Neem de infusies uit de diaspora en de VS weg, en ook Israël wordt onleefbaar.

Ik wees er in een vorige stuk, Het zionisme kent zijn geschiedenis niet graag, al op dat Israël functioneert en de Arabische wereld niet. Er zijn verschillende redenen waarom de Joodse yishuv of gemeenschap in Palestina de Arabische meerderheid zo gemakkelijk overvleugelde. Om te beginnen is daar het Joodse genie.

Sluw zijn om te overleven

Geen enkel volk ter wereld heeft ooit zoveel briljante geesten voortgebracht. Men kent het cijfer: tot 1917 hebben de Joden met 0,2 procent van de wereldbevolking 23 procent van de Nobelprijzen behaald (201 op 892), driekwart in de exacte wetenschappen. De moslims hebben met twintig procent mensen welgeteld één laureaat in de exacte wetenschappen behaald, de Egyptische chemicus Ahmed Zewail. Hij werkte in de VS.

De Pakistaanse fysicus Abdus Salam werd ook gelauwerd maar door het parlement van zijn land tot niet-moslim verklaard omdat hij behoorde tot Ahmadiya, een dissidente groep die beweert dat er na Mohammed nog profeten kunnen komen. Op zijn grafsteen stond ‘First Muslim Nobel Laureate’. Het woord ‘Muslim’ werd weggekapt, zodat er nu staat ‘First …… Nobel Laureate’.

Verder zijn er vier andere Arabische laureaten in de wetenschappen geweest, maar drie daarvan waren christen en één ervan (een Algerijn) was een jood. Hij bracht zich in veiligheid in Frankrijk.

Over de vraag of dit Joodse genie een genetische predispositie is, durf ik me niet uitspreken, feit is dat de Joodse bijdrage tot de wereldcultuur tot circa 1800 zo goed als onbeduidend was (er wordt met Maimonides geschermd, maar feitelijk was zijn globale invloed onbeduidend). Zodat ik vermoed dat de culturele spanning van een volk dat steeds sluw moest zijn om te overleven dit resultaat heeft bewerkstelligd, nadat het bevrijd was uit het getto.

Terwijl de mohammedaanse cultuur natuurlijk verdommend werkt – in het Arabisch betekent bi’dah zowel vernieuwing als ketterij. Dat zegt genoeg.

De moord op Folke Bernadotte

Komt daar bij dat de zionisten vooral de immigratie aanmoedigden van mensen met diploma’s of specifieke technieken. Vanaf 1905 zetten zij He-Halutz op, een organisatie die onder andere in Duitsland Umschülungslager oprichtte die idealistische vrijwilligers trainde in vaardigheden die bij het ontginningswerk van pas kwamen. Na de opleiding kreeg men een certificaat dat in Palestina toegang garandeerde tot een kibbutz of collectieve boerderij. In 1928 waren er in Duitsland vijfhonderd leden, wat opliep tot 15.000 in 1934.

De nazi’s lieten die centra bestaan, omdat zij overwogen de Judenfrage op te lossen via emigratie naar Palestina, en daarover ook gesprekken voerden met zionistische organisaties. Met als gevolg het Ha’Avara–Abkommen: welstellende Joden mochten zich een overtocht naar Palestina kopen door te investeren in Duitse goederen die ze ginder konden op de markt brengen. De zionisten doorbraken daarmee de internationale boycot tegen Duitsland die ingesteld was … wegens de Jodenvervolging. Ik zegde al in de vorige bijdrage: Het zionisme kent zijn eigen geschiedenis niet graag.

Het resultaat was alleszins een erg competente (en vaak gefortuneerde) inwijking tegenover boeren die door hun mufti’s en imams eeuwenlang dom en arm waren gehouden. De strijd in 1948 was daardoor erg ongelijk: de Arabieren mochten dan met honderd en de zionisten met één miljoen zijn, iedereen weet dat een goed opgeleide en gemotiveerde militie gemakkelijk een disparate bende bangeriken de baas kan. De Arabieren hadden al duizend jaar lang geen oorlog meer gewonnen (Saladin was een Koerd geweest). Ook vandaag bakken zij er niets van, ondanks het peperduur speelgoed dat zij elders gekocht hebben. Zij vechten ook meer onder elkaar dan tegen het zo gehate ‘imperialisme’.

