PLOEG VAN DE WEEK: Marokko, dat als eerste Afrikaanse land de halve finales van het WK bereikt

SPELER VAN DE WEEK: het was zoeken naar uitblinkers in de kwartfinales, maar dat de 37-jarige Olivier Giroud matchwinnaar voor Frankrijk werd, is toch zeer opmerkelijk

WERELD

Het verhaal van de kwartfinales in Qatar is de zege van Marokko tegen Portugal. Na Kroatië, België en Spanje slaagde ook Portugal er niet in te scoren tegen de Leeuwen van de Atlas. Een blunder van doelman Lopez betekende het afscheid van Cristiano Ronaldo aan het topvoetbal.

Het succesparcours van Marokko is hét verhaal van dit WK. De jongens die zaterdag aan de aftrap stonden, spelen bij FC Sevilla, PSG, Real Vallodolid, Besiktas, Wydad AC, Angers, Fiorentina, Standard, Chelsea, FC Sevilla en Angers. Niet echt een sterrenensemble, vooral als je weet dat de man van Chelsea (Ziyech) in Londen nauwelijks speelminuten krijgt.

Marokko beschikt over een uitstekende keeper (Bounou), heeft het nodige geluk (voor iedereen onontbeerlijk om het ver te schoppen op een WK) en een onwaarschijnlijke ploeggeest en discipline. De mentaliteit van de Marokkaanse ploeg is een voorbeeld voor alle andere teams. Helaas wordt het niet door al hun fans gevolgd.

Bondscoach Walid Regragui moet buitengewoon goed gewerkt hebben tijdens de korte aanloop naar het WK om zo’n hechte groep te smeden. Enkele maanden geleden was het team nog een puinhoop en werd bondscoach Halilhodzic, die Ziyech uit de selectie had gegooid, ontslagen. Simpel kan het niet geweest zijn om een eenheid te creëren. Marokko heeft geen echt Afrikaanse selectie. Ruim de helft van de spelers zijn in Europa geboren en velen spreken geen Arabisch, maar Nederlands of Frans bijvoorbeeld. Ook het voetbal dat ze brengen, is eerder Europees. Het is gebaseerd op met z’n allen verdedigen: betonvoetbal.

Het maakt de opmars van de Leeuwen van de Atlas alleen maar imposanter. Marokko deed wat geen enkel Afrikaans team tot nog toe kon, hoewel het sinds de kwartfinales van 1990 met Kameroen de normaalste zaak van de wereld leek te worden. In 1996 won Nigeria goud op de Olympische Spelen en een gelijkaardig succes kon op het hoogste niveau niet uitblijven. Een kwart eeuw later is het echter nog steeds wachten op een Afrikaanse wereldkampioen. Marokko kan daar nu voor zorgen.

Frankrijk wordt de op een na laatste test voor de Leeuwen van de Atlas. De regerende wereldkampioen kan na zestig jaar het tweede land worden dat de wereldkroon twee keer op rij mag opzetten. Dit Frankrijk, met zijn vele afwezigen, kan echter de vergelijking niet doorstaan met het Brazilië van 1958 en 1962 van Pelé en Garrincha. Engeland was zaterdag de betere ploeg, maar Harry Kane miste één van de twee strafschoppen die hij nam (2-1).

Vrijdag hadden Kroatië en Argentinië zich al geplaatst voor de halve eindstrijd. Beide teams hadden daar strafschoppen voor nodig. Brazilië was de betere ploeg tegen Kroatië, maar de oude knarren gaven niet op en straften de arrogantie van de Goddelijke Kanaries af met een onverwachte gelijkmaker (1-1).

Nederland-Argentinië was een ordinair straatgevecht, waarin zelfs Lionel Messi zich als een schurkje gedroeg. De Zuid-Amerikanen leken op weg naar een simpele zege, maar invaller Wout Weghorst zorgde met twee goals voor een gelijkspel (2-2). De Albiceleste leek rijp voor de genadestoot, maar Oranje kroop opnieuw in zijn schelp. En met Engeland en Nederland weet je vooraf hoe het eindigt met penalty’s.

Met Frankrijk-Marokko en Kroatië-Argentinië is een herhaling van de finale van vier jaar terug tussen Frankrijk en Kroatië mogelijk. Het zou uniek zijn in de geschiedenis van de wereldbeker.

Wie zeker geen winnaar wordt op dit WK is de arbitrage. Zowel bij Nederland-Argentinië (de Spanjaard Lahoz) en Engeland-Frankrijk (de Braziliaan Sampaio) viel er heel wat aan te merken op de scheidsrechterlijke beslissingen (vooral Engeland mag zich benadeeld voelen) en de Fifa moet dringend de rol van de VAR herbekijken. Het mag niet dat er op dit niveau zoveel kritiek mogelijk is op de spelleiding.

BELGIË

In ons land is het wachten op witte rook. De voetbalbond heeft een task force in het leven geroepen om een technisch directeur en een bondscoach aan te werven. Of dat trio de voetbalknowhow heeft om die taak tot een goed einde te brengen, is zeer de vraag. Het is onaanvaardbaar dat er in de top van de bond een totaal gebrek aan voetbalkennis zit. Het tegenovergestelde lijkt bijna een must. In andere landen is de bondsvoorzitter vaak een ex-international (Lato, Boniek, Suker), maar bij ons is er in de raad van bestuur geen plaats voor ex-voetballers. Onbegrijpelijk, maar voetbal interesseert Peter Bossaert en co niet echt.

Hoe dan ook, laat ons Louis van Gaal niet op het lijstje van mogelijke bondscoaches plaatsen. Het WK van Oranje zal snel vergeten zijn. Nederland zat in de zwakste poule en speelde geen enkele wedstrijd die we ons over twee weken nog gaan herinneren. Zijn gepraat over een mogelijke wereldtitel klinkt nu nog holler dan voordien. Louis heeft, misschien op basis van de overwinningen tegen de Rode Duivels eerder dit jaar, zijn ploeg danig overschat. Laat Louis maar lekker thuis zitten bij Truus.

Intussen blijft Jesse De Preter, de advocaat van Roberto Martinez, de bond bestoken. Wat de man uitkraamt, slaat nergens op maar het wordt in de krant zonder woord van kritiek afgedrukt. De Preter kwam in het voetbal via Lierse ten tijde van de Egyptenaar Maged Samy. We weten intussen hoe dat afgelopen is: het einde van Lierse SK. Maar De Preter blijft denken dat hij iets van het spelletje afweet.

Wout Weghorst

Wat te onthouden van het weekeinde? Louis hoort bij Truus, niet bij Duivels