Het Doorbraakartikel van afgelopen vrijdag getiteld De wondere wereld van Ico Maly leverde dit weekend een heus twitterstormpje op. Niet over de inhoud, met name het denksysteem van de heer Maly die alles rechts van de PvdA als ‘ondemocratisch’ lijkt te beschouwen. En ook niet over de maatschappelijke relevantie van de VRT, neen, daarover verkoos men niet het debat aan te gaan. Wel struikelde het Reyerslaan-milieu over een woord in de inleiding: huisallochtoon, waarmee VRT-medewerker Yassine Atari werd aangeduid, die mee in het Terzake-panel zat van die bewuste woensdag.

Opmerkelijk is de manier hoe via de focus op dat woord meteen ook intentieprocessen werden bedreven. Automatisch werd de associatie met huisneger en neger, negro gemaakt, terwijl dat er natuurlijk niet stond. Drie tweets verder was ik al een ‘ranzige racist’ en heel het artikel een schandvlek voor het Vlaamse opinielandschap. Wil de crimineel tenminste zijn excuses aanbieden? Neen, dat wil hij niet: ‘ontbrekend schuldinzicht’ wordt vastgesteld (echt waar), hier gaapt het inferno van Dante. Midden de hysterie kwam ook VRT-journalist Riadh Bahri er zich mee bemoeien, die zich blijkbaar eveneens aangesproken voelde bij dat woordje ‘huisallochtoon’ om te beklemtonen dat hij dat zeker niet was. Op zich bizar.

Positieve discriminatie

VRT

Ico Maly bij Phara

Ten gronde dan maar: herbergt de VRT huisallochtonen? Anders gezegd: neemt het Huis van Vertrouwen mensen in dienst specifiek omwille van hun huidskleur? Natuurlijk wel, alleen worden ze nieuwe Vlamingen genoemd. Wordt er naar de afkomst gekeken bij een aanwerving, en is er sprake van positieve discriminatie? Ja, het staat zelfs in de beheersovereenkomst van de VRT, inclusief streefcijfers, en wel voor drie groepen: vrouwen, personen met een arbeidshandicap en dus de nieuwe Vlamingen, een woord dat je nu moet bezigen in plaats van allochtoon, overeenkomstig de wens van de Gentse burgemeester Daniël Termont (SP.A) om dat woord allochtoon te schrappen.

Dat diversiteitsproces loopt niet van een leien dakje. Ondanks de aanwervingspolitiek worden de streefcijfers voor de ‘nieuwe Vlamingen’ niet gehaald, om de eenvoudige redenen dat ze het intellectueel en taalkundig minimumniveau niet halen. Waarom dat zo is, is een ander paar mouwen, zeker speelt het feit mee dat er thuis een andere taal dan het Nederlands wordt gesproken, een oud zeer dat de volwaardige integratie sterk afremt. Dus legt de VRT de lat zo laag mogelijk om het quotum te halen. Als Bahri en C° aanstoot nemen aan het woord ‘huisallochtoon’, lijkt het alsof ze zelf twijfelen aan hun intellectueel niveau en enkel via positieve discriminatie aan hun job kwamen. Dat zeg ik natuurlijk allemaal niet, ik probeer even te lezen in het hoofd van de euh… nieuwe Vlaming, werkzaam bij de VRT. Wie het schoentje past, trekke het aan.

Een existentiële kwestie

Dalilla Hermans

Het valt steeds weer op hoe net de linkerzijde in haar politiek-correcte bedilzucht constant het begrip ‘kleur’ benadrukt in het diversiteitsdiscours. Terwijl het ons geen moer uitmaakt of de dame achter het loket zwart, wit of geel is, als ze haar werk maar doet en ons niet hindert met opzichtige religieuze of ideologische symbolen. Maar net de kruistocht tegen het Vlaamse racisme heeft het voortdurend over zwart, wit, en alle koffie-met-melk-varianten, denk maar aan de jaarlijkse ZwartePietenkwestie. Heel de tijd spreekt men over witte en andere scholen, de witte blanke man (ook steeds bang) versus de gekleurde samenleving, enzovoort. Beroepsquerulanten als Dallila Hermans doen niet anders dan hun huidskleur uitspelen om een plaatsje in het opinielandschap veilig te stellen, vanuit een onveranderlijke slachtofferretoriek die hen ook media-aandacht oplevert, tot en met De Afspraak.

De zoektocht met het vergrootglas naar het Vlaamse racisme is een levensverzekering voor links, dat in Vlaanderen sowieso een electorale minderheid vormt en dat graag compenseert met enige morele superioriteit. Daarom wordt er constant op ‘foute’ taal gefocust en krijgt een woord zoals huisallochtoon een veel groter gewicht dan de auteur er ooit zelf aan gaf. We zullen er niet George Orwell nog eens bij halen en de totalitaire samenleving gebaseerd op taaldressuur. Eigenlijk volstaat het om vast te stellen dat niet één van de honderden tweets van Bahri en zijn aanhang over de inhoud van het bewuste artikel ging, maar enkel over dat ene woordje in de inleiding.

Het vermoeden groeit dan ook dat het om een bewust afleidingsmanoeuvre ging, en dat de hamvraag ‘Is een ideologisch gestuurde staatsomroep zoals de VRT nog van deze tijd?’ deskundig werd verdronken in een eindeloze klaagzang over racisme. Het is dus eigenlijk een existentiële kwestie: Riadh Bahri en C° verdedigen hun werkgever en komen op voor hun job, die op de tocht staat als het debat over de VRT ooit ten gronde wordt gevoerd. Dat is allemaal menselijk, maar de arrogante, stigmatiserende toon waarmee dat gepaard gaat, en de intellectuele oneerlijkheid die aan de dag wordt gelegd, verdient een antwoord. Bij deze.

Voor de rest ook doorheen dat Twitteropstootje genoteerd dat politiek-correct en gevoel voor humor of (zelf)relativering absoluut niet lijken samen te gaan. Maar dat wisten we al. En eerlijk, als ik tussen de twee moet kiezen, is de keuze gauw gemaakt.

Yassine Atari

Een Huis, allochtonen, maar geen ‘huisallochtonen’