In de marge van de huidige Oekraïne-tragedie, waarbij ginder nog veel bloed zal vloeien en in onze redactielokalen veel inkt, wordt langzamerhand het grotere plaatje duidelijk. Dat deze operatie er al jaren zat aan te komen. Dat idioten zoals Guy Verhofstadt het Poetin makkelijk gemaakt hebben. Dat de plannen van de Russische potentaat verder reiken dan Oekraïne. Niet dat het Russische leger momenteel zo succesvol is. De logistieke lijnen lijken klungelig, de verwachte snelle inname van Kiev gaat niet door, en over een afstand van 60 kilometer staan bewegingloze tanks want het is bekend dat Russen desnoods diesel drinken als de wodka op is. De internationale represailles zijn niet min, en Vladimir is zowaar zijn zwarte judogordel kwijt.

Het Syrische voorspel

VRT NWS

Aleppo 2016

Dat vraagt om nieuwe vergelding. De strategie van de blitzkrieg – in feite iets compleet on-Russisch – wordt vervangen door eentje van het minder subtiele type, dat Poetin veel beter ligt en in steden als Grozny (Tsjetsjenië, 1999) en Aleppo (Syrië, 2016) met groot succes werd toegepast: tapijtbombardementen vanuit de lucht, niet één steen nog op de andere, massa’s burgerslachtoffers.

Dat brengt ons op de innige vriendschap tussen Vladimir Poetin en de Syrische dictator Bashar al-Assad. Zoals bekend heeft deze het presidentschap van zijn vader geërfd, en regeert zijn Baath-partij met harde hand, inclusief martelgevangenissen en mysterieuze verdwijningen. De opstand van 2011, waarin vrijheidsstrijders én soennietische moslims door elkaar liepen (Assad behoort tot de minderheid van de alawieten), was voor de Syrische president een gelegenheid om de totaaloorlog te verklaren aan dissidenten van welke aard ook. Broeihaarden van opstand werden chemisch bewerkt en met de beruchte ‘vatenbommen’ bekogeld die een enorme ravage aanrichten.

In een volgende fase profiteerde ook IS van de chaos, en mengde zich in het conflict. Het resultaat was een enorme vluchtelingenstroom naar Europa, maar Assad, die internationaal steeds meer geïsoleerd geraakte, kreeg er een grote vriend bij: Vladimir Poetin. Alleen door diens tussenkomst kon het Syrische regime zich handhaven, mits een kleine wederdienst: het ongehinderd mogen uittesten van offensieve wapens. We weten nu waarom. Syrië was het perfecte oefenterrein voor de huidige Oekraïne-operatie. Vergelijk het met de steun die de Duitse Luftwaffe gaf aan Franco tijdens de Spaanse burgeroorlog. Sorry voor wie dacht dat Poetin ook maar voor één gram geïnteresseerd is in de strijd tegen moslimterreur, of opkomt voor de waarden van het Europese christendom.

De vrijage Filip-Assad

Foto Twitter

Filip Dewinter op de koffie bij Bashar al-Assad, 2017.

Wapens dienen niet om te roesten in een magazijn, en elke oorlog is de aanloop tot een andere. Zo bekeken is wellicht ook Oekraïne maar een oefenterrein voor een nog veel grotere militaire operatie, die zich in de verbeelding van Poetin uitstrekt tot Midden-Europa, het oude ijzeren gordijn, of wie weet de Noordzee. Die vacuümbom, een vreselijk wapen dat vooral mensenlevens op een gruwelijke wijze vernietigt, moet toch dringend eens uitgetest worden. In Kiev bijvoorbeeld, dan kunnen de gebouwen gewoon blijven staan.

De Syrische dictator kreeg er in die tijd ook een klein vriendje bij: Filip Dewinter, die in 2017 zowaar op de koffie mocht bij Assad, een stunt waar de VB-voorman achteraf enorm mee uitpakte, onder het motto ‘de vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden’. Vertaald: waar er tegen IS gevochten wordt, zijn wij van de partij. Dat is een gevaarlijke drogreden. Dewinter weet altijd goed de camera’s en de micro’s staan, maar politiek was de vrijage met Assad een miskleun, omdat hij zich verkeek op het machtsspel van de grote jongens, die de stamgast van de Leeuw van Vlaanderen achter diens rug ongetwijfeld uitlachten.

