De UGent pocht met het stijgend aantal Chinezen. Die zoeken kwaliteit tegen afbraakprijzen en vinden die in Vlaanderen. Hier studeer je voor een habbekrats. Zaait het begrip tussen Chinezen en westerlingen? Neen.

Triomfalistisch kakelde de UGent over de groeiende populariteit van de universiteit bij Chinezen. Sedert 2019 steeg het aantal Chinese studenten in Gent met een derde. Ruim 1.000 Chinezen studeren of doen onderzoek bij de stroppen. Zij vormen de grootste groep van buitenlandse studenten in de stad.

Heeft dat te maken met kwaliteit? Waarschijnlijk wel, maar veel meer is de oorzaak dat je in Gent, en aan alle Vlaamse universiteiten, in vergelijking met universiteiten die écht meetellen (Yale, Harvard, Princeton, University of California, Oxford en Cambridge), kan studeren voor een appel en een ei. Je wordt vergoed voor doctoraatswerk of post-doctoraalwerk dat gekoppeld is aan een assistentschap.

Toegankelijk en goedkoop

Bovendien schrijf je je in Vlaanderen in tegen 1.000 euro voor universiteitsstudies: zowel buitenlander als landgenoot. En de verblijfkosten betalen Chinezen volledig of deels door werk voor de UGent. Daartegenover schiet bijvoorbeeld in Harvard de studiekost op tot 50.000 euro. Doctoraten van buitenlanders zijn er beperkt tot een klein aantal bladzijden (meestal 100). Dat brengt met zich mee dat deze doctoraten makkelijker kunnen zijn en op een kortere tijd klaar dan een klassieke studie. Maar wat de Chinezen leren in de VS, en bij uitbreiding in Gent, is twijfelachtig. Technologie en labo’s zijn weliswaar hun grote keuze, maar zeker hun Engels blijft kaduuk.

Een lid van een Vlaamse academische delegatie aan China werd met zijn gezellen in Shangai voorgesteld aan de lokale club van oud-studenten van Harvard. Tot verbazing van de rectoren en profs spraken die gediplomeerden onnoemelijk slecht Engels. Er was er eentje die vertelde dat hij in Vlaanderen gestudeerd had en hij demonstreerde dat met de twee woorden die hem waren bijgebleven: godverdomme en trappist. Hierbij denk je aan een jaar vlijt van Erasmus-studenten in zonnige landen als Spanje, Italië, Frankrijk. Vrienden en vriendinnen worden gemaakt, fijn zo, en een habbekrats aan kennis is de slipstroom.

Ervaring

In het begin van de twintigste eeuw versasten duizenden leden van de Chinese Communistische Partij (CCP) naar Rusland om te leren hoe je een revolutie ontketende en een socialistische staat opbouwde. De Russen hoopten op een blijvende invloed op hun ex-kameraden, want die waren bestemd voor hoge taken. Maar China was nog geen tien jaar communistisch of Chinezen en Sovjets deden in de jaren zestig aan haartje pluk, schrijft de correspondent in Beijing van The Economist.

Westerse landen hebben sedert 1980 miljoenen Chinese studenten onthaald, wat goed is voor de kassa van de universiteiten (zie UGent) en de regeringen van Europa en Noord-Amerika hoopten op Chinese bazen die sympathiek stonden tegenover westerse waarden. De ontgoocheling is gelijk aan de Russische van voor een eeuw. De haigui, de terugkeerders, verwierven snel bureaucratische macht, alhoewel de partij hun eventuele dubbele loyauteit mistrouwde.

Veel geleerd en afgeleerd

Twintig procent van de leden van het Centrale Comité van de CCP van vandaag — de subtop van de macht — studeerde in het buitenland. Zij studeerden meestal STEM-richtingen (Science, Technology, Engineering, Mathematics), tegen zes procent in 2000. Acht van de 24 leden van de kern van het zonnestelsel, het Politburo, studeerden buitengaats. Dat is het grootste aantal ooit, weet Ching Li van de denktank Brookings Institution (Washington).

Ondanks die kennismaking doordrenkt een antiwesterse geest de Chinese leiders. President Xi Jinping, herbenoemd, haalde kennis op binnen de grenzen, maar zijn ideologische voorman, Wang Huning, was in de jaren tachtig een bursaal in de VS, en schreef een boek. Deels waren zijn ervaringen positief, anderzijds zag hij een onderstroom van raciale spanningen, kantelende families en krakkemikkige scholen. Wat Amerika hem hoofdzakelijk leerde was te vermijden.

Vooral goed voor verengelsing

Duizend Chinezen aan UGent is leuk voor het imago. Maar het brengt, zo bewijst de ervaring, niks op en het vergroot de druk om Vlaamse studierichtingen te verengelsen. De huidige leiders van universiteiten en hogescholen in Vlaanderen hollen snobistisch en domweg die trend achterna. Wie tegen het Nederlands ageert bewijst voor de vrienden en de goegemeente geen N-VA’er of VB’er te zijn, aldus deze schapen (ondanks hun hoge zelfdunk tellen de Vlaamse universiteiten aan de top veel schapen en woke-kanunniken.

De Universiteit Maastricht is een rolmodel. Zij doceert immers reeds decennia volledig in het Engels en is een magneet voor Duitsers uit het Rijnland die in Nederland voor veel minder geld dan in het thuisland een ezelsvel verwerven. Ere wie ere toekomt: Bruno De Wever, geen flamingantenvriend, pleit onverdroten voor de prioriteit van het Nederlands in het hoger onderwijs. Wie dat lost, oordeelt hij, verdrinkt de intellectuele klasse van de toekomst in koeterengels en culturele kletskoek.

Wang Huning

Hier studeren voor een habbekrats