De welles-nietes discussie over 1948

Van de discussie of de Palestijnen nu gevlucht zijn uit vrees voor de zionisten of misleid door de eigen Arabische leiders, wil ik niet eens een punt maken, al blijft de getuigenis hangen van de Ierse journalist Erskine Barton Childers in The Spectator in 1961: hij had nauwgezet de BBC-bandopnamen op Cyprus beluisterd van Arabische zenders die gemaakt waren tijdens het conflict, en had oproepen gevonden aan de Palestijnen om ter plekke te blijven. Zionistische zenders verkondigden dat hen rampen te wachten stonden als ze niet op de loop gingen. Het is opmerkelijk dat Efraim Karsh, die van Arabische oproepen om te vluchten en van zionistische pogingen om hen te doen blijven een grote zaak maakt, Childers bij mijn weten niet vermeldt. Het is mij meer opgevallen bij deze pleitbezorger van het zionisme dat hij niet bedriegt in wat hij zegt, maar in wat hij niet zegt. Maar ik ken natuurlijk geheel zijn oeuvre niet.

Het blijft een welles-nietes discussie die waarschijnlijk nooit zal opgelost geraken. Onomstreden is dat de Palestijnen na afloop van de vijandelijkheden niet naar huis mochten terugkeren. En dit in strijd met VN-Resolutie 194 van 11 december 1948. Op 17 september was VN-gezant Folke Bernadotte (1895-1948) zelfs vermoord door de zionistische terreurgroep Lehi/Stern, met instemming van hun leider de latere Israëlische premier Yitzhak Shamir (1915-2002), omdat hij de nadruk legde op een humanitaire oplossing voor de vluchtelingen. Deze graaf Bernadotte had als afgevaardigde van het Zweedse Rode Kruis tijdens de oorlog, via onderhandelingen met Himmler, 32.000 mensen weten te redden van de concentratiekampen, waaronder elfduizend Joden. Het stemde de zionistische radicalen niet milder tegenover hem.

De aanwezige afwezigen

Het excuus was natuurlijk dat Israël met de terugkerende vluchtelingen een potentiële vijfde colonne in huis zou halen, en dat was plausibel. Maar dat wisten de zionisten ook al toen ze juichten om het verdelingsplan van de VN van 29 november 1947 (resolutie 181). De internationale gemeenschap was geschokt door de Holocaust, wist in de verwarring na de oorlog met de overlevende Joden geen blijf, en gaf dus – in strijd met het volkerenrecht – weg wat niet van haar was (net als in San Remo in 1920). De zionisten hadden daardoor een ‘Joodse staat’ gekregen met 400.000 Arabieren erbij (45 procent van die bevolking; in geheel Palestina vormden de Arabieren met 67 procent de absolute meerderheid). Die waren niet bepaald enthousiast omdat hun land plots iemand anders toebehoorde, dus het is nogal vreemd dat de zionisten zich daar later over gingen beklagen. Het blijft mij verbazen met hoeveel vanzelfsprekendheid zij in een wespennest gingen zitten om zich dan verwonderd te betonen dat de ‘wespen’ staken.

In alle geval zitten we daardoor met de nogal bizarre omstandigheid dat om het even welke Oezbeek, Ethiopiër, Pool of Antwerpenaar naar Israël kan reizen en daar op basis van de Wet op de Terugkeer het staatsburgerschap aangeboden krijgt als hij geloofwaardig maakt dat hij Jood is (één grootouder volstaat). Ook als zijn voorouders daar zelfs tweeduizend jaar geleden niet geweest zijn. Terwijl iemand van wie de grootouders daar een woning hebben bezeten, er niet eens binnen mag, laat staan dat zijn eigendomstitels iets waard zijn (die werden zonder schadeloosstelling onteigend ten voordele van het Joods Nationaal Fonds via de Wet op de Afwezigen).