Erger is, dat Dewinter door deze bedenkelijke demarche zijn partij voor een ideologisch spagaat plaatst. Want hoe kan men zich nu opwerpen als radicale dissident tegen het Belgische regime, tegen de ‘Eurocratie’, tegen de censuur van de mainstream media, en tegelijk zoete broodjes bakken met een dictator die op zijn eigen burgers een uitroeiing organiseert, hierin geholpen door een superpotentaat van het andere eind van de wereld?

Foute vrienden

Wat ons weer op dé man van het moment brengt, Vladimir Poetin. De door het Kremlin gesponsorde bezoekjes aan Moskou van een belangrijke VB-fractie (bestaande uit onder meer Filip Dewinter, Anke Van dermeersch, Johan Deckmyn, Eric Tack, Jan Penris, Christian Verougstraete en Frank Creyelman, de ‘fikser’ van de contacten) levert die kaviaarclub wel wat publiciteit op, maar helaas worden ze gewoon gebruikt om het imago van het regime wat op te vijzelen.

Krek hetzelfde gezelschap is kind aan huis bij de Griekse neonaziclub De Gouden Dageraad. Door het cordon zoeken VB’ers media-aandacht op de foute plekken, en zijn ze in staat met de duivel zelf op de foto te gaan. Het zijn politici van een bedenkelijk allooi die niet snappen dat ze met hun subversief anti-Belgicisme al lang in Siberië zouden vertoeven mochten ze dat bij hun grote vriend proberen.

Het is in feite simpel, en dit gaat om principes, niet om PR-acties. Als conservatief-rechts in Vlaanderen met dictators koketteert die werkelijk voor niets terugdeinzen en zelfs met een atoomoorlog dreigen, is het elke geloofwaardigheid kwijt als verdediger van de Europese waarden en de verlichtingsidealen, of, godbetert, de christelijke cultuur. Iets wat Pieter Bauwens op 26 februari in Doorbraak al benadrukte.

Een goed gesprek

Yelena Osipova, opgepakt in Leninggrad.

De bezwarende omstandigheid dat het leger van Poetin momenteel steden plat bombardeert in een soeverein buurland, dat het met geweld wil annexeren, zou bij elke Vlaams-nationalist alarmbellen moeten doen rinkelen. Ik vraag me bijvoorbeeld af, wanneer Vlaanderen zich onafhankelijk zou verklaren en Ursula troepen op ons afstuurt om ‘de orde te herstellen’ en ‘de fascisten te verjagen’, in welk kamp Dewinter en co zich zouden bevinden: dat van de volksnationalisten, of dat van het Groot-Europese Rijk?

Natuurlijk wordt er aan beide kanten een propagandaoorlog gevoerd en moeten bronnen nauwkeurig gecontroleerd worden. Maar als ik als analyse lees (NVDR.: Zie rechtzetting onderaan *) dat het Oekraïense verzet vooral zou bestaan uit ‘fascisten, Azov-nationalisten, oligarchen en maffiosi’ * (sic), dan stel ik vast dat dit letterlijk de taal van Moskou is. Wie de 2.000 burgerdoden betreurt is ‘sentimenteel’ of zelfs ‘cognitief dissonant’. Dat geldt waarschijnlijk ook voor de Yelena Osipova, het kranige oudje dat het beleg van Leningrad overleefde, tegen de inval in Oekraïne protesteerde en aanstonds werd opgepakt.

Misschien moet Tom Van Grieken toch eens een goed gesprek hebben met bepaalde partijleden of de verkiezingen van 2024 zouden, tegen alle verwachtingen in, wel eens kunnen tegenvallen. Vlaanderen is solidair met Oekraïne, ik hoop voor het VB dat het zo slim is om dit als een opportuniteit te zien.

*Rechtzetting: dit citaat werd oorspronkelijk ten onrechte aan VB-politicus Sam Van Rooy toegeschreven. De uitspraken op het forum onder ‘Slechterik Poetin en de westerse hypocrisie’ zijn voor rekening van Wim Van Rooy.

Yelena Osipova

Vladimir Poetin en de Vlaamse kaviaarclub