Voor nerds en absolute sukkels zoals ik was het altijd dé buitenkans van de avond: het moment waarop in een fuif de Bamba weerklonk, ook bekend als kuskesdans, iedereen in een kring ging staan en je het mooiste meisje kon aflebberen, welk gezicht ze daarbij ook trok. De meest fatsoenlijke meiden hadden dan al veiliger oorden zoals het toilet opgezocht, maar dat werd als onfair aanzien jegens de sociaal gehandicapten.

Ellendeling

Luis Rubiales: ‘Ik voel me opgejaagd wild!’

Men kan dus een kus geven, er een krijgen, er een afdwingen, stelen, en dan heet dat vandaag ‘seksuele agressie’. Mondkussen tellen dubbel. Het overkwam Jenni Hermoso, spits van de zopas wereldkampioen geworden Spaanse voetbalploeg, toen ze tijdens de ceremonie een knuffel én een kus op de mond kreeg van bondsvoorzitter Luis Rubiales. Meteen was die wereldbeker zelf bijzaak geworden. Alain Grootaers wijdde er hier al een korte reflectie aan.

Interessant aan dit verhaal is de evoluerende interpretatie van het ‘slachtoffer’, én de manier waarop de dader in de tegenaanval ging. In de kleedkamer deed Hermoso er nog luchtig-lacherig over, maar naarmate de kus een mediafeit werd, en de MeToo-industrie er zich mee gingen bemoeien, werd haar lot alsmaar beklagenswaardiger. Er gingen dan twee versies een eigen leven leiden: die van ‘grensoverschrijdend gedrag’ en zelfs seksuele agressie, versus die van de bondsvoorzitter, die uiteindelijk zelfs beweerde dat hij ‘geforceerd’ werd tot dat intiem moment. Hierin geruggesteund door de Bond, die heel de scène zelfs minutieus ontleedde en concludeerde dat Rubiales door de speelster als een baby in de lucht werd getild. Olé.

Ondertussen is die mondzoen een heuse staatszaak geworden. Na halve excuses van de bondsvoorzitter én een ontslag dat hij nadien weer introk, is zelfs de regering er zich mee gaan moeien, bij monde van vice-premier Yolanda Díaz. Al 81 Spaanse profspeelsters hebben een petitie ondertekend en weigeren nog te spelen zo lang Rubiales aanblijft. ‘Wij protesteren fel tegen dit gedrag dat een aanval is op de waardigheid van vrouwen’ luidt het in die brief, en: ‘…deze ellendeling heeft er voor gezorgd dat Hermoso niet kon genieten van het kampioenschap’.

Reactiesnelheid

Jenni Hermoso in haar stoere doen

Een paar bedenkingen nu. Luis Rubiales is een ouderwetse macho, een mislukte Don Juan met een lange staat van dienst op dat vlak. Terloops schijnt hij ook nogal enthousiast naar zijn kruis getast te hebben in het bijzijn van de Spaanse koningin Letizia. Camera’s registreren tegenwoordig alles. Dat hij zich aanstelt als slachtoffer, is tamelijk hilarisch melodrama.

Maar het feit dat sterke, mentaal weerbare vrouwen en met name topsportsters zich op het hellend vlak van het woke-victimisme begeven, is al even potsierlijk. Plots krijgen we het discours van het ‘zwakke geslacht’ en laten ze zich het imago van weerloze seuten aanmeten. Dat klopt niet met hun uitstraling en hun allures van rolmodel. Jenni Hermoso (33) begon haar profcarrière bij Atletico Madrid en belandde via een aantal internationale tussenstations zoals Paris Saint-Germain bij haar huidige club FC Barcelona. Dat zijn namen die klinken als klokken.

Rolmodel, het versleten woord is eruit. Welke boodschap krijgen vrouwen en meisjes mee, als zelfs een topsportster zich tegen haar zin laat kussen en nadien een klaagpetitie laat rondgaan? De slachtofferlogica, het toxisch verhaal dat aan heel de woke-ideologie kleeft, herleidt vrouwen tot sukkelige, zwakke wezens die moeten beschermd worden. In de middeleeuwen door een witte ridder, vandaag door de anti-discriminatie-liga.

Jenni Hermoso is een spits die reactiesnelheid moet combineren met opportunisme en ‘gevoel voor de juiste plek en het juiste moment’. Ze is niet de Roemeense poetsvrouw die zich in haar achterste laat knijpen door de heer des huizes. Ze is een wereldvedette, een goalgetter die de bal in de netten jaagt, en van zo iemand verwacht je ook in andere situaties de alerte, efficiënte repliek van een superspits. Een ‘knietje’ bijvoorbeeld als reflex, het had gekund. Of een gevatte sneer nadien, over een stinkende adem of het overdadig parfum waarmee de bondsvoorzitter zich besprenkelt, of zijn onkunde om met vrouwen om te gaan. Iets dat wijst op gevoel voor humor.

Eddy en de Cats

Het verhaal doet sterk denken aan een casus die ik in mijn boek over humor ‘Terug naar Malpertus’ beschrijf: de terugkeer van de Belgian Cats, de Belgische basketvrouwen, na een mislukte Olympische campagne in 2021. Ene Eddy Demarrez had, zonder te beseffen dat de micro aanstond, wat grapjes gemaakt over de seksuele geaardheid van de tweemetervrouwen. Bij hun aankomst in Zaventem worden ze door de voltallige pers opgewacht en gebriefd dat er ‘iets ergs is gebeurd’.

U kent het vervolg van dit kluchtig drama. Vettige Eddy werd gepromoveerd tot zondebok voor de gerateerde medaille, en verdween een paar maanden van het scherm voor een ‘remediëringstraject’. De gebuisde atletes begonnen een klaagzang over discriminatie en sloten zich aan bij het LGBTQ+ rijtje: de Olympische Cats waren wenende, kreupele kattinnen geworden.

Van belang is de nefaste rol die de media ook in deze metamorfose speelden, net zoals nu bij de Spaanse voetbalploeg: de klaagzang als het ware inlepelen en elke mogelijkheid tot relativering afblokken, opgejaagd door de linksdraaiende slachtoffercultuur. De Cats hadden er ook gewoon eens mee kunnen lachen en het verticaal klasseren, als echte madammen: Eddy gewoon een sneer geven, een koekje van eigen deeg, de bal terugkaatsen, wat basketters toch doen. Géén sportcommentator die dat geluid toen liet horen.

Sport zou, als cultus van weerbaarheid en veerkracht, een antidotum moeten zijn tegen het wokisme en de klaagcultuur, maar in plaats daarvan laat ze zich erin meedrijven. Des te meer respect voor figuren als bokskampioene Delfine Persoon, mijn idool. Qua uiterlijk kan ze misschien niet tippen aan Jenni Hermoso, maar ik weet zeker dat, als iemand haar een ongewenste tong zou draaien, het diens tong én diens mannelijkheid zou kosten, met nog een uppercut er bovenop. Een boerendochter die bij de spoorwegpolitie werkt en na haar uren keihard traint. Geen plaats voor drama of flauwiteiten. Juist: een écht rolmodel.

Luistertip, naar keuze:

La bamba (Richie Valens, 1958)
‘Trema, -trema, O scellerato!’ (‘Sidder, beef, gij ellendeling!’ – Mozart, Don Giovanni).

Yolanda Díaz

Kuskesdans

Links krijg stevige dreun bij lokale en regionale stembusgang in Spanje