Zelfs die Palestijnen die niet het land uit waren gevlucht, maar in een naburig dorp hun toevlucht hadden gezocht, waren hun eigendom kwijt (zie bijvoorbeeld Göran Rosenberg, Het Verloren land, Uitgeverij Atlas, 2000, p. 348). Zij werden – je houdt het niet voor mogelijk – betiteld als ‘aanwezige afwezigen’ (present absentees). In 1947 was 25 procent van de grond in Israël in Joodse handen, in 1961 93 procent. Pure diefstal. Dat hierover niets gezegd mocht worden in de Oslo Akkoorden van 1993 maakte dat deze van in het begin onwerkbaar waren, en Arafat – los van het feit of hij nu onbetrouwbaar was of niet – een unieke kans gaven om er een springplank van te maken om de strijd voort te zetten.

De PLO moest de controle overnemen

Dat is de historische erfenis. Wat is de realiteit vandaag? Israël is goed georganiseerd en heeft het terrorisme intern onder controle – dat werd bewezen door de organisatie van de Girostart dit jaar. Twee factoren spelen daarbij een rol: de financiële en logistieke steun vanuit de diaspora en de VS, die niet transparant verloopt en moeilijk na te gaan valt (als iemand mij daarbij helpen kan, graag). En de overdracht van de controle over de terroristen naar de PLO.

Toen Israël de Oslo-dynamiek accepteerde, leek dat een generositeit ten opzichte van een vijand die, na de verdrijving uit Libanon naar Tunesië (1982), op sterven na dood was. De waarheid was dat Israël de Intifada in de Bezette Gebieden niet de baas kon, en dat die ook aan de greep van de PLO ontsnapte. Dus gaf het dat gebied aan Arafat die verplicht werd zijn eigen achterban politioneel in toom te houden, terwijl Israël stelselmatig zijn nederzettingen uitbouwde op Palestijns gebied. In de Westbank is dat gelukt, in de Gazastrook niet omdat daar Hamas de macht in handen kreeg, dat geen deel uitmaakt van de PLO.

Op die manier accumuleren zich de frustraties in die Bezette Gebieden. Om te beginnen weten de Palestijnen ondertussen dat ze van geen enkele Arabische ‘broederstaat’ iets moeten verwachten, mede omdat die zelf meestal ten einde raad zijn. Bovendien is het bestuur van zowel PLO als Hamas volslagen corrupt. Ze leven van buitenlandse steun (onder andere van Europa dat obscure afspraken zou hebben gemaakt met Saudi-Arabië dat in ruil daarvoor de olietoevoer garandeert); maar leiden die stelselmatig van hun doel af (zo gebruikte Hamas de import van cement niet om gebouwen te herstellen, maar ondergrondse tunnels).

Geterroriseerd door eigen mensen

Tegelijkertijd leven die mensen in een openluchtgevangenis, geterroriseerd door hun eigen kampbewakers. Daardoor nemen de frustraties nog toe. Het toppunt is het gebrek aan verantwoordelijkheidszin van Hamas: alhoewel zijn ‘raketten’ inferieur zijn, blijven zij ze afvuren op Israëlisch gebied om represailles uit te lokken. Bovendien hitsen ze hun mensen op om een mars in te zetten, zelfs met kinderen erbij, op een grens die ze onmogelijk kunnen overschrijden. Hun hele tactiek is erop gericht het medelijden van de wereld op te wekken, vooral van naïevelingen als die van de Gaza Freedom Flotilla – ik klaagde dat al aan in een eerder stuk over Ilan Pappé. Maar dat lukt steeds minder, het bedrog wordt te stuitend. Is er nog een uitweg uit die impasse? Ik zoek een antwoord in een derde stuk, Eindelijk elkaars leed erkennen.

Yithzak Shamir

Het Joodse genie tegenover de bi’dah