzicht op een absolute meerderheid, wijst daarop. Haar steeds venijniger wordende uithalen naar andersdenkenden doen dit ook. Wie haar beleid bekritiseert of haar zelfverklaarde imago van ‘sterke minister’ besmeurt, wordt stante pede van de piste geduwd… Nochtans is het een ijzeren wet dat wie hoog klimt, diep kan vallen.

De maandelijkse aanval in de ondertussen lijvige roman: ‘Het belang houdt niet van Demir’, begon met een uitspraak van Demir. ‘Een journalist die graag valse sprookjes schrijft en dus toe is aan een carrière-switch.’ Zo omschrijft ze Bart Eeckhout, hoofdredacteur van De Morgen, op haar Facebookpagina, nadat die haar een aandachtspoliticus had genoemd.’ Wat bleek? Nog geen week later was Bart hoofdredacteur af en werd senior-writer. Voorkennis? Voorspellende gaven? Straf is het!

Ocharme Beke

Dé meest belaagde partij van de maand was neen niet Open Vld die in een peiling onder de 10% uitkwam (geen woord erover) maar CD&V, haar voorzitter Coens en haar minister Beke. ‘Ocharme Wouter Beke’ schreef Gazet van Antwerpen op 30 maart. ‘Dan doet hij in een paar zinnetjes een suggestie voor de kinderopvang in een interview met Humo en dan wordt het weer een politiek incident. Wat kan hij nog goed doen?’

In De Morgen prees Bart Eeckhout de voorzitter van de partij, maar niet het idee van de minister. ‘Het gaat lijnrecht in tegen de moedige pogingen van voorzitter Joachim Coens om zijn partij in de markt te zetten als gezinspartij. Maar dat is het probleem van CD&V, niet van ons, samenleving. Blijft de vraag hoe het kan dat een bevoegd minister met zulke zwakke voorstellen komt. Dat is het probleem van CD&V, maar ook van ons, samenleving.’

Isolde Van den Eynde was in Het Laatste Nieuws was niet bepaald vriendelijk voor Damse Joachim. ‘Het is kunnen maar niet willen of willen maar niet kunnen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Kijk naar Joachim Coens.’

Groen verloor kernuitstap en voorzitter

Maart was de maand van het afscheid van de kernuitstap. Correctie: van het uitstel van de kernuitstap. Arnout Gyssels van Het Nieuwsblad beantwoordde op 19 maart een existentiële vraag, zo oud als de mensheid: ‘Hoelang duurt de dood?’ Met 10 jaar valt dat nog best mee. ‘De kernuitstap is officieel dood. De komende tien jaar zullen de twee jongste kerncentrales blijven draaien.’

Donderdag 24 maart verschenen de commentaarstukken over het ontslag van Meyrem Almaci, én begon de zoektocht naar wie haar zou opvolgen. Een makkelijk in te vullen vacature voorspelde Dimitri Antonissen (Het Laatste Nieuws). De maatschappij kleurde nog nooit zo groen. Maar zo populair de groene thema’s zijn, zo onpopulair zijn veel van de figuren die de partij naar voren schuift… Vlaanderen heeft nood aan een partij die dat soort thema’s centraal zet. De vraag is alleen of Groen daar klaar voor is.

De Standaard wordt in een politieke nieuwsbrief beschreven als ‘de bevriende pers’ van Groen. Ruben Mooijman deed geen poging dit te ontkrachten. Integendeel, toen hij zijn beschouwing begon met een resem (vermeende?) evidenties waarbij ik Kristof Calvo maar niet uit mijn gedachten kreeg.

Programma staat voorop

Een van de kenmerkende eigenschappen van Groen is dat de partij op een puur inhoudelijke manier aan politiek wil doen. Het programma staat voorop. Terwijl bij andere partijen soms kille berekening voorrang krijgt, politieke tegenstanders frontaal worden aangevallen en haantjesgedrag het haalt op sereniteit, was dat bij de partij van voorzitter Meyrem Almaci nooit aan de orde. Dat siert Groen, dat siert Almaci.

Op De Tijd na behandelden alle Nederlandstalige kranten dit ontslag. Deze eenheid bewijst dat het om een belangrijke gebeurtenis ging voor het land, ja toch? Toch niet, want de Franstalige pers schreef er geen jota over.

Hetzelfde, maar omgekeerd, kregen we op dinsdag 29 maart. Toen becommentarieerden (bijna) alle Franstalige kranten het zoveelste relance-plan van Wallonië en Elio Di Rupo. ‘Of het nu eindelijk het goede zal zijn’, vroeg ‘Le Soir’ zich af. En velen met deze krant. In de Nederlandstalige pers is tot nu toe geen enkel opiniestuk over dit toch wel belangrijk onderwerp terug te vinden.

Geen nationale items?

Zijn er dan geen nationale items meer? Let er nog wel iemand op de Belgische meubels? Ja hoor. De nieuwe afspraken rond schoolvakanties in het Franstalig onderwijs zorgden voor kwaad bloed in La Libre Belgique.

Hoe kan een Brussels volksvertegenwoordiger een project steunen dat het land verdelen zal? Waarom doet Ecolo mee? Dat is toch een partij die samen met Groen een unitaristische visie uitdraagt? Waar blijft de belgitude van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez? Wie zal de burgers uit de Brusselse periferie verdedigen? De Franstaligen geven de Vlamingen soms de schuld zonder enig overleg hervormingen door te voeren. Ze doen nu net hetzelfde. Wat een betreurenswaardige demonstratie van zwakte van de wetgevende macht…

Waarover men niet schrijft, of toch niet veel

De laatste dag van maart zouden alle krantencommentatoren hun licht over het akkoord rond Doel laten schijnen. Enfin, dat dacht ik, maar er zijn geen zekerheden meer. Alleen Gazet van Antwerpen vond het de moeite waard. ‘De historische ommekeer is dus een feit. Toevallig komt die er kort na die andere historische beslissing…, die de twee iconische koeltorens van de sloop redt. Nog historisch en recent: de fusie tussen de havens van Antwerpen en Zeebrugge. Het zijn nogal eens tijden. De akkoorden tonen dat veel mogelijk is als iedereen een minimum aan goede wil en gezond verstand aan de dag legt.

Een ‘zekerheid’ die wel overeind bleef is dat De Morgen weet welke partij schuldig is aan werkelijk alles. Ja ook voor de belabberde toestand van ’s konings troepen.

De U-bocht van onze beleidsmakers en politieke klasse is er een die genomen wordt met gierende banden. Nog maar een paar jaar geleden stond de Vlaamse minister-president, toen Geert Bourgeois, op de pupiter van het Vlaams Parlement de staatsveiligheid belachelijk te maken.

Maar Isolde Van den Eynde (Het Laatste Nieuws) wist zich op 22 maart te herinneren dat er wel iemand was die Europa had verwittigd voor wat nu gebeurde. Die iemand zal zich in zijn koffie verslikt hebben toen hij positief werd aangehaald in onze media. Het is lang geleden dat ons land een Amerikaanse president op een NAVO-top in Brussel zonder het schaamrood op de wangen kon ontmoeten. Donald Trump wees er ons nochtans al op, maar hey, het was Trump. Er werd gegniffeld, zoals toen hij tijdens een VN-raad wees op onze afhankelijkheid van Russisch gas. De Duitsers gierden net niet van het lachen, en zie nu.

Van den Eynde

Trump had het nog zo gezegd en Demir kan voorspellen