Na een stukje dadaïstisch absurd theater is ze er, Michel II, een regering van Oempa Loempa’s en Smurfen die hoogmoedswaanzin tot kunst verheven hebben. De politieke dwergen hebben minder stemmen achter zich dan Bolle Gijs D’haeseleer in Ninove, maar willen regeren zonder parlementair vertrouwen. Terwijl grote smurf Michel in Marrakesh applaus kreeg voor zijn staatsgreep van de onverantwoordelijkheid, vochten klungelsmurf De Croo en ‘loempe’-Oempa Loempa Peeters afgelopen zondag in De Zevende Dag om op elkaar schouders te staan.

Vóór Marrakesh was het parlement het huis van de democratie, maar nadien is het voor Michel en de zijnen een keutelachtig koffiekransje. Het is duidelijk, Michel II pleegt geen harakiri door het vertrouwen te vragen aan het parlement en elke oppositiepartij weet verdomd goed dat het indienen van een motie van wantrouwen een uriasbrief is. Een Mexican standoff tussen oppositie en regering. Maar, ceci n’est pas un gouvernement. De chaostheorie van Prigogine valt het surrealisme van Magritte in de armen. Binnen de chaostheorie organiseren instabiele elementen zich tot structuren van een hogere orde, in dit geval een spookregering van ministers zonder meerderheid en zonder steun. Michel II is een leeggezogen lijk dat naar de uitgang strompelt hopend op een bloedtransfusie.

Mars tegen Marrakesh

Een week nadat 164 van 193 VN-landen hun steun aan het Marrakesh-pact bevestigden, organiseren rechtse jongerenbewegingen een mars tegen Marrakesh. Het gele hesje in de kast en een rode fez op het hoofd met de boodschap: ‘We zijn niet akkoord met wat jullie in Marrakesh HEBBEN GEDAAN’. Water hozen als het schip gezonken is begint stilaan een rechts trekje te worden. Nu het voetbal toch een omgekochte boel is gebleken hangen ook de hooligans zondag hun sjerp aan de haak voor een mars tegen gedane zaken. Politiek engagement van hooligans, is dat een aanzet tot een politieke partij van de hooligans? De PVDH met als verkiezingsslogans: ‘Geen haar en boter op het hoofd’ of ‘We zetten ons beste bottineke voor’

Staken om het te maken

Om goed uitgerust te zijn voor de betoging van zondag in Brussel beslisten de politievakbonden om donderdag een stakingsrustdag in te bouwen. De met matrakken, pepperspray en pistool uitgeruste politieagenten protesteren tegen de groeiende agressie tegen gezag. Ocharme, wat zijn het toch sukkelaars die broze agenten van de buurtpolitie. Intussen moeten leerkrachten, buschauffeurs, treinconducteurs en loketbedienden diezelfde agressie tegen gezag ondergaan zonder wapens en beschermende kledij. Naar verluidt werd de politiestaking in Dendermonde het best nageleefd. Daar staakten de flikken omdat er geen toiletpapier meer was. Die kan je best geen poepje laten ruiken.

Omdat een verlengd weekend tijdens de kerstinkopen handig is, riepen de vakbonden op voor een staking op vrijdag 14 december. Om zoveel mogelijk stakers te motiveren om een verlengd weekendje te nemen werd de meest populistische slogan uit hun arsenaal bovengehaald: ‘Meer loon, minder lang werken en minder belastingen’. Iets waar ongeveer 100% van de Belgen achter staat en waarmee men eigenlijk op de kar van de gele hesjes springt. Gele koleire omdat water en elektriciteit duurder worden door klimaattaksen, woede omdat het openbaar vervoer duurder wordt door dure groene diesel. Iedereen wil gezondere lucht en een beter klimaat, maar niemand wil er voor betalen. De vakbonden voeren een strijd tegen sluipende armoede. Nochtans doen we het in Vlaanderen allesbehalve slecht als het op armoede aankomt. Voormalig links coryfee Frank Vandenbroucke stampt de linkse droom van een verkiezingsthema rond armoede en sociale deprivatie aan diggelen. Zijn studie wijst uit dat de welvaart van Belgische gezinnen 12% boven het Europees gemiddelde ligt en dat in Vlaanderen slechts 8% van de kinderen in armoede opgroeien? Daarmee behoren we tot de best scorende regio’s van Europa. Het riedeltje van Kitir, Almaci, Van der Maelen, Crombez en Calvo is daardoor aan herziening toe.

Het onverstand regeert dit land

Staan we aan de goede kant van de geschiedenis of aan de zelfkant van een falend systeem. Onze onrechtstreekse democratie faalt wanneer een stokdove, blinde en lamme regering aan de macht kan blijven. Zelfs wanneer ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt heeft de parlementaire oppositie geen waarde en wordt de onrechtstreekse democratische stem van de burger genegeerd. Staan we aan de goede kant van de geschiedenis wanneer alle politieke partijen panische angst hebben voor democratische verkiezingen? Ook het overlegmodel tussen vakbonden en werkgevers faalt als we vaststellen dat vóór het sociaal overleg al wordt gestaakt en gebouwen worden gevandaliseerd. Neen Mia, niet de middenstand maar het onverstand regeert dit land.