Eind december. De tijd van lijstjes, terugblikken en huldigingen. De lijsten met genomineerden voor ploeg van het jaar, coach van het jaar, paralympiër van het jaar en belofte van het jaar zijn bekend. In elke categorie zit iemand uit het wielrennen. België is een koersland.

De genomineerden voor sportvrouw van het jaar zijn Loena Hendrickx (kunstschaatsen), Nafi Thiam (atletiek) en Lotte Kopecky (wielrennen). De genomineerden voor sportman van het jaar zijn Bart Swings (snelschaatsen), Wout van Aert (wielrennen) en Remco Evenepoel (wielrennen). Inderdaad, België is een koersland.

Het summum van bejubelingen

De meest in het oog springende huldiging dezer dagen is echter niet de zoveelste prijs voor Remco Evenepoel. Het summum van alle bejubelingen gaat naar Lionel Messi. Door de winst van Argentinië op het WK in Qatar valt Messi’s kroning als voetbalgod samen met alle normale jaarlijkse eerbetuigingen. En dus loopt hij weg met een karrenvracht aan aandacht.

Zoals iedereen die in lijstjes van toppers voorkomt, heeft Lionel Messi gezwoegd om te staan waar hij staat. Zijn leven, en wellicht dat van zijn omgeving, staat sinds jaar en dag in het teken van zijn sport. Of dat gezwoeg evenredig is aan de naam, faam en stromen geld die hem nu in de schoot geworpen worden, is een faire vraag. Andere toppers, die zichzelf evenzo een normaal leven ontzeggen, kunnen alleen maar dromen van zoveel rijkdom en aandacht.

Wellicht dromen ook niet alle topsporters van grote rijkdom en bekendheid. Voor een aantal van hen is het genoeg om de beste te zijn. Enige welstand en bekendheid daarbij is fijn. Hun prestaties en de discipline om tot die prestaties te geraken zijn ook van dien aard dat we daar gerust bewondering voor mogen koesteren.

Trop is te veel

Maar trop is voor velen terecht te veel. Niet alleen trop is te veel. Voor sommigen is ook top te veel. De 22-jarige Xander Vervloesem, bejubeld als topwielertalent, omdat hij als junior één van de weinigen was die Remco Evenepoel ooit kon kloppen, stopt met koersen. Hij laat optekenen: ‘Ik leefde als een pater, omdat ik dacht dat koers me gelukkig zou maken. Maar de balans was zoek en ik was allesbehalve gelukkig.’

En dus stopt de jonge coureur met topsport. Hij hangt zijn fiets én een mogelijk mooie carrière aan de haak. Omdat het hem teveel kost. Ook dàt verdient respect. De drang om te sublimeren is groot. Als een talentrijke twintiger zo tegen de stroom inzwemt, doe ik daar mijn hoedje voor af. Ik zal, zoals bijna iedereen, zijn naam vergeten. Hij zal nooit opduiken in eindejaarslijstjes, terwijl hij als wielrenner in een koersminnend land als België daar toch een behoorlijke kans op maakte. Dus voor de eerste en tevens de laatste keer: applaus voor wielrenner Xander Vervloesem. Genomineerd voor ‘stopsporter van het jaar’.

Wout van Aert en Remco Evenepoel

Stopsporter van het jaar: Xander Vervloesem